Moja mama powiedziała, że ​​stać ich tylko na jeden bilet – i w tym jednym zdaniu uświadomiłem sobie, że mieszkałem w ich domu jak niezapłacony mebel

Moją zemstą nie były tylko puste pokoje, do których wracali do domu, plotki w sąsiedztwie ani obciążenia finansowe, z którymi musieli się zmagać bez mojej pomocy.

Moja prawdziwa zemsta wyglądała tak:

Odzyskałam swoje życie.

Uświadomiłem im pustkę, którą cały czas wypełniałem.

I bez względu na to, czy kiedykolwiek całkowicie się zmienią, czy nie, jedno wiedziałem na pewno.

Nigdy więcej nie pozwolę, żeby ktoś sprawił, że poczuję się jak statysta we własnej historii.

Czy najlepszą zemstą jest odejść i zbudować życie, w którym w końcu będziesz doceniany, czy też sprawić, by partnerzy żyli z poczuciem winy i pustką, które sami stworzyli?

Gdybyś był mną, które zakończenie byś wybrał?

Skomentuj poniżej.