Mój sześcioletni syn podszedł do żołnierza jedzącego samotnie w barze – to, co powiedział, sprawiło, że w całym pomieszczeniu zapadła cisza, a dwa miesiące później pukanie do moich drzwi zmieniło wszystko

Chwilę później żołnierz wstał. Zanim wyszedł, podszedł do nas, stąpając ciężko po kafelkowej podłodze. „Proszę pani” – powiedział cicho, kiwając głową. „Pani syn przypomniał mi o czymś, o czym zapomniałem – że dobro wciąż istnieje na świecie”.

Potem sięgnął do kieszeni kurtki i wyciągnął wyblakłą naszywkę. Pochylił się i włożył ją w dłoń mojego syna. „Nosiłem to tam codziennie. Teraz chcę, żebyś to wziął”.

Mój syn trzymał go jak skarb. Patrzyliśmy, jak mężczyzna wkracza w poranną mgłę i odjeżdża.

Pukanie do drzwi
Minęły dwa miesiące. Życie toczyło się dalej – a przynajmniej tak mi się zdawało. Aż pewnego niedzielnego popołudnia ktoś zapukał do moich drzwi.

Stała tam kobieta, z czerwonymi, ale życzliwymi oczami. Trzymała małą kopertę. „Czy jesteś Ellie Porter?”

“Tak.”

„Jestem siostrą Jamesa McCalla – żołnierzem, z którym twój syn rozmawiał w barze.”

Poczułam ucisk w piersi. Przełknęła ślinę. „Zmarł dwa dni po tym śniadaniu. Nie w walce – był bezpieczny. Ale… walczył”.

Łzy napłynęły mi do oczu. Włożyła mi kopertę w dłonie. „Zostawił liścik. Napisał w nim, że mały chłopiec dał mu coś, czego nikt inny nie miał od lat – nadzieję. Powiedział: »Ten dzieciak przypomniał mi, kim byłem. Nie chcę odchodzić zgorzkniały« ”.