Moja nowa synowa krzyknęła: „On nie jest moim dzieckiem!” i zabroniła mojemu wnukowi brać udziału w zdjęciach ślubnych, więc wkroczyłam, żeby pokazać wszystkim, kim ona naprawdę jest.

Płakałam na nią, niepewna, czy dobrze usłyszałam.
Kontynuowała: „Słuchaj, nie nienawidzę dzieci, jeśli o to ci chodzi. Po prostu… nie jestem jeszcze gotowa, żeby zostać macochą na pełen etat. Z Matthewem uzgodniliśmy, że Alex zostanie z tobą, bo potrzebujemy przestrzeni. To lepsze dla wszystkich”.

„Dla Alexa nie jest lepiej” – powiedziałem.

Zaśmiała się, jakbym grała operetkę. „On nawet nie będzie pamiętał tego dnia. Ma pięć lat”.

„Będzie pamiętał, że nie pasował” – powiedziałem. „Dzieci zawsze pamiętają, kiedy są pomijane”.

Zacisnęła szczękę. „To nasz ślub. Nie zamierzam rezygnować ze zdjęć, energii ani wrażeń tylko dlatego, że ludzie oczekują sentymentalnej chwili z dzieckiem, którego ledwo znam”.

Potem już nic nie powiedziałem.

Tylko w celach ilustracyjnych.
Ale było coś, co utkwiło mi w pamięci.

Wendy nie chciała tylko ślubu; chciała życia asystentki bez komplikacji i bez kredek na podłodze. Nie chciała, żeby przypominano jej, że Matthew ma przed sobą jeszcze całe życie.

A Alex? On był tym wspomnieniem.

Jednak Matthew nie odpowiedział atakiem. Nigdy tego nie zrobił.

Więc w dniu ślubu sam ubrałem Alexa. Wyglądał przystojnie w małym szarym garniturze i granatowym krawacie.

\