Rozdział 1: Iluzja rodziny
Mam na imię Carla i mam 32 lata. Trzy lata temu wyszłam za mąż za Prestona, czarującego, nieco powściągliwego mężczyznę, który miał już gotową rodzinę: swoją piętnastoletnią wówczas córkę Siennę z poprzedniego małżeństwa z Clare. Kiedy się poznaliśmy, Sienna była uosobieniem świeżo upieczonej macochy. Była uprzejma, świetnie radziła sobie w szkole, a nawet wyrażała autentyczny entuzjazm wobec mojej decyzji o dołączeniu do ich życia. Naprawdę wierzyłam, że budujemy więź, prawdziwą, patchworkową rodzinę. Jak bardzo się myliłam .

Pęknięcia w mojej starannie budowanej iluzji zaczęły się ujawniać mniej więcej po ośmiu miesiącach małżeństwa. Sienna, nie będąc już słodką, uległą dziewczyną, zaczęła testować granice. Początkowo były to drobne wykroczenia: zapomniane obowiązki, bałagan zostawiony mi do posprzątania, subtelne przewrócenie oczami, gdy Preston nie patrzył. Próbowałam poruszać te kwestie z Prestonem, ale on zawsze szybko znajdował wymówki. „Ona po prostu się przystosowuje” – mawiał. „Wiele przeszła przez rozwód”. Rozumiałam. Naprawdę rozumiałam. Starałam się być cierpliwa, dawać jej przestrzeń, której potrzebowała, licząc na to, że zyskam jej szacunek, a nie będę go wymagać. Ale Sienna zdawała się interpretować moją życzliwość jako słabość, zielone światło dla eskalacji jej zachowania.

Dynamika rodzinna wokół nas tylko pogarszała sytuację. Rodzice Prestona, Robert i Linda, nigdy tak naprawdę nie przyjęli mnie do swojego grona. Od samego początku dawali jasno do zrozumienia, że ​​uważają, iż Preston ożenił się ponownie zbyt pochopnie po rozwodzie z Clare, biologiczną matką Sienny. Ich ledwo skrywana dezaprobata stała się ciągłym, cichym szeptem w tle naszego życia. Brat Prestona, Mike, i jego żona Janet nie byli lepsi. Konsekwentnie stawali po stronie Sienny, traktując ją jak nieomylnego anioła, który nie może zrobić nic złego. Każda drobna różnica zdań stawała się zwartym frontem przeciwko mnie. Mimo to wytrwałam, przełamując obojętność i szeptane osądy, ponieważ kochałam Prestona. Szczerze chciałam zbudować kochającą, spójną rodzinę z nim i Sienną. Myśl o poddaniu się była dla mnie osobistą porażką, zdradą złożonej przysięgi. Trzymałam się nadziei, że w końcu dostrzegą moje wysiłki, moją miłość i w pełni mnie zaakceptują.