Mój syn powiedział, że nie dostanę nic z 25 milionów dolarów testamentu, które zostawił mi mój zmarły mąż. Dopiero gdy prawnik otworzył kopertę i cała sala ucichła, wszyscy spojrzeli na mnie.

W szafie znalazłem teczkę, którą Howard kazał mi trzymać oddzielnie od dokumentów biznesowych. „Na wszelki wypadek” – powiedział z dziwną determinacją w oczach. W środku znajdowały się kopie aktów notarialnych, dane konta bankowego i koperta z moim nazwiskiem napisanym kanciastym pismem. Prosił, żebym nie otwierał jej, dopóki nie będzie to konieczne. Śmiałem się wtedy, on też, czarny humor krążył między nami z łatwością ludzi, którzy wierzą, że mają czas.

Nie zrobiliśmy tego. Trzy tygodnie wcześniej zawał serca go ukradł – nagły i nieubłagany. Byłam tam, trzymając go za rękę, kiedy przyjechała karetka. „Kocham cię, Ellie” – wydusił, ściskając moje palce. A potem zniknął.

Następne dni były istną mazią zapiekanek i kondolencji, lilii i formalności. Noel przejął organizację. Byłam za to wdzięczna; ledwo mogłam zebrać myśli. Moje ciało przemierzało pokoje, a umysł przeszukiwał dwadzieścia pięć lat – poranną kawę w kuchni, jego śmiech w samochodzie, sposób, w jaki czytał wieczorami, z okularami zsuwającymi się z nosa.

W domu wciąż unosił się delikatny zapach jego wody po goleniu i miętówek, które trzymał w kieszeni. Jego ubrania były w szafie, rękawy podwinięte, jakby jego ręce wciąż w nich tkwiły. Kiedy próbowałam posortować jego rzeczy, wylądowałam na podłodze w przymierzalni z jednym z jego swetrów przyciśniętym do twarzy, szlochając mocniej niż na pogrzebie. Żal to skryte zwierzę; chowa się, gdy w domu jest pełno, i wychodzi na wierzch, gdy jest się samemu.

Zadzwonił telefon. Martha, moja najbliższa przyjaciółka i koleżanka z pracy pedagogicznej ze szkoły. „Jak się masz, kochanie?” – zapytała, a w jej głosie słychać było nutę niepokoju.

„Trzymam się”, powiedziałem. „Teraz jest wola”.

„Chcesz, żebym przyszedł?”

„Dziękuję, ale to rodzina i notariusz. Dam sobie radę.”

„Czy Noel będzie?” Jej ton stał się bardziej napięty. Martha od lat obserwowała powolną wojnę na wyniszczenie między Noelem a mną.

„Tak. I Camille i dzieci.”

„Informuj mnie na bieżąco. I pamiętaj – jestem tutaj”.

Po rozłączeniu się, stanąłem przy oknie. Deszcz bębnił o dach garażu nieco szybciej. Po drugiej stronie ulicy stał czarny SUV Noela z włączonym silnikiem. Nie słyszałem, jak podjeżdża. Camille wysiadła pierwsza, elegancka w ciemnoniebieskiej sukience, otwierając parasolkę wyćwiczonym ruchem. Quentyn i Laurel poszli za nimi z poważnymi minami. Nie poszli do domu. Zamiast tego skręcili w stronę miasta. Śniadanie, pomyślałem. Nawet na czytanie, nawet po śmierci ojca, Noel nie przekroczyłby progu mojego domu bez konieczności.

Zaparzyłam herbatę w kuchni. Notatka na lodówce – jego lista zakupów z dnia śmierci – wciąż tam wisiała, a jego drukowane litery były zawsze takie same. Nie mogłam jej zdjąć. Dopóki ta notatka tam była, jakaś jego cząstka mieszkała ze mną w tym pokoju.

W drodze do notariusza zatrzymałem się na cmentarzu i położyłem na jego grobie bukiet białych lilii – jego ulubionych kwiatów. Deszcz zmiękł i zmienił się w mgiełkę. Ptaki nuciły cichą muzykę na niebie. Stanąłem z ręką na chłodnym kamieniu i wypowiedziałem jedyne słowa, które dawały mi poczucie bezpieczeństwa.

„Tęsknię za tobą” – wyszeptałam. „W każdej minucie. W każdej sekundzie”.

Dozorca, starszy mężczyzna o życzliwych oczach, podszedł z kapeluszem w dłoniach. „Pani Hollister” – powiedział z lekkim ukłonem. „Był dobrym człowiekiem. Zawsze mnie witał, pytał o moje kolana. Nie wszyscy nas widzą”.

„Howard tak” – powiedziałem, przełykając ślinę. „Widział ludzi”.

„To rzadkość” – mruknął dozorca. Odsunął się i dał mi spokój.

Kancelaria Bramble & Associates mieściła się na drugim piętrze starego, ceglanego budynku w centrum Everglade. Byłam tam już wcześniej – testamenty, akty własności, powolna papierkowa robota życia. Aldis Bramble często nas odwiedzała, ale dziś wymagała formalności. Pani Pierce, sekretarka, powitała mnie ze współczującym uśmiechem.

„Pan Bramble pani oczekuje, pani Hollister” – powiedziała, wprowadzając mnie do gabinetu. „Herbata czy kawa?”

„Poproszę herbatę. Cytrynę, jeśli masz.”

Aldis wstał, gdy wszedłem. Miał około siedemdziesięciu lat, wyprostowaną postawę, siwe włosy i zadbana broda nadawały mu powagę portretu. Uścisnął mi dłoń obiema swoimi.

„Eleanor” – powiedział ciepło. „Cieszę się, że cię widzę, choć szkoda, że ​​powód nie jest inny. Howard był nie tylko moim klientem – był moim przyjacielem”.

„Dziękuję, Aldis” – powiedziałam, wdzięczna za nieformalność. Dziś nie chciałam być „panią Hollister”. Dziś chciałam być kobietą, która straciła męża.

Gestem wskazał mi wygodny skórzany fotel obok biurka – fotel do rozmów, nie sztywne fotele dla gości. Zamiast usiąść za masywnym biurkiem, zajął fotel obok mnie. „Jak się trzymasz?” – zapytał cicho.

„Z dnia na dzień. Czasami myślę, że jest coraz łatwiej. Potem coś – jego kubek w zlewie, zegarek na stoliku nocnym – i wszystko zaczyna się od nowa”.

Skinął głową. „Czas nie leczy ran” – powiedział, wpatrując się w siebie. „Ale uczy nas żyć z bólem”.

Pani Pierce przyniosła herbatę pachnącą cytryną. Drzwi otworzyły się ponownie po kilku minutach.

„Rodzina twojego pasierba przybyła” – oznajmiła.

Aldis spojrzał na zegarek – siedem minut przed czasem – a potem na mnie. Skinąłem głową.

Noel wszedł pierwszy: wysoki, szczupły, w drogim, grafitowym garniturze, ciasno opinającym ramiona. Za nim weszła Camille w niebieskiej sukience, którą już widziałam, a dzieci były ciche i niepewne. Noel zawahał się, widząc mnie i Aldis obok siebie, nasze filiżanki i swobodną zażyłość między nami. Jego wzrok ogarnął wszystko – mój wygodny fotel, dłoń Aldisa lekko spoczywającą na jego oparciu, papiery na biurku.

„Panie Bramble” – powiedział, wyciągając rękę z pewnością siebie człowieka, który negocjował spotkania zarządu. Skinął mi krótko głową. „Eleanor”. Żadnego uścisku. Żadnych kondolencji. Spotkanie, a nie żałoba.

„Proszę usiąść” – powiedział Aldis, wskazując na dwa proste krzesła naprzeciwko swojego biurka.

Noel zawahał się, po czym wybrał środkowe krzesło, jakby przydzielał sobie nieistniejące miejsce przy stole, kierując Camille na swoją prawą stronę. Dzieci zajęły skrajne miejsca. Ja pozostałem nieco na uboczu, na wygodnym krześle, co zdawało się go irytować, choć nie do końca rozumiał dlaczego.

Aldis wrócił do biurka, ale nie wcześniej niż szybko, mocno ścisnął moje ramię. Noel zauważył ten gest. Zacisnął szczękę.

„Jesteśmy już wszyscy” – powiedział. „Możemy zacząć?”

Aldis otworzył grubą teczkę i włożył na nos cienkie okulary w złotej oprawie. „Zebraliśmy się, aby przeczytać testament Howarda Jamesa Hollistera” – zaczął formalnym tonem. „Proszę powstrzymać się od komentarzy, dopóki nie skończę. Na pytania odpowiem później”.

Wsłuchiwałem się i wybudzałem podczas wstępnych rozmów – o odwołaniu wcześniejszych testamentów, o testatorach w pełni władz umysłowych, o prawnych zaklęciach, które czynią śmierć czytelną. Nad ramieniem Aldisa wisiał surowy olejny portret założyciela firmy, z baranimi kotletami jak znaki interpunkcyjne. Zdawał się patrzeć na nas z innej epoki.

„Cały mój majątek” – przeczytał Aldis – „w tym mój dom, rzeczy osobiste, aktywa finansowe i akcje Hollister Pharmaceuticals, które posiadam, w łącznej kwocie około dwudziestu pięciu milionów dolarów, dzielę w następujący sposób”.

Noel pochylił się do przodu, zaciskając palce na podłokietnikach. Camille się wyprostowała. Dzieci starały się wyglądać, jakby rozumiały.

„Pięćdziesiąt procent całości powyższego majątku zapisuję mojej ukochanej żonie, Eleanor Margaret Hollister, jako dowód mojej głębokiej miłości i wdzięczności za lata jej wsparcia, oddania i mądrości”.

Kątem oka zobaczyłem, jak Noel zacisnął szczękę; nic nie powiedział. Aldis kontynuował.