Mój zięć zaprosił mnie na „skromny rodzinny obiad”, żeby poznać jego rodziców z Francji. Podczas obiadu zaczęli mnie obrażać po francusku, myśląc, że jestem zwykłym staruszkiem, który nic nie rozumie. Nazywali mnie robotnikiem, chłopem, starym głupcem. Nie wiedzieli, że spędziłem pięć lat budując firmę w Bordeaux i rozumiałem każde słowo. Nie wiedzieli też, że ich mała kolacja wkrótce będzie ich kosztować całą firmę…

Wstałem więc, zostawiając nietknięte jedzenie, drogie wino, rozwiane złudzenia. Wyszedłem z tego cichego pokoju, zostawiając je zimnemu towarzystwu liczb na stronie.

Dwa dni później Jake pojawił się u mnie w domu, jego zwykła arogancja ustąpiła miejsca pustemu zmęczeniu. Próbował być racjonalny, negocjować, wykupić mnie.

„To nie są negocjacje, Jake” – powiedziałem mu. „To lekcja. Możesz się jej nauczyć albo udawać, że jesteś mądrzejszy od wszystkich”.

A potem w drzwiach pojawiła się Emma, ​​z jasnym i spokojnym wzrokiem. „Czy taki jest plan, Jake?” – zapytała cicho, ale stanowczo. „Żeby wykorzystać miłość mojego ojca do mnie i wykupić go od tego, co mu się prawnie należy?”

To był koniec ich małżeństwa. Tego samego dnia wróciła do mnie do domu. Następne dni były spokojne, ale pożyteczne. Nie rozmawialiśmy o prawnikach ani o strategii biznesowej. Gotowaliśmy proste jedzenie i jedliśmy je przy starym kuchennym stole. Wieczorami siedzieliśmy na tylnych schodach, obserwując klon, który zmieniał liście na jesienne.

„Czy to wygląda na początek?” – zapytała mnie pewnego wieczoru, opierając głowę na moim ramieniu.

„Wydaje mi się, że to prawda” – odpowiedziałem – „z potencjałem rozwoju”.

Dokumenty prawne wciąż się przemieszczają, jak zawsze. Ale najważniejsza arytmetyka jest tutaj, w tym cichym domu. Jeden ojciec. Jedna córka. Jeszcze jedna szansa, żeby zrobić to dobrze.