Moja rodzina „zapomniała” zarezerwować mi pokój w włoskiej willi ślubnej mojej siostry i wykorzystała moją premię w wysokości 4000 dolarów, aby kupić mojej młodszej siostrze bilet pierwszej klasy — po cichu zarezerwowałem hostel, wyszedłem ze swojego dawnego życia podczas śnieżycy w Chicago, zniknąłem na 15 miesięcy i wróciłem, siedząc naprzeciwko nich w restauracji w Hyde Parku z kluczami, awansem i jedną kopertą, która mogła wszystko zmienić

Usiadłem na swoim miejscu – 1A, przy oknie – i przyjąłem od obsługi kieliszek szampana. Siedzenie było szerokie i wygodne, z wystarczającą ilością miejsca na nogi, żeby się całkowicie wyciągnąć. Takie, na jakim Emily siedziała, wydając moje 4000 dolarów. Ale tym razem sam za nie zapłaciłem. Za zarobione pieniądze. Na podróż, którą wybrałem. Do wybranego przeze mnie celu. Nikt mnie nie ukradł. Nikt mnie nie wykorzystał. Nikt nie zakładał, że sam się domyślę.

Samolot odepchnął się od bramki, a ja wyjrzałem przez okno, jak Chicago zaczęło się kurczyć w dole. Widziałem jezioro, ciemnoniebieskie w popołudniowym słońcu. Widziałem panoramę miasta. Budynki, w których pracowałem, walczyłem i w końcu odniosłem sukces.

Myślałam o domku nad jeziorem. O moich rodzicach, pewnie planujących tam wakacje, chodzących po kruchym lodzie, zastanawiających się, czy zmienię zdanie. O Emily, która pracowała, cokolwiek udało jej się znaleźć, kalkulując, ile czasu zajmie zaoszczędzenie 31 000 dolarów na niepewnych dochodach influencerki. O Nicole, która zadzwoniła trzy dni po kolacji z przeprosinami. Która przyznała, że ​​zawsze wiedziała, że ​​rodzina mnie wykorzystuje, ale czuła się zbyt komfortowo w swoim statusie złotego dziecka, żeby cokolwiek powiedzieć. Która zapytała, czy możemy zacząć od nowa – tym razem jako prawdziwe siostry, a nie jako użytkowniczki i narzędzia.

Powiedziałem „może”. Nie byłem gotowy, żeby całkowicie zamknąć te drzwi. Ale nie byłem też gotowy, żeby je szeroko otworzyć.

Samolot wzbił się w powietrze, delikatnie wciskając mnie z powrotem w fotel. Przez okno patrzyłem, jak Chicago znika w oddali, stając się po prostu kolejnym miastem na mapie.

Już nie uciekałem. Nie ukrywałem się. Po prostu żyłem własnym życiem, na własnych zasadach, nie odpowiadając przed nikim poza sobą.

Zamknąłem oczy i się uśmiechnąłem.

Po raz pierwszy w życiu byłem wolny.