Nazywam się Angelina Lazar. Przez pięć lat byłam szczęśliwą żoną Artema. A przynajmniej tak mi się zdawało. Pobraliśmy się zaraz po tym, jak dowiedzieliśmy się, że jestem w ciąży. Był niezawodny, kochający i troskliwy – taki mąż, o jakim marzy każda kobieta. Ale jak się okazało, to wszystko było tylko grą. Dobrze wyćwiczoną, pięcioletnią rolą.

Cała sprawa rozegrała się we wtorek.

Stałem przy kuchennym blacie, krojąc pomidory na omlet. Poranek był jak każdy inny – cichy, spokojny, stonowany. Słońce prześwitywało przez zasłony, malując kuchnię ciepłymi barwami. Parzyłem kawę. W tle cicho grała muzyka. Wszystko było dokładnie tak, jak przez ostatnie pięć lat.

W myślach przebiegałam przebieg dnia: odwieźć córkę, Yesenię, do przedszkola, iść na zmianę do restauracji, odebrać Yesenię, wstąpić do sklepu spożywczego, kupić witaminy…

Mój telefon zawibrował na blacie. Wiadomość od nieznanego numeru. Zwykle usuwałbym spam, ale coś – może intuicja – kazało mi ją otworzyć.

Pierwsze zdjęcie załadowało się natychmiast. To był Artem, mój mąż. Siedział w przytulnej kawiarni, trzymając się za rękę z inną kobietą. Kobietą o ciemnych włosach i jaskrawoczerwonej szmince. Patrzyli na siebie, jakby nikt inny na świecie nie istniał.

Moje serce stanęło. Przewinąłem.

Drugie zdjęcie: Ta sama dwójka, przed hotelem. Artem ją obejmował, trzymając zaborczo jej talię. Na jego twarzy malowała się czułość, którą tak dobrze znałem. Tę samą czułość, którą mi dawał .

Trzecie zdjęcie: Byli w jego samochodzie. Tak naprawdę w moim samochodzie, tym, który dzieliliśmy. Całował ją. Namiętnie.

Łącznie sześć zdjęć. Różne dni, różne miejsca. To nie był błąd. To było drugie życie.

Opadłam na kuchenny stołek, bez tchu. Telefon był ciężki, toksyczny. Chciałam krzyczeć, ale gardło mi się ścisnęło. Chciałam płakać, ale łzy zamarzły.

„Dzień dobry, kochanie!”

Radosny głos Artema przeciął ciszę. Wszedł do kuchni, zmrużony po śnie, w swoim zwykłym T-shircie i dżinsach, z uśmiechem na twarzy. Tak znajomy. Tak ukochany. Taki obcy.

Powoli podniosłam głowę. Łzy w końcu popłynęły, gorące i gorzkie. Po prostu na niego spojrzałam, jakbym widziała go po raz pierwszy, a może i ostatni.

„Dzień dobry” – powiedziałem łamiącym się głosem.

Jego uśmiech zniknął. „Co się stało? Płaczesz.”

Po prostu odwróciłam ekran telefonu w jego stronę.

Jego twarz zmieniła się natychmiast. Kolor odpłynął. Oczy rozszerzyły się. Zamarł.

„Angelina… to nie… to nie jest tak, jak myślisz.”

„Nie?” – zapytałem niebezpiecznie cichym głosem.

„To… to żart! To Photoshop! Ktoś próbuje nas rozdzielić!”

„Zamknij się” – wyszeptałem. Stal w moim głosie mnie zaskoczyła. „Po prostu. Zamknij. Się.

„Angelina, posłuchaj mnie!” Próbował złapać mnie za rękę. Wyrwałam mu ją.

„Sześć zdjęć, Artem! Sześć! Jak wyjaśnisz hotel? Samochód? Całowanie?”

Nie miał odpowiedzi. Po prostu stał tam, otwierając i zamykając usta.