Moja córka oblała mnie gorącą kawą, gdy odmówiłem oddania jej syna.

Kiedy Lisa skończyła czytać, opadła na krzesło, przytłoczona ciężarem swoich czynów i świadomością tego, co straciła. Dom, kiedyś wypełniony moją obecnością, teraz wydawał się pusty.

Travis wszedł za nią i zobaczył dokument. W jego oczach pojawił się błysk zrozumienia – taki, jaki pojawia się, gdy młodzieńcze poczucie wyższości staje w obliczu konsekwencji własnych czynów.

„Czy babcia naprawdę odeszła?” zapytał cicho, a jego brawura z tamtego poranka całkowicie zniknęła.

„Tak” – odpowiedziała Lisa łamiącym się głosem. „Już jej nie ma”.