Moja córka napisała do mnie SMS-a z kuchni restauracji, przerażona: „Mamo, nowy kierownik oskarża mnie o kradzież gotówki! Dzwoni na policję!”. Odpisałam: „Czy on ma na sobie niebieski garnitur?” — „Tak”. Odpowiedziałam: „Zamknij się w schowku. Już idę”. Nie zadzwoniłam do męża. Po prostu wstałam od stołu, przy którym siedziałam jako tajemniczy klient podczas inspekcji.

Chloe spojrzała na wspaniałe, nietknięte jedzenie, a potem na mnie. „Więc… twoja „nudna korporacyjna praca” to… jesteś królową tego wszystkiego?”

Uśmiechnęłam się, szczerze, podnosząc widelec. „Nigdy nie wierz ludziom, którzy używają tylko głośności jako głosu, kochanie” – powiedziałam. „To blef. Próbują przekonać ciebie – i siebie – że mają władzę”.

Rozejrzałem się po tym wspaniałym, wystawnym pokoju, moim pokoju. „Ludzie z prawdziwą władzą… nie muszą krzyczeć”.