Mój zmarły ojciec pojawił się we śnie w noc przed moimi urodzinami i ostrzegł: „Nie zakładaj sukienki, którą dał ci mąż”. Obudziłam się drżąca, bo mąż właśnie mi ją podarował. A kiedy krawcowa przyniosła mi ją z powrotem i sprawdziłam podszewkę, zdałam sobie sprawę, że ojciec nie tylko odwiedził mnie we śnie, ale mógł zapobiec czemuś, czego nie zauważyłam.

Wyobraź sobie, że odkrywasz, że osoba, z którą dzieliłeś całe życie, której bezgranicznie ufałeś, skrywa śmiertelną tajemnicę. Że życie, które uważałeś za zwyczajne, bezpieczne i znajome, w rzeczywistości było starannie zastawioną pułapką.

To historia Liv Sutton, oddanej żony i matki, której świat rozpada się w drobny mak, gdy dowiaduje się, że miłość męża skrywa coś o wiele bardziej złowrogiego, plan tak okrutny, że mógł ją zabić. Ale co się stanie, gdy zdrada zetknie się z odwagą, a strach z determinacją?

Podróż Liv prowadzi nas przez szok, przerażenie i rozpacz, ale także przez odporność, sprawiedliwość i mozolne odzyskiwanie własnego życia. To historia o przetrwaniu, przebudzeniu i cichej sile, którą odkrywamy, gdy wszystko, co myśleliśmy, że wiemy, zostaje nam odebrane. Zostańcie z nami, bo to historia, w której każdy wybór ma znaczenie, każdy sekret grozi wypłynięciem na powierzchnię, a każda chwila może zadecydować o życiu lub śmierci.

Wieczorem przed moimi 50. urodzinami mój zmarły ojciec ukazał mi się we śnie i ostrzegł: „Nie zakładaj sukienki, którą dał ci mąż”. Obudziłam się zlana zimnym potem i to była prawda. Mąż niedawno kupił mi sukienkę. A kiedy krawcowa ją przyniosła, rozcięłam podszewkę i zamarłam z przerażenia.

Witamy w Betty’s Stories. Codziennie dzielę się tu nowymi historiami z życia wziętymi i byłabym bardzo wdzięczna, gdybyście zasubskrybowali i polubili film. A teraz przejdźmy do historii. Jestem pewna, że ​​będziecie się nią cieszyć do samego końca.

Olivia Sutton, znana wszystkim po prostu jako Liv, obudziła się z głośnym jękiem, jakby wyrzucono ją z ciemnych wód na otwartą przestrzeń. Serce waliło jej tak mocno, że bała się, iż wyskoczy jej z piersi. Wzięła głęboki oddech, czując, jak wilgotna bawełna koszuli nocnej przywiera do jej pleców, przesiąkniętych potem. Sięgnęła ręką do włącznika lampy, a pokój rozświetlił się miękkim, ciepłym światłem.

Obok niej, po swojej stronie łóżka king-size, Mark Sutton spał spokojnie. Leżał na boku, odwrócony plecami do ściany, i nawet nie drgnął, gdy Liv się nagle obudziła. Liv wsłuchiwała się w jego miarowy oddech, próbując się uspokoić, ale drżała w głębi duszy.

Sen. To był tylko sen. Ale dlaczego był tak przerażający?

Wyślizgnęła się z łóżka, uważając, żeby nie obudzić męża, i chwiejnymi nogami poszła do kuchni. Ręce jej drżały, gdy nalewała wodę do szklanki. Wypiła kilka łyków, ale gula w gardle nie ustępowała. Usiadła przy stole, schowała twarz w dłoniach i zamknęła oczy, tylko po to, by zaraz je otworzyć.

Obraz ze snu powrócił natychmiast. To był jej ojciec, jej tatuś, który zmarł na zawał serca trzy lata wcześniej. Stał w drzwiach ich głównej sypialni dokładnie taki, jakim go zapamiętała, ubrany w swój ulubiony szary sweter, który wydziergała mu na 60. urodziny. Jego wyraz twarzy był poważny, niemal surowy, a oczy wpatrywały się w nią z ostrym, natarczywym ostrzeżeniem.

„Liv” – mruknął cicho, a jednak jego głos brzmiał tak wyraźnie, jakby naprawdę stał przed nią – „nie zakładaj sukienki, którą dał ci mąż. Słyszysz mnie? Nie zakładaj tej sukienki”.

Powtórzył ostrzeżenie trzy razy, nie odrywając wzroku od dziewczyny, po czym powoli zniknął w ciemności, jakby nigdy tam nie był.

Liv obudziła się z zduszonym krzykiem, który uwiązł jej w gardle i nie chciał się wydostać. Pocierała skronie, próbując odgonić niepokojącą wizję.

Bzdura. Tylko sen, zwykły koszmar przed ważnym dniem.

Jutro obchodziła 50. urodziny. Jej córka Nicole, Nikki, miała przyjechać z rodziną. Przyjeżdżali przyjaciele. W Magnolia Grill czekała rezerwacja. Oczywiście, była przytłoczona i dlatego w jej głowie rodziły się takie głupoty.

Ale dlaczego z sukienką?

Liv zadrżała i mocniej ścisnęła szklankę.

Sukienka.

Dwa tygodnie wcześniej Mark z dumą wręczył jej duże pudełko owinięte satynową wstążką. W środku znajdowała się olśniewająca suknia wieczorowa w głębokim szmaragdowym odcieniu zieleni, jej ulubionym kolorze. Materiał mienił się w świetle, a krój podkreślał jej figurę, jednocześnie prezentując się elegancko i skromnie.

„To na twoją uroczystość” – powiedział Mark z uśmiechem. „Zamówiłem to u krawcowej, którą poleciła Nikki, Evelyn Reed, chyba się nazywała. Powiedziała, że ​​weźmie pod uwagę wszystkie twoje wymiary. Chcę, żebyś była najpiękniejszą kobietą w swoje 50. urodziny”.

Liv była wzruszona do łez. Mark nigdy nie był szczególnie sentymentalny, zawsze praktyczny i zrównoważony. Przez 20 lat małżeństwa przyzwyczaiła się do tego, że jego dary były troskliwe, choć nigdy przesadne. A teraz, ten poziom uwagi, ta troska.

Jednak coś w sposobie, w jaki nalegał, wydało jej się dziwne.

„Musisz koniecznie założyć tę sukienkę” – powtarzał nie raz. „Chcę, żeby wszyscy zobaczyli, jaka piękna jest moja żona. Żadna inna sukienka nie jest odpowiednia. Rozumiesz? Ten dzień jest wyjątkowy”.

Wtedy zażartowała, odpowiadając: „Oczywiście, że założę. Jak mogłabym nie założyć, po takim prezencie?”

Ale coś w jego tonie, w sposobie, w jaki na nią patrzył, kiedy mówił o sukience, sprawiło, że poczuła lekki, niepokojący niepokój. Mimo to natychmiast go odepchnęła.

Mark po prostu chce, żeby wszystko było idealne. Dlatego jest tak zdenerwowany.

Liv wstała i podeszła do okna. Ciemność przedświtu wciąż naciskała na szybę. Tylko niebo na dalekim wschodzie zaczynało blednąć. Zegar mikrofalówki wskazywał 5:00 rano. Miała jeszcze godzinę do budzika, ale wiedziała, że ​​sen nie wróci. Obraz ojca uparcie się w niej czaił.

Pamiętała go, kiedy jeszcze żył – łagodnego, spostrzegawczego, zawsze wyczuwającego, gdy coś ją trapiło. Nawet gdy była już dorosła, traktował ją jak małą dziewczynkę, którą trzeba było opiekować.

„Mark to dobry człowiek” – powiedział jej ojciec po ślubie. „Jest stabilny, ale Liv, zawsze słuchaj głosu serca. Jeśli coś jest nie tak, jeśli dręczą cię zmartwienia, nie ignoruj ​​ich. Kobieca intuicja nie kłamie”.

Czy to przemówiła teraz intuicja, czy też po prostu nerwy i wyczerpanie?

Ostatnie kilka miesięcy było trudne. Praca, niekończące się obowiązki domowe, przygotowania do urodzin. A do tego Nikki dzwoniła niemal codziennie, żeby omówić szczegóły przyjęcia, martwiąc się, czy wszystko pójdzie idealnie.

Liv wróciła do sypialni. Mark wciąż spał, ani trochę się nie poruszył. Przyglądała się jego twarzy w półmroku, tym znajomym rysom, siwym cieniom na skroniach, delikatnym zmarszczkom wokół oczu. Dwadzieścia lat razem, dwie dekady wspólnego życia, radości i wyzwań, którym stawiali czoła ramię w ramię.

Jak mogła pomyśleć o nim coś złego z powodu głupiego snu?

Położyła się z powrotem, nakryła się kołdrą i próbowała wyrównać oddech. Liczyła powoli, próbując uspokoić umysł, ale sen nie chciał nadejść. Głos ojca rozbrzmiewał w jej pamięci, natarczywy i niepokojący.

Nie zakładaj sukienki od męża.

Kiedy zadzwonił budzik, Liv nie spała już od dłuższego czasu. Wpatrywała się w sufit, przeżuwając w głowie te same myśli.

Mark przeciągnął się, ziewnął i przetoczył się w jej stronę.

„Dzień dobry, solenizantko?” mruknął, całując ją sennie w policzek. „Dobrze spałaś?”

„W porządku” – odpowiedziała, wymuszając uśmiech, choć pod nim tliły się zdenerwowanie. „Chyba tylko trochę się denerwuję”.

„No, daj spokój” – powiedział Mark, siadając i przecierając oczy. „Wszystko będzie wspaniale. Wiesz, jaka Nikki jest niesamowita. Zaplanowała każdy szczegół. A ty w tej sukience? Będziesz gwiazdą wieczoru”.

Znów ta sukienka.

Liv poczuła, jak coś ściska ją w żołądku.

„Mark, może po prostu założę tę niebieską. Pamiętasz tę, którą razem wybraliśmy w zeszłym roku? Też na mnie wygląda świetnie”.

Mark zatrzymał się, odwrócił do niej, a ona dostrzegła jakiś błysk w jego oczach. Irytację, czy tylko jej się wydawało?

„Liv, już o tym rozmawialiśmy” – powiedział stanowczym tonem. „Zamówiłem tę sukienkę specjalnie na twoje 50. urodziny. Wydałem na nią niezłe pieniądze. Pani Reed ciężko pracowała, szyjąc ją specjalnie dla ciebie. Próbujesz mnie obrazić?”

„Nie, oczywiście, że nie” – odpowiedziała szybko, czując falę winy. „Pomyślałam sobie: nieważne. Założę twoją sukienkę”.

„Dobrze” – powiedział Mark, a jego wyraz twarzy natychmiast złagodniał. „To moja dziewczyna. Zaufaj mi, wszyscy będą zachwyceni”.

Wstał z łóżka i poszedł do łazienki, zostawiając Liv siedzącą tam z rękami owiniętymi wokół kolan.

Co jest ze mną nie tak? Dlaczego tak reaguję na prostą prośbę męża?

Miał rację. Wydał pieniądze, zrobił wszystko, co mógł, żeby zrobić dla niej coś miłego. A ona teraz dramatyzuje, bo to tylko sen.

Zmusiła się, żeby wstać i pójść do kuchni, żeby zrobić śniadanie. Włączyła czajnik elektryczny, wyjęła jajka na omlet i pokroiła chleb. Ta rutyna trochę ją uspokoiła, dając jej coś innego do skupienia się poza dręczącym ją zmartwieniem.

Mark wyszedł spod prysznica ubrany i gotowy, z starannie uczesanymi włosami, a w powietrzu unosił się zapach jego wody kolońskiej.

„Idę na chwilę do biura” – powiedział, nalewając sobie kawę. „Muszę tylko podpisać kilka dokumentów. Wrócę koło lunchu. A ty?”

„Po prostu zostaję w domu” – odpowiedziała Liv, mieszając omlet na patelni. „Zadzwonię do Nikki. Potem muszę się szykować. Pani Reed powiedziała, że ​​wpadnie dzisiaj, żeby zostawić sukienkę na ostatnie poprawki”.

„Idealnie” – powiedział Mark, siadając przy stole i biorąc widelec. „Więc przymierzysz go dziś wieczorem, a jutro wszystko będzie idealne”.

Śniadanie jedli głównie w milczeniu. Mark przeglądał wiadomości na telefonie, od czasu do czasu komentując, a Liv kiwała machinalnie głową, ledwo słysząc jego słowa. Przyglądała mu się, szukając czegoś nietypowego, jakiegoś znaku, który mógłby usprawiedliwić jej niepokój, ale widziała tylko znajomego Marka – lekko zmęczonego, zaabsorbowanego pracą, a jednak spokojnego.

Po śniadaniu ubrał się i wyszedł. Liv odprowadziła go do drzwi, otrzymała rutynowy pocałunek i została sama w pustym domu. Zapadła ciężka cisza. Przechadzała się po pokojach, prostując zasłony, otrzepując z kurzu wyimaginowane cząsteczki, a jej ruchy były automatyczne.

Jedna myśl nieustannie krążyła jej po głowie.

Sukienka, ostrzeżenie ojca.

Nagle zadzwonił telefon i podskoczyła. Na ekranie pojawiło się imię krawcowej.

„Pani Sutton, dzień dobry. Tu Evelyn Reed. Już idę. Suknia jest gotowa. Czy to odpowiedni moment?”

„Tak, tak, oczywiście” – powiedziała Liv, zerkając na zegarek. „Chodź”.

„Wspaniale. Będę za pół godziny.”

Liv rozłączyła się i opadła na sofę. Suknia była już gotowa, ta sama, przed którą ojciec ostrzegał ją we śnie. I co miała zrobić? Zadzwonić do krawcowej i odwołać? Odrzucić prezent męża? Pod jakim pretekstem?

Wstała i zaczęła chodzić po pokoju, obejmując się ramionami.

Potrzebowała czegoś, co odwróciłoby jej uwagę. Sięgnęła po telefon i wybrała numer córki.

„Mamo. Cześć.” Głos Nikki był radosny. „Jak się trzymasz?”

„Trochę się denerwuję” – Liv starała się brzmieć ożywionym tonem. „Wszystko gotowe w Magnolia Grill?”

„Mamo, mówiłam ci już setki razy. Wszystko gotowe. Stół przygotowany. Tort zamówiony. Zespół potwierdzony. Wystarczy przyjść i się cieszyć. Gratulacje.”

Liv uśmiechnęła się słabo.

„Miałaś już okazję przymierzyć sukienkę?”

„Jeszcze nie. Przyniesie to dzisiaj.”

„Och, nie mogę się doczekać. Tata się nim zachwycał. Mówił, że jest przepiękny. A, i mały Mikey jest taki podekscytowany. Powiedział wszystkim w przedszkolu, że jego babcia urządza wielką imprezę”.

Liv zaśmiała się, wyobrażając sobie swojego czteroletniego wnuka bez przerwy gaworzącego.

„Powiedz mu, że babcia nie może się doczekać, żeby go zobaczyć.”

Rozmawiali jeszcze chwilę o błahych sprawach, po czym Nikki pożegnała się, wspominając, że jest zajęta ostatnimi ustaleniami.

Liv odłożyła telefon i znów została sama ze swoimi myślami.

Dzwonek do drzwi zadzwonił dokładnie 30 minut później. Panna Evelyn Reed stała na ganku, trzymając dużą torbę na ubrania i uśmiechając się ciepło.

„Dzień dobry, pani Sutton. Przyniosłam pani piękną suknię. Podwinęłam dół, tak jak pani prosiła, i poprawiłam zaszewki. Myślę, że teraz leży idealnie.”

„Dziękuję bardzo” – powiedziała Liv, zapraszając ją do środka i prowadząc do sypialni.