Mój syn powiedział, że kolacja została odwołana, ale kiedy dotarłem do restauracji, odkryłem, że potajemnie ucztowali beze mnie, moim kosztem. Zrobiłem im niespodziankę, której nigdy nie zapomną.

Kiedy docieramy do biblioteki, plac przed nią jest już pełen ludzi. Białe krzesła ustawione w rzędach przed prowizoryczną sceną są prawie wszystkie zajęte. Nowe skrzydło, zbudowane z jasnej cegły i szkła, lśni w popołudniowym słońcu. Nad wejściem wisi złota tablica, wciąż przykryta materiałem: Skrzydło George’a Thornberry’ego.

Panna Prentice wita nas przy wejściu, promieniejąc radością.

„Edyto, nareszcie. Czekaliśmy na ciebie. Twoje miejsce jest oczywiście w pierwszym rzędzie – i dla twojego wnuka też.”

Prowadzi nas na miejsca dla gości honorowych. W tłumie dostrzegam Wesleya i Corę, stojących z boku i rozglądających się niepewnie. Kiedy Wesley mnie dostrzega, macha i rusza w naszym kierunku. Kiwam głową w odpowiedzi, ale nie zatrzymuję się, podążając za panią Prentice.

Siadając, rozglądam się po tłumie – wiele znajomych twarzy, sąsiedzi ze starej dzielnicy, nowi znajomi z domu, w którym teraz mieszkam, rodzice dzieci, z którymi pracuję w bibliotece, a wśród nich Lewis Quinlan w eleganckim, jasnoszarym garniturze. Zauważywszy moje spojrzenie, lekko kiwa głową i uśmiecha się.

Po tym wieczorze w restauracji widzieliśmy się jeszcze kilka razy. Wpadł do biblioteki – pozornie przypadkiem – kiedy tam pracowałam. Zaprosił mnie na kawę i zapytał, jak się aklimatyzuję w nowym miejscu. W jego towarzystwie czułam się nie jak stara wdowa, a po prostu kobieta – interesująca rozmówczyni.

Uroczystość rozpoczyna się od przemówienia burmistrza, standardowego przemówienia o znaczeniu edukacji i kultury dla małych miasteczek. Następnie przemawia pani Prentice, mówiąc o tym, jak długo biblioteka potrzebowała rozbudowy i jak moja darowizna to umożliwiła.

„A teraz chciałabym zaprosić na scenę kobietę, która nas tu wszystkich sprowadziła” – oznajmia. „Panią Edith Thornberry”.

Przy gromkich brawach wchodzę na scenę. Nigdy nie lubiłem publicznych wystąpień, ale dziś czuję dziwny spokój. Wiem, co mam do powiedzenia i wiem, że to właściwe słowa.

„Dzień dobry, przyjaciele” – zaczynam, gdy oklaski cichną. „Nie jestem mistrzynią przemówień, więc będę się streszczać. To skrzydło nosi imię mojego męża, George’a Thornberry’ego – człowieka, który kochał dwie rzeczy ponad wszystko: rodzinę i książki”.

Zatrzymuję się i patrzę na zgromadzonych ludzi.

Książki otwierają drzwi do innych światów. Uczą nas empatii, myślenia, marzeń. Pomagają nam uświadomić sobie, że nie jesteśmy sami w naszych uczuciach i myślach. George wierzył w moc książek. Czytał naszym dzieciom każdego wieczoru, mimo że był zmęczony po pracy. Wierzył, że dobra książka może odmienić życie dziecka.

Widzę, jak Wesley i Cora wciskają się bliżej sceny. Twarz Wesleya jest napięta, jakby oczekiwał, że powiem coś nieprzyjemnego na jego temat.

„Moją nadzieją jest, że to nowe skrzydło stanie się miejscem, w którym dzieci z Blue Springs znajdą książki, które odmienią ich życie – gdzie nauczą się kochać czytanie tak, jak kochał je mój George, i gdzie uświadomią sobie, że najważniejsze w życiu nie są dobra materialne, ale wiedza, miłość i dobroć”.

Patrzę prosto na moje dzieci. „Czasami zapominamy o tych prostych prawdach. Czasami za bardzo skupiamy się na pogoni za dobrami materialnymi, zapominając o tym, co naprawdę ważne. Ale nigdy nie jest za późno, żeby sobie przypomnieć. Nigdy nie jest za późno, żeby zmienić swoje życie”.