Mój syn zadzwonił: „Jutro się żenię. Wypłaciłem już wszystko z twoich kont i sprzedałem dom, żegnaj”. Tylko się roześmiałam, bo sprzedał nie to miejsce – to, które uważał za mój ostatni majątek. Podejrzany podpis, wciąż ważna umowa najmu, „pełnomocnictwo”, które pojawiło się akurat wtedy, gdy byłam w szpitalu… a następnego ranka jego telefon nie przestawał dzwonić.

„Prawda jest taka, panie Thornton, że doskonale wiedział pan, co robi. Sfałszował pan dokumenty, sprzedał pan nieruchomość, której pan nie posiadał, ukradł oszczędności matki i zrobił to wszystko z jednego powodu: żeby sfinansować ślub i nowe życie. Czyż nie?”

„Nie” – wyrzucił z siebie Derek. „Pomagałem mojej matce. Chciała… chciała zostać okradziona. Chciała być bezdomna”.

„Sprzeciw” – powiedział Chen, już wstając. „Kłótliwy”.

„Podtrzymane” – powiedział sędzia.

Ale szkoda już została wyrządzona.

Ława przysięgłych widziała panikę Dereka, jego zaprzeczanie samemu sobie i ujawnienie jego kłamstwa.

Kiedy mowy końcowe dobiegły końca, poczułem dziwny spokój. To był koniec – nie samego procesu, jak obradowała ława przysięgłych, ale mojego udziału w tym koszmarze.

Powiedziałem prawdę, przedstawiłem dowody i nie pozwoliłem się manipulować.

Cokolwiek miało się wydarzyć później, nie zależało ode mnie.

Staliśmy, gdy ława przysięgłych wychodziła na naradę.

Derek odwrócił się, żeby spojrzeć na mnie po raz ostatni. Jego oczy były puste, zrezygnowane.

Spojrzałam mu w oczy.

To był syn, którego wychowałem.

I takie właśnie było jego rozliczenie.

Ława przysięgłych obradowała przez trzy godziny. Kiedy wrócili, ich twarze były poważne, ale pewne siebie.

„W przypadku zarzutu kradzieży, jak ustalacie oskarżonego?”

“Winny.”

„W przypadku zarzutu oszustwa, w jaki sposób ustala Pan tożsamość oskarżonego?”

“Winny.”

„W przypadku zarzutu fałszerstwa, jak ocenia pan oskarżonego?”

“Winny.”

Twarz Dereka się skrzywiła. Britney wydała z siebie stłumiony szloch.

Siedziałem zupełnie nieruchomo, czując, jak ciężar tego jednego słowa rozbrzmiewa echem po sali sądowej.

Winny. Winny. Winny.

Sędzia wyznaczył termin ogłoszenia wyroku na dwa tygodnie później. Derek został zwolniony za kaucją, ale rzeczywistość dała o sobie znać.

Trafiłby do więzienia.

Jego życie, jakie znał, dobiegło końca.

Przed budynkiem sądu czekali reporterzy. Martin ostrzegał mnie, że będą. Sprawa przyciągnęła uwagę lokalnych mediów.

Starsza matka oskarża syna o kradzież.

Stworzone do tworzenia przyciągających uwagę nagłówków.

„Pani Thornton, co sądzi pani o werdykcie?” – zawołał reporter.

Zatrzymałem się, zastanowiłem, a potem przemówiłem wyraźnie.

„Czuję, że sprawiedliwości stało się zadość. To, co zrobił mój syn, było przestępstwem. Zdradził osobę, którą kochał najbardziej, i musi ponieść konsekwencje tego wyboru”.

„Czy ma Pani jakąś wiadomość dla innych rodzin, które zmagają się z nadużyciami finansowymi wobec osób starszych?”

„Tak” – odpowiedziałem. „Nie masz obowiązku chronić ludzi, którzy cię krzywdzą, nawet jeśli to rodzina – a zwłaszcza jeśli to rodzina. Miłość bez granic to nie miłość. To stwarzanie możliwości”.

Martin odprowadził mnie do swojego samochodu i odjechaliśmy, oddalając się od chaosu.

Rozprawa o wydaniu wyroku była brutalna dla świadków. Sędzia, srebrnowłosa kobieta o imieniu Margaret Hendris, wysłuchała oświadczeń obu stron dotyczących wpływu sprawy.

Hendersonowie opisali stres i strach przed utratą domu. Nabywcy nieruchomości opisali finansowy koszmar, który stworzył Derek.

Opisałem zdradę, złamanie zaufania, spustoszenie emocjonalne.

Następnie adwokat Dereka przedstawił swoją prośbę o łagodniejszy wyrok. Derek sam wstał, jego głos drżał i przeprosił.

Tym razem jego łzy wydawały się prawdziwe.

„Wysoki Sądzie, wiem, że nigdy nie cofnę tego, co zrobiłem. Zdradziłem moją matkę, kobietę, która poświęciła dla mnie wszystko. Pozwoliłem, by chciwość i brak rozsądku zniszczyły nasz związek. Rozumiem, że muszę ponieść karę. Proszę tylko o litość – o szansę na odbudowę życia i, w jakiś sposób, pewnego dnia, zadośćuczynienie”.

Sędzia Hendris patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, a jej wyraz twarzy był nieodgadniony.

„Panie Thornton, nie popełnił pan błędu. Podjął pan szereg przemyślanych decyzji. Sfałszował pan dokumenty. Wykorzystał pan chorobę matki. Dopuścił się pan oszustwa wobec wielu osób. To nie były zbrodnie z namiętności czy desperacji. To były zbrodnie z poczucia wyższości i chciwości”.

Zatrzymała się.

„Nie okazywałeś skruchy, dopóki cię nie złapano. Groziłeś matce, kiedy domagała się sprawiedliwości. Nie zasługujesz na pobłażliwość”.

Skazała go na siedem lat więzienia z możliwością zwolnienia warunkowego po czterech latach. Dodatkowo, zażądała pełnego odszkodowania dla mnie i nabywców nieruchomości, a także kosztów sądowych i kar pieniężnych.

Łączna kwota wyniosła ponad 200 000 dolarów.

Derek osunął się na krzesło i zaniósł się szlochem. Britney siedziała jak sparaliżowana, z twarzą przerażoną.

Kiedy strażnik wyprowadzał Dereka w kajdankach, spojrzał na mnie po raz ostatni.

Spojrzałam mu w oczy, ale nic nie powiedziałam.

Nie było już nic do powiedzenia.

Po ogłoszeniu wyroku Martin i ja spotkaliśmy się w jego biurze, aby omówić kwestię zwrotu mienia.

„Sąd zamroził aktywa Dereka i Britney” – wyjaśnił. „Mieszkanie, które kupili, zostanie sprzedane. Ich konta bankowe zostaną zajęte. Będą ci spłacać długi latami, a może nawet dekadami”.

„A co z Britney?” zapytałem.

„Nie została oskarżona o popełnienie przestępstwa, odkąd Derek przejął główną rolę, ale jako jego żona odpowiada za odszkodowanie. Jej wynagrodzenie może zostać zajęte, a majątek skonfiskowany. Będzie płacić za jego zbrodnie razem z nim”.

Pomyślałam o kobiecie, która nazwała mnie mściwą staruszką i która próbowała mną manipulować obietnicami wnuków.

Wyglądało na to, że Justice miał wobec niej własne plany.

W kolejnych tygodniach konsekwencje były lawinowe. Derek stracił pracę w finansach. Żadna firma nie zatrudniłaby skazanego przestępcy.

Media społecznościowe Britney – niegdyś pełne zdjęć ślubnych i inspirujących cytatów – zgasły. Przyjaciele i współpracownicy zaczęli się od niej dystansować.

Ich mieszkanie zostało sprzedane ze stratą w wyniku licytacji komorniczej.

Otrzymałem pierwszą wypłatę odszkodowania — 15 tys. dolarów ze sprzedaży mieszkania.