Mój zięć spalił 60 lat moich rodzinnych zdjęć w palenisku, bo „żyłam przeszłością”. Nie wiedział, że mam 900 000 dolarów w płynnych aktywach, które planowałam im zostawić. Następnego ranka…

Piszę to z małej biblioteki, w której teraz pracuję na pół etatu. Odkładałem książki na półkę przez cztery godziny dzisiaj i bolą mnie kolana, ale to dobry ból. To mój ból.

Mieszkam w kawalerce w centrum miasta. Jest mała, ale ma duże okno i nie muszę nikogo pytać o pozwolenie, żeby włączyć światło.

Claire zadzwoniła do mnie raz, jakieś dwa miesiące temu. Płakała, błagała mnie, żebym wrócił, mówiąc, że Marcusowi „przeprasza” i „po prostu stresuje się pracą”.

Zapytałem ją: „Czy te zdjęcia są niespalone, Claire?”

Ona tylko płakała jeszcze mocniej. Powiedziałem jej, że ją kocham, ale nie wrócę.

Zacząłem robić zdjęcia moim starym iPhonem. Tylko drobiazgi. Ładny ptak w parku. Moja filiżanka kawy w deszczowy wtorek. Buduję nowe wspomnienia. Tym razem ich nie wydrukuję. Po prostu je zachowam dla siebie.

Niektórzy mówią mi, że głupio zrobiłem, oddając tyle pieniędzy. Że mogłem żyć w luksusie. Może. Ale nie chciałem luksusu. Chciałem wolności. I za każdym razem, gdy myślę o minie Marcusa, kiedy zdał sobie sprawę, że jego kura znosząca złote jaja wyleciała z kurnika… cóż, dla mnie to warte więcej niż 900 000 dolarów.

W przyszłym miesiącu skończę 79 lat. Jestem sam. Jestem biedny. I jestem wolny.