Moja teściowa obudziła się po dwóch dniach intensywnej terapii. Nic nie powiedziała, tylko wpatrywała się w sufit. Jej niegdyś dumne, pewne siebie oczy teraz wyrażały jedynie pustkę i żal. Wziąłem ją za rękę i delikatnie zapytałem: „Dlaczego pozwoliłaś mu zabrać wszystkie pieniądze i odejść?”. Zacisnęła usta, a po jej policzkach popłynęły łzy: „Wiedziałam… Wiedziałam, że mnie nie kocha. Ale myślałam, że gdybym go kochała wystarczająco mocno, gdybym wystarczająco mu zależało… nie byłby zdolny do takiej zdrady”. Zaniemówiłem. Nikt jej nie winił, ale ten ból… nikt nie mógł go znieść za nią.

Od tego dnia moja teściowa zmieniła się diametralnie. Nie nosiła już makijażu, nie bawiła się już robieniem sobie selfie ani słuchaniem piosenek o miłości.

Stała się spokojniejsza, bardziej rozważna i zaczęła spędzać więcej czasu z wnukiem. Kiedyś widziałam, jak potajemnie ocierała łzy, gdy usłyszała, jak wnuk mówi: „Babciu, opowiedz mi bajkę”. Historia mojej teściowej to poruszające przypomnienie: miłość nie zna wieku, ale zaufanie niewłaściwej osobie może kosztować cię dumę i zdrowie.

Czasem ceną nie są pieniądze, ale pozostałe lata życia… życie w żalu.