Moja siostra zaprosiła nas na kolację, a potem powiedziała: „Powinnaś była zadzwonić wcześniej, nie ma już miejsc”. Skinęłam głową i odeszłam. Później, siedząc przy stole szefowej kuchni, obserwowałam jej męża panikującego z powodu rachunku. Krzyknął, prosząc o zniżkę, a ja wstałam: „PRZEPRASZAM, TO TYLKO DLA RODZINY”.

„Lydia” – zaczęła, po czym urwała. Wzięła głęboki oddech. „Przepraszam”.

Czekałem.

„Przepraszam za tę kolację” – powiedziała. „Przepraszam za lata poprzedzające tę kolację. Byłam… tak bardzo pragnęłam być tym, kim Oliver chciał, żebym była. Chciałam być bogatą siostrą, tą, która odniosła sukces, a traktowałam cię jak śmiecia, żeby poczuć się wyższą”.

Łzy napłynęły jej do oczu, ale nie były to łzy manipulacji restauracji. Były prawdziwe.

„Odszedł” – powiedziała. „Złożyłam pozew o rozwód. Tata pomaga mi z prawnikami. Ja… Dostaję pracę – recepcjonistki w gabinecie stomatologicznym. To niewiele, ale uczciwie”.

„Tak” – powiedziałem.

„Tak”. Zaśmiała się łzawo, smutno. „To szczere”. Spojrzała na mnie – naprawdę na mnie spojrzała. „Miałaś rację, Lydio. We wszystkim. Byłaś silna. Zawsze byłaś silna. Ja po prostu byłam pusta”.

Spojrzałem na nią. Nie czułem potrzeby, żeby ją naprawić. Nie czułem potrzeby, żeby ją ratować. Ale poczułem, jak złość w końcu całkowicie wyparowuje.

„Doceniam, że to powiedziałaś, Sophie” – powiedziałem.

„Czy mogę…” Zawahała się. „Czy mogłabym kiedyś zobaczyć Liama? Wiem, że na to nie zasługuję, ale Noah i Emma za nim tęsknią”.

Myślałem o tym. Myślałem o toksyczności. Ale myślałem też o Liamie, który pytał o swoich kuzynów jeszcze wczoraj.

„Jeszcze nie” – powiedziałam stanowczo. „Masz pracę do wykonania, Sophie. Musisz zrozumieć, kim jesteś bez pieniędzy i męża. Kiedy będziesz silna – naprawdę silna – wtedy porozmawiamy o spotkaniu towarzyskim”.

Skinęła głową, akceptując granicę. „Dobrze. To sprawiedliwe”. Odwróciła się, żeby wyjść.

„Sophie!” – zawołałem.

Odwróciła się.

„Gabinet stomatologiczny” – powiedziałem. „Mają fatalny branding. Ich logo wygląda jak ząb z ubytkiem”.

Zamrugała. Potem na jej ustach pojawił się delikatny, szczery uśmiech. „Naprawdę”.

„Powiedz im, żeby do mnie zadzwonili” – powiedziałem. „Dam im zniżkę rodzinną”.

Wtedy roześmiała się, szczerze. „Dzięki, Lydia.”

Zamknąłem drzwi. Wróciłem do salonu, gdzie Liam budował zamek z klocków Lego na dywanie. Spojrzał w górę, a jego twarz się rozjaśniła.

„Kto to był?” zapytał.

„Tylko ciocia Sophie” – powiedziałem, siadając obok niego.

„Czy ona wchodzi?”

„Nie” – powiedziałem, podnosząc niebieski klocek i kładąc go na najwyższej wieży. „Nie dzisiaj. Dzisiaj jesteśmy tylko my”.

„Tylko my” – powtórzył radośnie Liam. „Najlepszy zespół”.

„Najlepszy zespół” – zgodziłem się.

Rozejrzałem się po swoim mieszkaniu. To nie była rezydencja. To nie była loża VIP. Ale było moje. Było opłacone i wypełnione prawdziwą, niespełnioną miłością. Było tu mnóstwo miejsca – ale tylko dla tych, którzy się liczyli.