Moja mama powiedziała „Wstydzimy się ciebie” podczas kolacji wigilijnej, a potem roześmiała się przed wszystkimi. Wstałem i powiedziałem coś, co ją rozpłakało. Nie mogła przestać płakać

Jeszcze jedno, bo to ważne: kiedy teraz odwiedzam ich dom – czasami, ale nie zawsze – na lodówce wisi mały magnes z amerykańską flagą, na którym widnieje lista z prostym napisem: Mleko. Jajka. Słuchaj. Przesuwam palcem po krawędzi magnesu i wyczuwam, gdzie zaczynają się odpryski farby i metal. To przypomnienie, że mogę schować go do kieszeni, nie zabierając niczego z domu. Miłość to nie przedstawienie w święta; to codzienność pomiędzy, sposób, w jaki mówisz, gdy nikt nie klaszcze.

A jeśli w następne święta ktoś uniesie kieliszek i spojrzy w moją stronę, wskażę na zasady przy drzwiach i będziemy jeść nasze ciasto, nucąc Sinatrę, a talerze z cienkimi jak włos pęknięciami będą trzymać się jak mistrzowie. Historia nie jest fajna, ale jest szczera. Magnes trzyma. Rysunek się pochyla. Drzwi są moje, mogę je otwierać i zamykać. Po raz pierwszy i po raz ostatni muszę to powiedzieć: to nie ja się wstydzę.