Moja 10-letnia córka była moją druhną. Spędziłam tygodnie z miłością i cierpliwością, szydełkując delikatną liliową sukienkę specjalnie dla niej, ścieg po ściegu, wyobrażając sobie, jak będzie błyszczeć obok mnie w dniu mojego ślubu. Ale moja przyszła teściowa była zdystansowana, chłodna, a jej dezaprobata wisiała w powietrzu niczym burza.

„Nie, Margaret” – powiedziałam, a mój głos stał się już spokojny. „Zrobiłaś coś okrutnego. I pokazałaś mi dokładnie, kim jesteś. Ale posłuchaj mnie uważnie – to mój ślub, moja rodzina i moja córka. Pójdziemy razem do ołtarza, a ona będzie dumna z tego, kim jest. Żadne twoje zniszczenia tego nie zmienią”.

Prychnęła, ale w jej oczach pojawił się błysk – ledwie błysk – czegoś. Zaskoczenie? Strach? Nie obchodziło mnie to. Odwróciłem się na pięcie i zostawiłem ją siedzącą tam, z wystygłą kawą.

Kiedy wróciłam do Emily, uklęknęłam przed nią i wzięłam jej drobne dłonie w swoje. „Kochanie, nie potrzebujemy tej sukienki. Liczymy się my. Nadal będziesz moją druhną i będziesz lśnić jaśniej niż ktokolwiek inny”.

Jej broda się poruszyła, ale skinęła głową.

I w tym momencie wiedziałam, że Margaret może i próbowała nas złamać, ale tylko nas wzmocniła.
Kościół był udekorowany kwiatami, łagodną muzyką i cichymi szeptami gości. Szłam nawą, Mark czekał przy ołtarzu, jego wzrok wbity w moje. Obok mnie, ściskając bukiet drżącymi, ale nieruchomymi dłońmi, stała Emily.

Miała na sobie prostą białą bawełnianą sukienkę, promieniującą cichym pięknem, a jej włosy były splecione z maleńkich liliowych wstążeczek, które utkałam tego samego ranka. Każda wstążeczka symbolizowała sukienkę, którą straciliśmy – i niezniszczalną miłość, która nam pozostała.

Idąc, usłyszałem szepty. Nie szyderstwa, a podziwu. „Wygląda tak pięknie” – ktoś szepnął. Policzki Emily zarumieniły się z dumy i wyprostowała ramiona. Moje serce o mało nie pękło.

Margaret siedziała sztywno i milcząca w pierwszej ławce.

Jej dezaprobata wisiała w powietrzu jak dym, ale nie pozwoliłem, by mnie udusiła. Dziś nie była na jej rozkaz.
Ceremonia przetoczyła się przez przysięgi i łzy, ale jedna chwila utkwiła mi w pamięci. Kiedy celebrans mówił o miłości cierpliwej, życzliwej, która wszystko zniesie, spojrzałem na Emily. Uścisnęła moją dłoń, jej oczy rozbłysły, a ja wiedziałem, że miłość zwyciężyła na długo przed wypowiedzeniem tych słów.