Mój syn uwielbia gotować — to, co zrobiła mu moja matka, sprawiło, że ją wyrzuciłem

Léo nie jest jak każdy inny chłopiec. Nie marzy o piłce nożnej ani niekończących się grach wideo. Napędza go pasja do domowego pieczenia. W wieku 12 lat posługuje się rękawem cukierniczym jak profesjonalista i zachwyca sąsiadów domowymi ciasteczkami. Dla Juliena jest to powód do ogromnej dumy. Dla Monique, babci, jest wręcz przeciwnie. „Chłopak w kuchni? To nienaturalne” – upiera się, gdy tylko pojawia się w domu rodzinnym.

I pomimo prób ojca, by złagodzić napięcie, uwagi wciąż się pojawiają. Bolesne. Demoralizujące. Léo przyjmuje to ze spokojem, aż do dnia, w którym wszystko się zmienia.

O jedno za dużo
Pewnego wieczoru, wracając z pracy, Julien zastaje syna skulonego na łóżku, zalanego łzami. Wszystkie jego przybory do pieczenia zniknęły. Robot kuchenny, który dał mu na 11. urodziny? Wyrzucony. Foremki do ciastek, które starannie wybrał? Zniknęły. Babcia „zamknęła” kuchnię pod jego nieobecność, przekonana, że ​​robi mu przysługę.

Léo był zdruzgotany. Dwa lata oszczędności przepadły. A przede wszystkim, jego pewność siebie została brutalnie zmiażdżona. W obliczu cierpienia syna, Julien nie wahał się ani chwili: poprosił matkę, żeby następnego dnia opuściła dom.

Kiedy miłość oznacza również umiejętność powiedzenia „stop”.