„Ona ma osiem lat, Lindsay! Co się z tobą, do cholery, dzieje?” Mój głos zatrzeszczał jak bicz w nieskazitelnie czystej kuchni rodziców, przebijając się przez brzęk ignorowanych szklanek, cichy szum klimatyzacji i duszące napięcie, które wisiało ciężko w pokoju.

Lindsay nawet nie drgnęła. Stała zadowolona z siebie, oparta o wypolerowany blat, wciąż trzymając pusty kubek. Para unosiła się wokół niej niczym rekwizyt czarnego charakteru w niskobudżetowym dramacie. „Wylała sok na mojego laptopa, Emily” – powiedziała słodkim jak cukier i ostrym tonem, który ranił. „Ten laptop kosztował więcej niż twoja miesięczna wypłata”.

Na korytarzu moja córka, Rose, siedziała skulona na podłodze i szlochała. Biały ręcznik, wilgotny od zimnej wody, którą rozpaczliwie oblałam oparzenie, owinięty był wokół jej małego ramienia. Jej skóra była jaskrawoczerwona. Żołądek podskakiwał mi za każdym razem, gdy jęczała.

„Oblałaś ją wrzątkiem, Lindsay!” powtórzyłam podniesionym głosem.

„Gotowanie herbaty? Nie robiłam tego celowo!” – odparła Lindsay, a błysk czegoś na kształt paniki w jej oczach szybko zniknął.

Moja mama, Karen, wkroczyła wtedy z założonymi rękami i zaciśniętymi ustami. „Przecież ona nie umarła, Emily. Musi się nauczyć, że czyny mają konsekwencje. Może następnym razem nie będzie dotykać rzeczy, które do niej nie należą”.

Mój ojciec, David, emerytowany policjant, weteran wojenny, samozwańczy „mężczyzna”, chichotał ze swojego zniszczonego fotela w salonie, z gazetą szeleszczącą w dłoniach. „Dzieciaki są teraz takie dramatyczne. Odrobina gorącej wody jeszcze nikogo nie zabiła”.

Otworzyłem usta, ale nic z nich nie wydobyłem. Ogarnęła mnie przerażająca myśl: nie będą jej bronić. Będą bronić Lindsay, tak jak zawsze.

Kim jestem? Nazywam się Emily Hart. Mam dwadzieścia osiem lat. I dziś w końcu zrozumiałam, że moi rodzice nigdy nie postrzegali mnie jako niczego więcej niż tylko osoby zastępczej. Byłam tą cichą, tą odpowiedzialną, tą, która płaci rachunki, trzyma głowę nisko, przynosi gotową sałatkę ziemniaczaną na rodzinne obiady, bo „domowe nie były dla mnie”. Ale teraz jestem też matką. I dziś w końcu przestałam być cicha.

Rozdział 1: Złote dziecko i jej cień
Poznaj moją rodzinę.