Moja matka przyjechała z wioski w odwiedziny, ale teściowa nagle powiedziała: „Idź do kuchni i zjedz obiad” – była oszołomiona tym, co zrobiłam.

Tymczasem w domu mojej mamy życie stawało się jaśniejsze. Kabir śpiewał i klaskał na dziedzińcu. Sadziliśmy szpinak, podlewaliśmy kwiaty, gotowaliśmy razem. Wieczorem grzaliśmy ręce przy piecu i słuchaliśmy radia.

Pewnego wieczoru zapytałem cicho: „Mamo… nadal jesteś smutna?”

Uśmiechnęła się, jej oczy były spokojne. „Smutne? Wcale nie. Mogę być z tobą, gotować dla ciebie, patrzeć, jak Kabir dorasta. To wystarczy za szczęście”.

Jej słowa uzdrowiły mnie bardziej niż czas.
Dzielę się tą historią nie po to, by cieszyć się z czyjegoś upadku, ale by przypomnieć: żadna matka nie zasługuje na upokorzenie. Nie potrzebują litości, tylko szacunku.

Jeśli kiedykolwiek widziałeś, jak twoja matka kurczy się w czyimś domu, wiedz jedno – nie jesteś sam. Możesz wstać, odejść i zacząć od nowa z nienaruszoną godnością.

Kiedyś myślałem, że cierpliwość to siła. Teraz wiem – prawdziwa siła to nie pozwolić, by cisza pogrzebała miłość.