Moja siostra naśmiewała się ze mnie przy obiedzie, dopóki jej mąż nie wyjawił mi prawdy…

Nie triumfowałem. Nawet się nie uśmiechnąłem. Po prostu złożyłem serwetkę i powiedziałem cicho. Nie sądziłem, że to ważne, żeby o tym mówić. Tata niezręcznie odchrząknął. Masz firmę? Mama zamrugała. Od kiedy? Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Mia wyprostowała ramiona, próbując się otrząsnąć. Daj spokój. Ona przesadza.

Pewnie tam tylko pracuje. Caleb pokręcił głową. Nie, podpisałem dziś papiery. Jest założycielką i prezesem. Jej usta znów się rozchyliły. Nic nie wydobyło się z ich ust. Poczułem drżenie rąk. Nie strach, ale adrenalinę. Ciepło, narastanie, stabilizacja. To było nowe terytorium. W końcu stanąłem na ziemi. Zbudowałem siebie. Caleb odchylił się do tyłu, powoli wypuszczając powietrze.

Szczerze mówiąc, powiedział, patrząc na mnie. Nie spodziewałem się, że wejdę na kolację z osobą, która mnie zatrudniła. Przy stole panowała cisza. Dłoń Mii drżała wokół widelca. Wziąłem kolejny łyk wody. No cóż, powiedziałem cicho. Chyba teraz już wiesz. Ale w głębi duszy czułem, że nadchodzi coś większego. Coś, o czym Mia nie miała pojęcia, że ​​na nią czeka.

Jej dzisiejsze zażenowanie nie było zemstą. To był tylko pierwszy atak. Mia nie odzywała się przez całe 10 sekund. Samo to było historyczne. Jej palce zacisnęły się na serwetce, jakby chciała zgnieść materiał na pył. Niemal widziałem kalkulacje w jej oczach. Nie potrafiła przyznać się do błędu, ale nie mogła zaprzeczyć słowom Caleba.

Tata odchrząknął. „Prowadzisz firmę na tyle dużą, żeby zatrudniać ludzi?” Skinąłem lekko głową. „Tak, tato”. Mama mrugnęła do Caleba. „I naprawdę cię zatrudniła?” Skinął głową. „Dziś rano, roczny kontrakt”. Mia otrząsnęła się. „No dobrze, to niczego nie zmienia. Nadal odnosi sukcesy”. Wtrącił się Caleb.

Jego ton był stanowczy, ale spokojny, kompetentny, niezależny. Brzmi, jakby to wiele zmieniło. Sposób, w jaki to powiedział, pewny, opiekuńczy, sprawił, że Mia nawet skurczyła się na krześle. Poczułam, jak moje serce się uspokaja, nabierając ciepła. To nie był romans. To nie był podziw. To było proste uczucie bycia dostrzeżoną. Naprawdę dostrzeżoną. A Mia tego nienawidziła. Zwróciła na niego gniewne spojrzenie.

Więc stajesz po jej stronie? Nie wahał się. Staję po stronie prawdy. Mama poruszyła się niespokojnie, patrząc między nami z pewną dozą winy i łagodności. Tata całkowicie unikał kontaktu wzrokowego. Kelner wrócił z przystawkami, o których zamówieniu zapomnieliśmy. Talerze wylądowały na stole, ale nikt po nie nie sięgnął.

Mia pochyliła się do przodu, jej głos był niski i ostry. Zawstydzasz mnie. Wypuściłem powietrze. No i stało się. Prawdziwy problem, nie moja praca, nie moje życie, jej duma. Właściwie, powiedziałem cicho. Nie zawstydziłem cię. Sam to zrobiłeś. Odwróciła głowę w moją stronę. Przepraszam. Nie podniosłem głosu. Nie dorównałem jej ogniowi.

Powiedziałam prawdę. Oceniłeś moją wartość, zanim zapytałeś. Założyłeś, że zawodzę. Wyśmiałeś mnie, żeby zaimponować komuś, kogo ledwo znasz. Poczułam lekkie drżenie w piersi, ale głos brzmiał pewnie. Mam dość tego, że przedstawiasz mnie jako słabą. Mia z trudem przełknęła ślinę. Caleb patrzył na mnie z mieszaniną zaskoczenia i szacunku. Mama spuściła wzrok.

Tata poruszył się niespokojnie na krześle. Mia otworzyła usta, ale nie dałem jej przemówić pierwszej. Nie tym razem. Stworzyłem coś dla siebie. Powiedziałem coś prawdziwego. A ty zamiast się ze mną cieszyć, próbowałeś mnie umniejszyć przed swoim chłopakiem. Zacisnęła usta. Nie wiedziałem. Okej. Nigdy nie powiedziałeś.

Nigdy nie pytałeś. Kolejna długa pauza. Po raz pierwszy w życiu Mia nie odpowiedziała. Caleb nagle odsunął krzesło. Przepraszam, jeśli przez to kolacja staje się niezręczna – powiedział. – Ale nie lubię, kiedy ludzie traktują z góry kogoś, kto nic złego nie zrobił. Już na mnie nie patrzył. Patrzył na nią.