Moja dziewczyna, z którą byłam 3 lata, wyśmiała mój startup, powiedziała, że ​​„za bardzo się staram” i flirtowała z bogatym dyrektorem. Osiemnaście miesięcy później, po tym jak sprzedałam firmę za 200 milionów dolarów, próbowała mnie odzyskać.

Muzyka grała dalej, ale dla niej wszystko się zatrzymało. Spojrzała na mnie, jakby widziała mnie po raz pierwszy. Nie na „marzyciela”, którego kiedyś ignorowała, ale na mężczyznę, którego już nie mogła dosięgnąć. Jej twarz, która była maską pewnej siebie nudy, zmarszczyła się.

Później tej nocy, wychodząc z Aryą, trzymając się za ręce, zobaczyłem Leah stojącą samotnie przy balkonie. Żadnego śmiechu, żadnego flirtu, żadnego kręgu wielbicieli. Tylko cichy, szczery żal w jej oczach. Nie płakała, ale się załamała. Nie dlatego, że poszedłem dalej. Ale dlatego, że poszedłem dalej, nie oglądając się za siebie, bez wahania, bez zemsty.

Tylko spokój.

Szepnęła cicho, gdy przechodziłem obok, jej głos był tak cichy, że prawie go przegapiłem. „Ty… ty naprawdę już mnie nie potrzebujesz, prawda?”

Zatrzymałem się. Spojrzałem na nią, na tę kobietę, która była całym moim światem, która prawie mnie złamała. I nie czułem gniewu. Nie czułem nawet litości. Po prostu czułem… koniec.

Uśmiechnęłam się lekko i szczerze. „Nigdy nie potrzebowałam, żeby ktoś we mnie wierzył, Leah. Potrzebowałam tylko kogoś, kto uwierzy w moją pracę ”.

Potem odszedłem z Aryą, zostawiając Leah samą na balkonie. Bez dramatycznego pożegnania, bez nienawiści, po prostu zamknięcie.

I wtedy w końcu zrozumiała. Sukces nie polega na tym, że ktoś się śmieje, gdy ponosisz porażkę, albo zostaje z tobą tylko wtedy, gdy błyszczysz. Chodzi o to, żeby znaleźć kogoś, kto o trzeciej w nocy poda ci kawę i powie: „Ten kod jest wadliwy. Naprawmy go razem”.

A kiedy to zrozumiała, mnie już nie było. Nie byłem zły, nie byłem rozgoryczony. Po prostu odszedłem.

AKTUALIZACJA: Rok później

Minął rok od tamtego przyjęcia zaręczynowego i osiemnaście miesięcy od przejęcia mojej firmy Terra-Analytics. Życie… się uspokoiło. W najlepszym tego słowa znaczeniu.

O Aryi i mnie:

Jesteśmy małżeństwem. Sześć miesięcy temu mieliśmy małą, prywatną ceremonię na wybrzeżu Oregonu. Tylko my, nasze rodziny (moi rodzice są zachwyceni) i kilkoro bliskich przyjaciół. Nie chciała hucznego, „imponującego” ślubu. Chciała tylko nas. Teraz jest dyrektorem operacyjnym nowego funduszu filantropijnego, który założyłem, wykorzystując technologię Terra-Analytics, aby wspierać organizacje non-profit w krajach rozwijających się. Nadal jest kobietą, która stoi u mojego boku i jestem nią zachwycona każdego dnia. Wiosną spodziewamy się również naszego pierwszego dziecka, dziewczynki.

O mnie:

Po przejęciu wziąłem sześć miesięcy wolnego. Podróżowałem. Spałem. Nauczyłem się gotować coś innego niż ramen. Teraz prowadzę fundusz venture capital i spędzam dni robiąc to, co kocham: spotykając innych „marzycieli” z „szalonymi pomysłami” i dając im szansę, której sam prawie nie dostałem. Stałem się inwestorem, o jakim zawsze marzyłem.

O Leah:

Wiem, że wielu z was jest ciekaw tej części. Nie miałem od niej wiadomości przez miesiące po imprezie. Ale jakieś dwa miesiące temu dostałem długiego, chaotycznego e-maila. To był od niej.

To było… arcydzieło użalania się nad sobą.

Słyszała o moim małżeństwie. Słyszała o funduszu. Słyszała o ciąży Aryi. E-mail był plątaniną „Przepraszam bardzo” i „Zawsze będę cię kochać”. Ale czytając między wierszami, było jasne, czego żałowała. Żałowała swojego wyboru . Postawiła na złego konia. Postawiła na Adriena, który, jak słyszałam, został oskarżony o oszustwo i stracił wszystko.

Napisała: „Teraz widzę, że to ja miałam tam z tobą być. To ja miałam być z tobą w Forbesie ”.

Nie żałowała, że ​​mnie zostawiła. Żałowała, że ​​odniosłem sukces bez niej. Nie żałowała swojego okrucieństwa; żałowała, że ​​przez swoje okrucieństwo straciła wygraną na loterii.

Zakończyła e-mail jednym, rozpaczliwym zdaniem: „Czy jest w tobie jakaś cząstka, która nadal kocha dziewczynę, którą byłam?”

Długo o tym myślałem. Myślałem o dziewczynie, która śmiała się z moich marzeń, szydziła z moich ambicji, patrzyła na mnie z politowaniem.

Odpowiedziałem tylko jednym słowem.

“NIE.”

Zablokowałem jej adres e-mail.

Arya i ja budujemy teraz nasz dom, od podstaw. Ma mnóstwo okien i duży ogród dla naszego psa. To nie jest „może”. To „z pewnością”. I to jest realne.