Mój tata krzyknął mi w twarz: „Ty i twoje dziecko jesteście bezwartościowymi pijawkami, które wysysają z tej rodziny soki!”. Moja mama uśmiechnęła się na znak zgody, gdy mieszkali w moim domu. Bez wahania spokojnie powiedziałem: „Masz 24 godziny, żeby…”.

Ostatnią kartką papieru, którą dodałem do teczki CASE, był paragon za małą mosiężną tabliczkę, którą przykręciliśmy do płotu przy pekanie. Napis na niej, prostymi literami, brzmiał: TRZYMAJ SIĘ MOCNO. Kiedy wiatr poruszał się w liściach, brzmiało to jak szept, który nauczył się mówić głośniej.

W drugą rocznicę tej kolacji postawiłem na dębowym stole trzy szklanki mrożonej herbaty i pozwoliłem skroplonej wodzie uformować kółka, nie wycierając ich. Asher wrócił z podwórka z ziemią na kolanach i uśmiechem, jakby właśnie uścisnął dłoń przyszłości.

„Mamo” – powiedział, wskazując na drzewo. „Spójrz”.

Spojrzałem. Na szczycie orzecha pekan, niczym flaga, której nikt nie musiał machać, sterczał mały kęp nowych liści. Za nim drzwi lodówki zamknęły się z trudem, magnes kliknął na metal, wstążka trzymała się, róg leżał płasko. Na środku stołu, pod moim talerzem, leżała karteczka samoprzylepna z pismem, które znałem na pamięć: Śmiej się, kiedy możesz. Resztę damy radę.

Jedliśmy. Kłóciliśmy się wesoło o rakiety i statystyki, i o to, czy ciasto to śniadanie, jeśli wierzysz w siebie. Sinatra nucił. Powietrze było ciepłe i przyjazne jak w Teksasie. Dzwonek do drzwi nie zadzwonił.

A kiedy naczynia były już umyte, nalałam sobie jeszcze trochę herbaty, patrzyłam, jak pierścionek rozkwita i blednie, i powiedziałam do cichego domu – nie dla zemsty, nie dla oklasków, ale dlatego, że zasługiwało to na to, by powiedzieć to głośno – „Nic nam nie jest”.

Linia, którą narysowałem, wytrzymała. I wytrzyma.