Moja siostra dokonała ZŁODZIEJSTWA w słoiku oszczędnościowym mojej 7-letniej córki i wydała pieniądze na luksusowe prezenty dla siebie

Powiedziała to tak swobodnie, jakby marzenia mojej córki nic nie znaczyły. Zasługują na to bardziej. Jej słowa raniły mocniej niż sama kradzież. Dłonie mojej siedmioletniej córki wciąż ściskały pusty słoik, kiedy weszłam do salonu. Monety zniknęły, banknoty zniknęły, a moja siostra siedziała tam zadowolona z siebie, z błyszczącymi bransoletkami, kupionymi za pieniądze, które do niej nie należały.

 Łzy mojej córki zatarły wszystko poza prawdą. Nie zamierzałam tego tak zostawić. Nie krzyczałam, nie kłóciłam się. Moi rodzice już kręcili głowami, stając po jej stronie, jak zawsze. Jest samotną matką. Jej dzieci potrzebują tego bardziej, mówili, jakby to usprawiedliwiało kradzież dziecka. Przełknęłam każde słowo, każdą uncję wściekłości i zamiast tego się uśmiechnęłam.