Nikt, który spalił system

Moja córka wróciła do domu zapłakana po szkole w zeszły czwartek. Zanim zdążyłam zapytać, co się stało, pobiegła do swojego pokoju, a odgłos jej szlochów rozbrzmiewał na korytarzu. Kiedy w końcu się odezwała, wyszeptała coś, czego nigdy nie zapomnę: „Powiedziała, że ​​jesteś nikim”. Jej nauczycielka, panna Winsley, spojrzała na moją córkę w jej najsłabszym momencie i powiedziała: „Jesteś taka sama jak twoja matka, nikim”. Nie płakałam. Nie krzyczałam. Poczekałam, aż córka zaśnie w moich ramionach, a potem wzięłam się do pracy. Następnego ranka weszłam do tej szkoły i wychodząc, nie tylko broniłam godności mojej córki, ale także przypomniałam im, że „nikt” z prawdą po swojej stronie jest najpotężniejszą osobą ze wszystkich.

Rozdział 1: Słowa, które tną
Nazywam się Amira Kalen. Mam trzydzieści cztery lata i od siedmiu lat jestem tylko ja i moja córka Lena. Mieszkamy w małym, dwupokojowym mieszkaniu w Portland, przestrzeni wypełnionej nie drogimi rzeczami, ale żarliwą, opiekuńczą miłością. Nasza lodówka to chaotyczny kolaż jej ręcznie rysowanych notatek i moich wiecznie zapomnianych list zakupów. Jej pokój to muzeum sztuki kredkowej i gwiazd z papieru konstrukcyjnego. Mój jest cichy, pełen książek i zapachu miętowej herbaty. Pracuję w domu jako badaczka prawna dla organizacji non-profit. Nie zarabiam dużo, ale daje mi to, o co zawsze walczyłam: czas z córką.