Moja mama wstała na moim przyjęciu z okazji ukończenia szkoły i oznajmiła: „Skoro zapłaciłam za twoją edukację, jesteś mi winna połowę pensji na zawsze”. Śmiałem się, aż wręczyła mi umowę. Prawnik mojego taty uśmiechnął się i powiedział: „Właściwie to tak nie działa. Nigdy nie zapomnę, jak cała sala zamilkła. Moje przyjęcie z okazji ukończenia szkoły miało być świętem, a zamiast tego przerodziło się w najbardziej szalony moment w moim życiu”.

Właśnie skończyłem dziękować wszystkim za przybycie, wciąż podniecony faktem, że w końcu skończyłem studia, kiedy moja mama, stojąc na środku salonu z kieliszkiem wina w dłoni, odchrząknęła i powiedziała na tyle głośno, żeby wszyscy usłyszeli: „Skoro zapłaciłem za twoją edukację, jesteś mi winien połowę swojej pensji na zawsze”.

Na początku myślałam, że żartuje. Zaśmiałam się głośno, bo czy to nie jest śmieszne? Kto tak po prostu wstaje na imprezie z okazji ukończenia szkoły przez swoje dziecko i mówi coś takiego? Ale moja mama się nie śmiała. Sięgnęła do torebki, wyciągnęła teczkę i podała mi ją, jakby była jakimś windykatorem.

„Możesz się śmiać, ile chcesz” – powiedziała słodkim, ale stanowczym głosem. „Ale spisałam to już jakiś czas temu. Jest prawnie wiążące”. Otworzyłam teczkę, wciąż czując, że to niemożliwe, żeby to było prawdziwe, w środku coś się niepokojącego. Nie mogłam w to uwierzyć. Kto robi coś takiego własnemu dziecku? Ale zanim zdążyłam pojąć, jak to jest kompletnie szalone, mój tata, który cały czas stał z boku z założonymi rękami, nie mówiąc ani słowa, skinął na swojego prawnika.

I wtedy wszystko się zmieniło. W pokoju zapadła cisza. Słyszałem brzęk lodu w czyimś drinku. Znów spojrzałem na umowę, kartkując strony. Szczegółowo opisała każdy wydatek, od podręczników i pieniędzy na benzynę, przez czesne, mieszkanie, aż po jedzenie, które jadłem w domu podczas świąt. Wszystko tam było.