Mój syn wysłał mnie do więzienia na dwa lata, obwiniając mnie o poronienie swojej żony – czego nigdy nie zrobiłem. Przychodzili do mnie co miesiąc. Za każdym razem odmawiałem. Dzień, w którym mnie wypuścili… był dniem, w którym stracili WSZYSTKO.

Może to była jego kara. Nie kraty, ale więzienie świadomości, że zniszczył jedyną osobę, która kochała go bezwarunkowo.

Świadomość, że gdy musiał wybierać między wygodnym kłamstwem żony a prawdą matki, wybrał źle.

I teraz spędzi resztę swojego życia wiedząc o tym.

Rok po wyjściu na wolność stałem na ganku, patrząc, jak wschód słońca maluje góry na złoto i róż. W dłoni miałem kawę. Chłodne powietrze na twarzy. Pierwszy prawdziwie spokojny poranek od trzech lat.

Mój telefon zawibrował.

Tekst od Dany.

Dziękuję za wszystko. Zaczynam dziś nową pracę. Nie dałbym rady bez Ciebie.

Uśmiechnąłem się. Odpisałem.

Sam to zrobiłeś. Ja tylko pokazałem ci drogę.

Ptaki śpiewały w drzewach. Gdzieś na ulicy zaszczekał pies. Normalne dźwięki. Bezpieczne dźwięki. Wolne dźwięki.

Nadal budziłem się czasami, sięgając po kraty, których tam nie było. Nadal wzdrygałem się na dźwięk brzęczących kluczy.

Trauma nie zniknęła ot tak. Prawdopodobnie nigdy nie zniknie.

Ale byłem wolny.

Naprawdę za darmo.

Nie tylko z więzienia, ale z potrzeby, by im to wytłumaczyć. Z nadziei, że naprawią to, co zepsuli. Z iluzji, że przeprosiny mogą naprawić szkody.

Stracili wszystko w dniu, w którym przekroczyłem bramę.

Ich rodzina.

Ich spokój.

Ich pewność, że postąpili słusznie.

Ich małżeństwo.

Ich praca.

Ich zdolność do patrzenia w lustro, bez widzenia w nim potworów