Mój tata obszedł mój nowy, pięciopokojowy dom i spokojnie oznajmił, że powinienem oddać go mojej siostrze – jego tak zwanemu złotemu dziecku. Powiedziałem mu po prostu, że nie musi się o nią tak bardzo martwić, że powinien przestać mnie dla niej poświęcać, bo prawda jest taka, że ​​nigdy nie była jego biologiczną córką.

Patrzyłem przez przednią szybę, jak wysiada, zamyka drzwi z charakterystycznym, solidnym hukiem i spogląda w górę na dom. Klucze trzymał w jednej ręce, drugą na biodrze. Słońce Georgii odbijało się w kilku siwych pasmach jego włosów.

Stał tam przez dłuższą chwilę, po prostu wpatrując się, jakby próbował pogodzić budynek przed sobą z wersją mnie, którą zachował w pamięci — jego najstarszym dzieckiem, tym niezawodnym, tym, które zawsze dawało sobie radę.

Otworzyłem drzwi zanim zdążył zapukać.

„Hej, tato” – powiedziałem.

„Hej” – odpowiedział, wchodząc do środka i starannie wycierając buty o matę.

Pachniał olejem silnikowym i wodą po goleniu, tym samym połączeniem, które przez całe moje dzieciństwo kojarzyło mi się z „Tatą w domu”.

Przeszedł swoją zwykłą trasę z rękami splecionymi za plecami, jakby oglądał eksponat muzealny. Poruszał się powoli, wzrokiem skanując każdy zakątek.

„Dobrze sobie poradziłeś” – powiedział w końcu, stając na środku salonu.

Jak na jego gust, była to recenzja pięciogwiazdkowa.

„Chodźmy zobaczyć kuchnię” – powiedziałem, nie mogąc ukryć podekscytowania w głosie.

Wszedł za mną. Kwarcowe blaty lśniły. Otwarte półki stały na moich niedopasowanych, starannie dobranych naczyniach – mieszanka rzeczy z drugiej ręki i zakupów dla dorosłych.

Przesunął dłonią wzdłuż krawędzi blatu.

„To prawdziwy kamień?” zapytał.

„Kwarc” – powiedziałem. „Sam go wybrałem”.

Skinął głową raz.

„Ładne” – powiedział. „Naprawdę ładne”.

Nie był to wylew, ale wystarczyło, żeby coś w mojej piersi przestało się kleić.

Zwiedziliśmy górę. Zajrzał do sypialni, cicho gwiżdżąc na numer.

„Pięć sypialni” – powiedział. „Boże. Pamiętam, jak dzieliłaś pokój z Melissą i kłóciłaś się o miejsce w szufladach”.

„Nie kłóciliśmy się o miejsce w szufladzie” – powiedziałem. „Kłóciliśmy się, bo kopała przez sen”.

Zachichotał.*