Mój tata powiedział: „PRZERWIJ LECZENIE – NIE ZGADZAMY SIĘ NA OPERACJĘ”. Podpisał deklarację DNR, aby przejąć kontrolę nad moim 15-milionowym spadkiem

Dziewięciu członków zarządu stłoczyło się z boku sali.

Robert stał samotnie na podium, a za nim wciąż widniała błyszcząca prezentacja na temat fuzji, pomnik tego, co nigdy nie miało się wydarzyć.

„To pułapka” – powiedział do mikrofonu, zwracając się rozpaczliwie do reszty publiczności. „Moja córka ewidentnie jest manipulowana”.

„Przez kogo?” – zapytałem. „Trzech niezależnych neurologów? Sąd Hrabstwa Suffolk, który uwierzytelnił nagranie? Agenci FBI badający twoje wykorzystywanie informacji poufnych za pośrednictwem Fundacji Sullivana?”

To ostatnie wyznanie wywołało kolejną falę szoku w sali.

Wielu inwestorów już szykowało się do wyjścia, przykładając telefony do uszu i bez wątpienia dzwoniąc do swoich prawników.

Podszedł do mnie reporter Wall Street Journal.

„Pani Sullivan, czy potwierdza pani zaangażowanie FBI?”

„Potwierdzam, że mój ojciec próbował mnie zabić dla pieniędzy” – powiedziałem wyraźnie, wiedząc, że każde słowo znajdzie się w jutrzejszym nagłówku. „Wszystko inne wyjdzie na jaw w swoim czasie”.

Zarząd zebrał się ponownie.

Sandra Williams przemawiała w ich imieniu.

„Jednomyślnie, osiem do jednego – pan Sullivan głosował za sobą – Robert Sullivan zostaje natychmiast odwołany ze stanowiska dyrektora generalnego Sullivan Medical Group za rażące naruszenia etyki lekarskiej i obowiązków powierniczych”.

Szef delegacji z Hartford wstał.

„Hartford Healthcare formalnie wycofuje się ze wszystkich negocjacji w sprawie fuzji ze skutkiem natychmiastowym”.

Kiedy ochrona wyprowadziła Roberta z jego własnego przyjęcia, akcje Sullivan Medical Group spadły o 47%.

Dwieście trzydzieści milionów dolarów kapitalizacji rynkowej wyparowało w niecałą godzinę.

„Moja firma” – krzyknął Robert rozpaczliwie. „To moja firma. Moje dziedzictwo”.

„Nie” – powiedziałem cicho. „Zostało zbudowane za pieniądze mojej matki, a zginie z powodu twojej chciwości”.

Skutki były szybkie i bezlitosne.

W ciągu dwóch godzin od odtworzenia nagrania Szpital Ogólny w Massachusetts zawiesił dr. Harrisona w prawach lekarza do czasu zakończenia dochodzenia.

Massachusetts Medical Board wszczęło formalne dochodzenie w sprawie zarządzenia DNR.

Biuro prokuratora generalnego stanu wszczęło śledztwo karne.

Ale bezpośrednie skutki były równie niszczycielskie.

Cztery naruszenia ustawy HIPAA, każde po 50 tys. dolarów, oznaczały dla Roberta karę pieniężną w wysokości 200 tys. dolarów.

A to były tylko kary federalne.

Państwo mogłoby dodać więcej.

Każdy członek zarządu, którego nielegalnie poinformował o moim stanie zdrowia, mógł również pozwać mnie za przekazanie mu informacji, które potencjalnie naraziły go na odpowiedzialność.

Do godziny 18:00 ośmiu z dziewięciu członków zarządu zagłosowało za trwałym usunięciem Roberta ze stanowiska. Dziewiąty, sam Robert, nie miał już prawa głosu z powodu naruszeń etyki.

Marcus przygotował wszystko.

Gdy tylko zarząd zagłosował, złożył dokumentację u Sekretarza Stanu.

Złożył również doniesienie o popełnieniu przestępstwa na policji w Bostonie, oskarżając go o usiłowanie zabójstwa w wyniku zaniedbań medycznych.

„Dowody są przytłaczające” – powiedziała mi detektyw Patricia Murphy tego wieczoru. „Samo nagranie by wystarczyło, ale dzięki dokumentacji medycznej twój ojciec może zostać oskarżony o usiłowanie zabójstwa”.

FBI przybyło do siedziby Sullivan Medical Group o godzinie 19:00 z nakazem przeszukania.

Zajęli serwery i dokumenty, a także zamrozili konta Fundacji Sullivana.

Kwota 40 milionów dolarów przekazana na cele charytatywne będzie monitorowana transakcja po transakcji.

James znalazł mnie w holu hotelu po spotkaniu. Jego twarz była szara z szoku i wstydu.

„Fiono, ja…”

„Podpisałeś DNR jako świadek” – powiedziałem po prostu. „Skłamałeś na temat moich życzeń”.

„I tak myślałem, że umrzesz. Tata powiedział, że lekarze…”

„Tata kłamał. A ty postanowiłeś mu uwierzyć, bo było to łatwiejsze niż stawianie mu czoła”.

Wyciągnął telefon i pokazał mi wiadomość.

„Złożyłem już rezygnację ze stanowiska dyrektora finansowego. Złożę zeznania, jeśli będzie trzeba – o wszystkim. O oszustwach. O handlu informacjami poufnymi. O wszystkim”.

„Twoje zeznania nie uchronią cię przed oskarżeniem” – poinformował go Marcus. „Ale współpraca może złagodzić twój wyrok”.

James skinął głową, wyglądając na starszego niż swoje 35 lat.

„Wiem. Ja… Przepraszam, Fiono. Powinienem był cię chronić.”

„Tak” – powiedziałem. „Powinieneś był”.

Do zamknięcia sesji giełdowej Sullivan Medical Group straciła 47% swojej wartości.

Zarząd mianował dr Sarah Martinez tymczasowym dyrektorem generalnym – tę samą lekarkę, która sprzeciwiła się mojemu zakazowi reanimacji. Była w tym poetycka sprawiedliwość.

Artykuł 7, Sekcja 3: Każdy pracownik kierowniczy winny błędu medycznego zostanie usunięty ze stanowiska w ciągu 24 godzin.

Usunięcie Roberta Sullivana zajęło mniej niż sześć lat.

Poranne wydanie gazety Boston Globe ukazało się pod nagłówkiem, który miał zdefiniować dziedzictwo Roberta Sullivana.

„Skandal DNR dyrektora placówki medycznej: próba zabójstwa za miliony”.

Dziennik „Wall Street Journal” wyraził się bardziej powściągliwie, ale był równie szkodliwy.

„Dyrektor generalny Sullivan Medical Group usunięty ze stanowiska po tym, jak nagranie ujawniło próbę przyspieszenia śmierci córki w celu uzyskania spadku”.

Bloomberg zamieścił nagranie ze spotkania akcjonariuszy.

Moje jasne i spokojne wyznanie kontrastowało z rozpaczliwymi zaprzeczeniami Roberta.

Nagranie w ciągu kilku godzin stało się viralem.

#DNRScandal stał się ogólnokrajowym trendem, osiągając trzy miliony wyświetleń do południa.

Ale nie dotyczyło to tylko głównych punktów sprzedaży.

Blogi zajmujące się etyką medyczną analizowały każdą sekundę nagrania.

Analitycy prawni debatowali na temat zarzutów karnych w serwisach informacyjnych telewizji kablowej.

Na forum r/legaladvice w serwisie Reddit pojawił się obszerny wątek z ponad 10 000 komentarzy. Wiele z nich pochodziło od pracowników służby zdrowia, którzy dzielili się swoimi przerażającymi historiami o decyzjach medycznych podejmowanych w celu osiągnięcia zysku.

Około południa Massachusetts Medical Board wydało bezprecedensowe oświadczenie.

„Działania opisane w sprawie Sullivan stanowią najpoważniejsze naruszenie etyki lekarskiej, jakie badaliśmy. Analizujemy wszystkie nakazy DNR wydane w placówkach Sullivan Medical Group w ciągu ostatnich pięciu lat”.

Czterdzieści siedem przypadków oznaczono do natychmiastowego rozpatrzenia.

Trzy szpitale Sullivan Medical ogłosiły, że do końca dnia zerwą umowy partnerskie.

Związek pielęgniarek zaapelował o wotum nieufności.

Studenci medycyny z Harvardu rozpoczęli petycję domagającą się usunięcia nazwiska Roberta z nazwy Sullivan Auditorium, na którego budowę przekazał 5 milionów dolarów – oczywiście ze środków fundacji.

FBI rozszerzyło śledztwo.

Handel informacjami poufnymi był dopiero początkiem.

Znaleźli firmy-wydmuszki na Kajmanach, łapówki zamaskowane jako opłaty za konsultacje i prawie 30 milionów dolarów wyprowadzonych z Fundacji Sullivana w ciągu siedmiu lat.

Dr Martinez, pełniący obowiązki dyrektora generalnego, zwołał nadzwyczajną konferencję prasową o godz. 16:00

„Sullivan Medical Group jest zobowiązana do pełnej przejrzystości i reformy etycznej” – ogłosiła. „W pełni współpracujemy we wszystkich dochodzeniach i natychmiast wprowadzamy zmiany w naszych procedurach nadzoru. Każde zarządzenie DNR w naszym systemie będzie weryfikowane przez niezależny panel”.

Reporter pytał o mnie.

„Czy pani Sullivan powróci na stanowisko dyrektora ds. prawnych?”

„Pani Sullivan koncentruje się na powrocie do zdrowia i własnej praktyce prawniczej” – powiedział ostrożnie dr Martinez. „Szanujemy jej decyzję o zdystansowaniu się od organizacji w tym okresie przejściowym”.

Dystansuję się.

To było dyplomatyczne.

Prawda była taka, że ​​nigdy więcej nie chciałem postawić stopy w budynku Sullivan Medical.

Do zamknięcia sesji kurs akcji ustabilizował się na poziomie 53% wartości sprzed skandalu.

Dwieście trzydzieści milionów dolarów kapitalizacji rynkowej przepadło.

Majątek osobisty Roberta, kiedyś wart 80 milionów dolarów, był teraz wart 42 miliony dolarów i został zamrożony na mocy zarządzenia federalnego.

Kiedy cykl doniesień dobiegł końca, Robert Sullivan nie był już tylko zrujnowany.

Był radioaktywny.

Żaden szpital w Ameryce nigdy go już nie zatrudni.

James przyszedł do mojego mieszkania trzy dni po spotkaniu akcjonariuszy. Wyglądał, jakby od tego czasu nie spał.

Miał przy sobie pudełko z dokumentami i list rezygnacyjny, o którym już wcześniej było wiadomo.

„Myślałem o mamie” – powiedział, stojąc w drzwiach, bo go nie zaprosiłam. „Co ona sobie pomyśli o tym, kim się staliśmy”.

„To, kim ty i tata się staliśmy” – poprawiłam. „Nigdy się nie zmieniłam”.

„Nie. Nie zrobiłeś tego.”

Postawił pudełko.

„To wszystkie dokumenty, które prowadziłem. Transakcje poza księgami. Nagrane rozmowy. E-maile. Tata nie wie, że je zachowałem. Trzy lata. Nazywałem to moją polisą ubezpieczeniową”.

„I dajesz mi je teraz, po tym jak prawie umarłem?”

Jego głos się załamał.

„Powinienem był cię chronić na tym oddziale intensywnej terapii, kiedy tata podpisywał te papiery” – powiedział. „Wiedziałem, że to źle. Ale byłem tak zadłużony, tak zależny od jego aprobaty, że przekonałem sam siebie, że moje życie jest mniej warte niż twój dług”.

„Tak” – powiedziałem spokojnie. „Zrobiłeś to”.

Po raz pierwszy spojrzał mi w oczy.

„I będę z tym żył do końca życia” – powiedział. „Ale przynajmniej mogę spróbować to naprawić. Będę zeznawał przeciwko niemu. Przeciwko całej sieci korupcji. Przyjmę każdy wyrok, jaki mi wymierzą”.

Spojrzałem na mojego brata.

Naprawdę mu się przyglądałem.

Schudł. Jego ręce lekko się trzęsły.

Złoty dyrektor finansowy odszedł, a zastąpił go ktoś, kto w końcu dostrzegł siebie wyraźnie i nie mógł znieść tego widoku.

„Te 2 miliony dolarów, które ci pożyczyłem” – zapytałem. „Co się z nimi stało?”

„Długi hazardowe” – powiedział cicho. „Uzależnienie taty nie dotyczy substancji. To władza. Moje polegało na próbie dotrzymania kroku jego stylowi życia”.

Wyciągnął telefon i pokazał mi potwierdzenie przelewu.

„Sprzedałem wszystko. Mój dom. Moje samochody. Mój portfel. Do końca dnia roboczego odzyskasz swoje 2 miliony dolarów”.

„A potem?”

„A potem znikam. Zmieniam imię. Może zaczynam od nowa gdzieś, gdzie nikt nie zna nazwiska Sullivan.”

Odwrócił się, żeby odejść, ale zatrzymał się.

„Wiem, że nie możesz mi wybaczyć” – powiedział. „Ja bym sobie nie wybaczył. Ale chciałem, żebyś wiedziała, że ​​kiedy powiedziałem, że powinnaś była umrzeć, tak naprawdę mówiłem o tej części mnie, która powinna umrzeć. O tej, która wybrała jego, a nie ciebie”.

Nie wybaczyłam mu.

Ale wziąłem pudełko.

„Powinienem był cię chronić” – powiedział po raz kolejny.

„Tak” – zgodziłem się. „Powinieneś był.”

27 marca, godz. 9:00

Sala konferencyjna na 42. piętrze siedziby Sullivan Medical Group przypominała salę sądową.

Ośmiu członków zarządu zasiadło przy mahoniowym stole, który Robert osobiście wybrał, aby demonstrować swoją władzę.

Puste krzesło u jego szczytu wyglądało jak pustka.

Uczestniczyłem za pośrednictwem łącza wideo.

Marcus odradzał jakąkolwiek fizyczną obecność, która mogłaby być interpretowana jako próba uzyskania kontroli.

Oglądałem na laptopie, jak zarząd systematycznie likwidował imperium Roberta Sullivana.

„Wniosek o formalne odwołanie Roberta Sullivana ze stanowiska dyrektora generalnego ze skutkiem natychmiastowym” – ogłosiła Sandra Williams.

„Popieram” – powiedział dr Chang.

Wynik głosowania wyniósł osiem do zera.

Robertowi, który próbował dołączyć do spotkania wirtualnie z biura swojego prawnika, odmówiono wstępu na spotkanie.

„Wniosek o cofnięcie Robertowi Sullivanowi wszystkich uprawnień do podpisywania dokumentów oraz stanowisk w zarządzie”.

Kolejny głos osiem do zera.

„Wniosek o powołanie dr Sarah Martinez na stanowisko tymczasowego dyrektora generalnego na minimalny okres jednego roku”.

Osiem do zera.

Doktor Martinez przyjął propozycję z powagą.

„Moim pierwszym działaniem będzie powołanie niezależnej komisji etycznej, która będzie analizować wszystkie decyzje wykonawcze z ostatnich pięciu lat” – powiedziała.

Profesor Torres poruszył kolejną kwestię.

„Pani Sullivan, zarząd chciałby zaproponować Pani stanowisko Głównego Dyrektora ds. Prawnych, z pełną autonomią w zakresie badania i reformowania naszych procedur zgodności.”

„Doceniam ofertę” – powiedziałem wyraźnie – „ale muszę odrzucić. Sullivan Medical Group musi się odbudować bez członków rodziny Sullivan na stanowiskach kierowniczych. Sama nazwa jest zszargana”.

„W takim razie powinniśmy rozważyć rebranding” – zasugerowała Sandra Williams. „Zdystansujmy się całkowicie od nazwy Sullivan”.

Ostatecznie zagłosowali za powstaniem Commonwealth Health Systems.

Nazwisko Roberta zostanie usunięte z każdego budynku, każdego dokumentu i każdego komunikatu prasowego.

Wymazał mnie w taki sam sposób, w jaki on próbował wymazać mnie.

„Jest jeszcze jedna sprawa” – powiedział dr Martinez. „Fundusz powierniczy, do którego pan Sullivan próbował się dostać – te 15 milionów dolarów”.

„Pozostaje w nienaruszonym stanie w funduszu powierniczym mojej matki” – potwierdziłem. „Założę fundację na rzecz badań nad urazami mózgu i będę wspierać rodziny, które doświadczyły błędów w sztuce lekarskiej. Nie będzie to miało żadnego związku z tą organizacją”.

Mitchell Barnes, były prawnik Roberta, uciekł już do samochodu, gdy na miejscu pojawiło się FBI.

Później został pozbawiony prawa wykonywania zawodu za udział w próbie popełnienia oszustwa związanego z opieką prawną.

Spotkanie zakończyło się minutą ciszy – nie ku czci Roberta, ale ku czci tego, czym mogłaby być Sullivan Medical Group, gdyby chciwość nie zatruła jej od góry.

„Nie chciałam jego tronu” – powiedziałam im, zanim się rozłączyłam. „Chciałam wolności. Dzisiaj oboje dostaliśmy to, na co zasłużyliśmy”.

W protokole posiedzenia zarządu odnotowano, że był to najkrótszy przypadek rozwiązania umowy o pracę przez kadrę zarządzającą w historii korporacji.

Całkowity czas od ujawnienia naruszenia do jego całkowitego usunięcia: osiemnaście godzin.

Widziałem Roberta ostatni raz trzy dni po posiedzeniu zarządu.

Pojawił się w moim budynku o 22:00. Wyglądał, jakby postarzał się o dziesięć lat w ciągu 72 godzin.

Jego garnitur od Armaniego był pognieciony.

Jego srebrne włosy, zawsze perfekcyjnie ułożone, zwisały bezwładnie.