Mój syn zadzwonił i powiedział: „Do zobaczenia na święta, mamo, już zarezerwowałem miejsce”, ale gdy przeciągnęłam walizkę przez pół kraju do jego drzwi, usłyszałam tylko: „Moja żona nie chce obcego człowieka na kolacji”, po czym drzwi zatrzasnęły się przede mną przed nosem — a mimo to trzy dni później to oni wydzwaniali do mnie bez przerwy.

Zadzwonił mój telefon.

„Eleanor, widziałaś to?” zapytała bez wstępów.

„Co widziałeś?”

„Sprawdź swoją pocztę. Teraz.”

Otworzyłem laptopa i znalazłem wiadomość od Eleanor, której temat brzmiał: Zemsta Caroline.

Wewnątrz znajdował się link do niedawno opublikowanego artykułu w uznanym czasopiśmie biznesowym.

Westridge Partners: Cicha władza stojąca za tronem.

Żołądek mi podskoczył, gdy pobieżnie przeczytałem tekst. Szczegółowo opisywał moje powiązania z Westridge, moją rolę w zarządzie, nepotyczny awans mojego syna i podejrzane interesy finansowe firmy. Cytaty ze „źródeł bliskich sprawie” malowały obraz korporacyjnej manipulacji i faworyzowania rodziny.

„Musiała mieć to gotowe od tygodni” – powiedziała Eleanor, kiedy do niej oddzwoniłam. „Polisa ubezpieczeniowa, gotowa do publikacji, gdyby coś jej się stało”.

„Czas jest celowy” – zgodziłem się ponuro. „Rano po jej publicznym upokorzeniu”.

„Jak źle jest?”

„Wystarczająco źle. Akcje spadną. Będą apele o wszczęcie śledztwa. Restrukturyzacja zarządu”. Zrobiłem pauzę. „Pozycja Jamesa będzie zagrożona”.

„Nie może przyjąć pieniędzy” – podsumowała Eleanor. „Więc zadowoli się niszczeniem reputacji”.

„Właściwie to całkiem genialne” – przyznałem z niechętnym podziwem w głosie. „Wiedziała dokładnie, gdzie uderzyć”.

James zastał mnie siedzącego z otwartym laptopem, podczas gdy dzieci spały już po porannym wysiłku.

„Widziałaś to” – powiedział, siadając na krześle naprzeciwko mnie.

„Tak. Dzwonił Richard Westridge. Zarząd zbiera się jutro, żeby ograniczyć szkody.”

Przeczesał włosy dłonią.

„Moja kariera w Westridge dobiegła końca”.

„Bardzo mi przykro, James.”

„Nie bądź.”

Ku mojemu zdziwieniu, wyglądał raczej na ulżonego niż załamanego.

„Nigdy nie byłam tam szczęśliwa, mamo. Ciągła presja, polityczne intrygi. To zawsze było marzenie Caroline, nie moje”.

„Co byś wybrał, gdybyś miał naprawdę swobodę decydowania?”

Uśmiechnął się lekko.

„Architektura. Jak Dziadek. Projektowanie przestrzeni, w których ludzie mogliby budować życie, tworzyć wspomnienia”.

Serce mi się ścisnęło. Ojciec Roberta był architektem – pasją, którą James okazywał od dzieciństwa, ale porzucił ją dla bardziej praktycznych zajęć po studiach.

„Jeszcze nie jest za późno” – powiedziałem cicho. „Dla czterdziestosiedmiolatka, żeby zacząć od nowa”.

Zaśmiał się, ale w jego śmiechu słychać było raczej melancholię niż gorycz.

„Fundusz powierniczy twojego dziadka” – przypomniałem mu. „Dwanaście milionów powodów. Jeszcze nie jest za późno”.

Zanim zdążył odpowiedzieć, w drzwiach pojawił się Henderson. Jego zwykły spokój nieco się zachwiał.

„Proszę pani, panie Reynolds, ktoś jest przy bramie. Panna Caroline Reynolds. Bardzo nalega, żeby z panem porozmawiać.”

James i ja wymieniliśmy zaniepokojone spojrzenia.

„Dzieci…” – zaczął.

„Jesteście bezpieczni z Eleanor we Wschodnim Skrzydle” – zapewnił nas Henderson. „Ochrona została powiadomiona”.

„Czego ona chce?” zapytałem.

„Mówi, że ma informacje, które musisz znać, żeby przeczytać ten artykuł”.

Zastanowiłem się przez chwilę.

„Wpuść ją. Spotkamy się w bibliotece.”

„Mamo, jesteś pewna?” James wyglądał na zaniepokojonego.

„W końcu nie może nas już skrzywdzić” – powiedziałem, wstając. „Prawda już wyszła na jaw. Ale jestem ciekaw, co ona myśli, że ma do powiedzenia”.

Caroline weszła do biblioteki dziesięć minut później, pomniejszona wersja kobiety, która wkroczyła na galę w karmazynowej chwale. Miała na sobie proste czarne spodnie i szarą bluzkę, a włosy miała mocno związane. Brak makijażu maskował cienie pod oczami.

„Dziękuję za przyjęcie mnie” – powiedziała formalnie, odmawiając zajęcia miejsca, gdy zaproponowano jej miejsce.

„Czego chcesz, Caroline?” – zapytał James napiętym głosem.

„Żeby przekazać wiadomość” – odpowiedziała, zwracając się do mnie, a nie do męża. „Artykuł z dzisiejszego poranka – to dopiero początek”.

„Czy to groźba?” Starałem się zachować łagodny ton.

„Faktem. Mój ojciec ma powiązania w Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC). Naciska na pełne śledztwo w sprawie Westridge Partners, ze szczególnym uwzględnieniem twojej roli, Martho. Do popołudnia rozpocznie się formalne dochodzenie. W przyszłym tygodniu prawdopodobnie zostaną postawione zarzuty federalne”.

„Na jakiej podstawie?” zapytał James.

„Handel poufnymi informacjami. Konflikty interesów. Kreatywna księgowość”. Lekko wzruszyła ramionami. „Zwykli podejrzani, gdy firma trafia pod lupę”.

Przyjrzałem się jej uważnie. Pomimo opanowania, w jej oczach było coś niemal rozgorączkowanego – spojrzenie kogoś, kto pędzi pod wpływem adrenaliny i desperacji.

„I przyszedłeś tu, żeby się napawać?” – zapytałem.

„Przyszłam negocjować” – odpowiedziała po prostu.

James roześmiał się z niedowierzaniem.

„Negocjować? Grożą ci zarzuty defraudacji. Próbowałeś uciec z naszymi dziećmi. Jaką masz potencjalną przewagę?”

„Możliwość rozwiązania tego problemu” – odpowiedziała. „Mój ojciec może odwołać SEC. Artykuł można wycofać. Westridge Partners może kontynuować działalność bez przeszkód”.

Zatrzymała się.

„W zamian za wycofanie zarzutów o defraudację i hojną ugodę rozwodową”.

Uśmiechnąłem się, szczerze rozbawiony.

„Nigdy nie przestajesz, prawda, Caroline?”

“Przepraszam?”

„Intrygi. Manipulacje. Nawet teraz, przyparty do muru, wciąż próbujesz zyskać przewagę”.

Podniosła brodę.

„Próbuję ocalić cokolwiek z ruin, które zniszczyłeś moje życie”.

„Zniszczenia, które stworzyłeś” – poprawił cicho James. „Na każdym kroku”.