Moja matka zażądała, abym po pogrzebie dziadka oddał odziedziczony dom mojej siostrze – co też uczyniła, zmuszając mnie do dania jej nauczki

Tylko dla celów ilustracyjnych.
W międzyczasie zadomowiłam się w domu mojego dziadka.
Pomalowałam werandę na piękny zielony kolor, o którym zawsze opowiadał. Wypieliłam ogródek i zasadziłam lawendę. Powiesiłam jego ulubiony obrazek z wędkowaniem przy drzwiach wejściowych.

W kuchni wciąż unosił się zapach gulaszu, który tak uwielbiał… tymianku, wspomnień i ciepła, które nie oczekiwało niczego w zamian.

Pewnej niedzieli zawiozłem Coopera, mojego psa ze schroniska, chudego kundelka z sercem zbyt dużym jak na łapy, na cmentarz. Usiedliśmy obok grobu mojego dziadka, a poranne słońce ledwo wystawało zza pomnika.

„Jestem dumny, że jestem twoim wnukiem” – mruknąłem, kładąc dłoń na chłodnym marmurze.

Cooper biegał okrążenia wokół cmentarza, aż się zmęczył, a potem wyszliśmy.

Zastanawiałem się, czy za każdym razem, gdy na mnie patrzyła, widziała mojego biologicznego ojca.

Czy to dlatego zawsze trzymała mnie na dystans? Czy moje spojrzenie przypominało jej o błędzie lub akcie buntu, którego nie mogła cofnąć?

Nie wiedziałem. I może nigdy się nie dowiem. Bo nie potrzebowałem odpowiedzi. Miałem już jedyną ojcowską postać, jakiej kiedykolwiek potrzebowałem. I nie martwiłem się o krew, DNA ani imię człowieka, który pomógł mi się stworzyć.

Nie chciałam go znaleźć. Nikt żyjący nie mógłby pójść w ślady Ezry.

I szczerze? Miałem już dość szukania kogoś innego.