Mój syn w testamencie dał wdowie penthouse, jacht i udziały – zostawił mi jeden bilet do Francji. Pojechałem. Droga gruntowa na końcu podróży zmieniła wszystko.

Na takie zakończenie zasłużyliśmy: nie fajerwerki, nie finał, który z trzaskiem zamyka książkę, ale drzwi, które pozostają otwarte, bo ludzie wciąż wchodzą z rękami pełnymi tego, czego potrzebują inni. Sprawiedliwość zrobiła to, co do niej należało. Miłość dokonała reszty. I w ciszy po hałasie rozpoczęło się dzieło, które trwa.

Jeśli przyjdziesz wieczorem, gdy okno domu odbija ostatnie promienie słońca w stronę oceanu, a flaga na ganku porusza się własnym, delikatnym podmuchem wiatru, usłyszysz ten dźwięk — najłatwiejszy do przeoczenia dźwięk na świecie i ten, którego mam nadzieję nigdy więcej nie przegapić — przewracanie stron.

A jeśli szukasz mapy, spójrz w dół. Pod ławką, na płycie są cztery śruby i prosty grawerunek z linią, którą mój syn narysował, gdy miał dziesięć lat, a potem, gdy miał trzydzieści osiem lat i był na tyle żywy, by nauczyć świat tej sztuczki.

X oznacza miejsce.