Moja nowa synowa krzyknęła: „On nie jest moim dzieckiem!” i zabroniła mojemu wnukowi brać udziału w zdjęciach ślubnych, więc wkroczyłam, żeby pokazać wszystkim, kim ona naprawdę jest.

Ale nigdy nie pytała o Alexa, mojego wnuka, syna Matthew z pierwszego małżeństwa. Miał wtedy pięć lat i mieszkał ze mną od śmierci matki.

Jej brak zainteresowania, brak dociekliwości i brak jakiejkolwiek wzmianki o nim zaniepokoiły mnie

Kiedy Matthew powiedział mi, że się pobierają, moją pierwszą reakcją nie była radość, lecz pytanie: „Dlaczego ona nigdy nie spędza czasu z Alexem?”

W jego oczach pojawiło się wahanie i błysk czegoś, ale potem powiedział: „Ona… się zmienia. To proces”.

To był pierwszy znak ostrzegawczy. Nie skonfrontowałem go z tym wtedy, ale powinienem był.

Nie widziałem jego nazwiska na zaproszeniu ani żadnej roli dla niego. Nie było żadnej zapowiedzi garnituru ani specjalnego zdjęcia.

Tylko dla przykładu.
Dwa tygodnie przed ślubem zaprosiłem Wendy do siebie na herbatę. Pomyślałem, że może po prostu chciała usłyszeć ode mnie, co Alex znaczy dla naszej rodziny.

Pojawiła się w obcisłej białej bluzce, bez ani jednego zagniecenia, a wszystko w niej było uporządkowane.

Zapytałem cicho: „Jaką więc rolę będzie odgrywał Alex na ślubie?”

Błysnęła, odstawiła filiżankę i uśmiechnęła się.

„Och. No cóż… to nie jest wydarzenie przyjazne dzieciom” – powiedziała.

„Wesele to nie klub nocny, Wendy” – odpowiedziałam stanowczo. „Ma pięć lat. I jest synem Matthew”.

Odchyliła się do tyłu i powiedziała: „Dokładnie, to syn Matthew, nie mój”.

Płakałam na nią, niepewna, czy dobrze usłyszałam.
Kontynuowała: „Słuchaj, nie nienawidzę dzieci, jeśli o to ci chodzi. Po prostu… nie jestem jeszcze gotowa, żeby zostać macochą na pełen etat. Z Matthewem uzgodniliśmy, że Alex zostanie z tobą, bo potrzebujemy przestrzeni. To lepsze dla wszystkich”.

„Dla Alexa nie jest lepiej” – powiedziałem.

Zaśmiała się, jakbym grała operetkę. „On nawet nie będzie pamiętał tego dnia. Ma pięć lat”.

„Będzie pamiętał, że nie pasował” – powiedziałem. „Dzieci zawsze pamiętają, kiedy są pomijane”.

Zacisnęła szczękę. „To nasz ślub. Nie zamierzam rezygnować ze zdjęć, energii ani wrażeń tylko dlatego, że ludzie oczekują sentymentalnej chwili z dzieckiem, którego ledwo znam”.

Potem już nic nie powiedziałem.

Tylko w celach ilustracyjnych.
Ale było coś, co utkwiło mi w pamięci.

Wendy nie chciała tylko ślubu; chciała życia asystentki bez komplikacji i bez kredek na podłodze. Nie chciała, żeby przypominano jej, że Matthew ma przed sobą jeszcze całe życie.

A Alex? On był tym wspomnieniem.

Jednak Matthew nie odpowiedział atakiem. Nigdy tego nie zrobił.

Więc w dniu ślubu sam ubrałem Alexa. Wyglądał przystojnie w małym szarym garniturze i granatowym krawacie.

„Chcę to dać pannie Wendy” – mruknął. „Żeby wiedziała, że cieszę się, że zostanie moją nową mamą”.

Prawie mu powiedziałam, żeby tego nie robił. Prawie powiedziałam mu, żeby zachował ten kwiat dla kogoś, kto na niego zasługuje.

Ale nie zrobiłem tego. Po prostu pocałowałem go w czoło i powiedziałem: „Jesteś taki słodki, mój wnuku”.

Kiedy dotarliśmy na miejsce, Wendy od razu nas zauważyła. Jej twarz nie drgnęła, ale jej wzrok stwardniał.

Szybkim krokiem przeszła przez podwórze i odciągnęła mnie na bok.

„Dlaczego on tu jest?” gwizdła cicho, ale rozpaczliwie.