Mój syn powiedział, że kolacja została odwołana, ale kiedy dotarłem do restauracji, odkryłem, że potajemnie ucztowali beze mnie, moim kosztem. Zrobiłem im niespodziankę, której nigdy nie zapomną.

Reed zauważa mnie pierwszy. Jego oczy rozszerzają się ze zdziwienia i szarpie się, jakby chciał wstać, ale coś go powstrzymuje. Potem Audrey, która siedzi obok niego. Blednie i ciągnie Reeda za rękaw. Wesley wciąż mówi, nie zauważając zmiany atmosfery. Wtedy Thelma podnosi wzrok, a jej ręka trzymająca szklankę zastyga w pół ruchu. Jeden po drugim mnie zauważają. Ich twarze się zmieniają – zaskoczenie, dezorientacja, a potem strach. Tak, strach. Boją się sceny, skandalu, wstydu przed innymi gośćmi.

W końcu Wesley, wyczuwając napięcie, odwraca się.

„I dlatego chcę powiedzieć…” Jego głos cichnie, gdy mnie widzi.

Lewis podchodzi. „Przepraszam za wtargnięcie, panie Thornberry”. Jego głos jest nienagannie uprzejmy, ale z nutą stanowczości. „Wygląda na to, że pańska matka spóźniła się na uroczystość. Pozwoliłem sobie odprowadzić ją do pańskiego stolika”.

Zapada cisza – tak gęsta, że ​​można jej dotknąć. Wszystkie oczy zwrócone są na nas.

„Mamo” – wydusił w końcu Wesley. Jego twarz była biała jak obrus. „Ale ty… powiedziałaś, że zostaniesz w domu”.

„Zmieniłam zdanie” – mówię spokojnie. „Postanowiłam pogratulować synowi i synowej trzydziestej rocznicy ślubu. To ważna data”.

Lewis odsuwa dla mnie krzesło, pomiędzy Reedem a kobietą w średnim wieku, której nie rozpoznaję – najwyraźniej jedną z przyjaciółek Cory.

„Dziękuję, Lewis” – mówię, siadając. „Zawsze byłeś taki uważny”.

„Zawsze do usług, Edith” – mówi z lekkim ukłonem. Potem zwraca się do pozostałych. „Poproszę o kolejną przystawkę i może butelkę naszego najlepszego szampana – oczywiście na koszt firmy”.

Z tymi słowami odchodzi, pozostawiając nas w ciężkim milczeniu.

Wesley pierwszy odzyskuje rozsądek.

„Mamo” – zaczyna, a jego głos brzmi fałszywie radośnie – „co za niespodzianka! Myśleliśmy, że źle się czujesz”.

„Czuję się dobrze” – odpowiadam, patrząc mu prosto w oczy. „Cora natomiast, z drugiej strony, wydaje się szybko wyzdrowieć. Nawet dziś rano miała wysoką gorączkę”.

Cora rumieni się i spuszcza wzrok. Zawsze była kiepską aktorką.

„Tak, do lunchu poczułam się lepiej” – mruczy. „Cudownie”.

„To prawdziwy cud” – kiwam głową. „Zwłaszcza że Doris Simmons widziała cię wczoraj w supermarkecie, zupełnie zdrową”.

Thelma gwałtownie odstawia szklankę na stół.

„Mamo” – jej głos był napięty jak struna – „może nie powinniśmy…”

„Nie, kochanie”. Odwracam się do niej. „Mów prawdę. Zawsze uczyłaś swojego brata, że ​​kłamstwo jest złe. Pamiętasz?”

Kelner podchodzi do stołu z dodatkowym talerzem i butelką szampana. Kiedy stawia talerze i kieliszki, wszyscy milczą, uśmiechając się wymuszenie. Idealna rodzina. Ludzie, którzy się kochają. Co za fałsz.

„Babciu” – mówi cicho Reed, pochylając się ku mnie, gdy kelner odchodzi. „Nie wiedziałem. Myślałem, że wiesz o kolacji”.

„Wiem, kochanie” – odpowiadam równie cicho, ściskając jego dłoń pod stołem. „To nie twoja wina”.

Wesley kaszle, przyciągając uwagę wszystkich.

„No, skoro już wszyscy jesteśmy” – podkreśla słowo „wszyscy” z lekką nutą irytacji – „chodźmy na imprezę. Mamo, jesteś akurat na deser”.

Daje znak kelnerowi i zaczynają kroić tort – ogromny, piętrowy, z parą młodą na wierzchu. Musiał kosztować fortunę.

„Jakie piękne ciasto” – mówię, biorąc talerz z kawałkiem. „Musi być drogie”.

„Wcale nie, mamo” – odpowiada Wesley zbyt szybko. „To wcale nie jest drogie. To tylko małe przyjęcie rodzinne. Nic specjalnego”.

Rozglądam się po stole z wykwintnymi talerzami, kryształowymi kieliszkami i kwiatowymi kompozycjami. „Tak, widzę, jaki skromny” – kiwam głową. „A ilu gości? A już myślałam, że masz problemy finansowe. Czy nie dlatego poprosiłeś mnie w zeszłym miesiącu o dwa tysiące dolarów – na naprawę samochodu, jeśli się nie mylę?”

Jeden z gości kaszle. Kobieta obok mnie – ta sama przyjaciółka Cory – patrzy na Wesleya z zaciekawieniem.

„Mamo” – wycedził przez zęby, próbując zachować uśmiech na twarzy – „czy nie możemy o tym porozmawiać później w gronie rodzinnym?”

„Czy nie jesteśmy w kręgu rodzinnym?” – pytam szczerze zaskoczona. „A może już nie jestem uważana za część rodziny? Przepraszam. Chyba nie dostałam wiadomości”.

„Oczywiście, że jesteś częścią rodziny” – wtrąca Thelma. Jej głos brzmi zbyt głośno, zbyt fałszywie wesoło. „Po prostu pomyśleliśmy, że to będzie dla ciebie męczące. W twoim wieku – późny obiad, hałas…”

„W moim wieku” – powtarzam powoli. „Tak. Oczywiście. W moim wieku. Ciekawe, że nie powstrzymało mnie to od opieki nad twoimi kotami w zeszłym miesiącu, kiedy byłeś na weekendzie w spa. Ani od pomagania Wesleyowi w rozliczeniach podatkowych. Ani od pożyczenia mu tych dwóch tysięcy, których nigdy nie oddał”.

Znów cisza. Wesley nerwowo bawi się spinką do mankietu, unikając mojego wzroku. Cora nagle zaczyna interesować się wzorem na obrusie.

„Chciałem cię zaprosić, mamo” – mówi w końcu Wesley, udając skruchę. „Po prostu nie sądziłem, że będziesz się tu dobrze czuła. Nie lubisz hałaśliwych spotkań, prawda?”

„Nie lubię hałaśliwych spotkań?” – wtrącam. „To dziwne. Kto co roku urządzał rodzinną kolację wigilijną? Kto organizował grilla na podwórku dla całej okolicy? Kto zbierał gości na urodziny twojego ojca, nawet gdy był już w szpitalu?”

Wesley milczy. Nie ma nic do powiedzenia.

„Nie chodzi o mój wiek ani o to, że nie lubię głośnych zgromadzeń” – kontynuuję cichym, ale stanowczym głosem. „Chodzi o to, że nie chciałeś mnie widzieć. Łatwiej było skłamać niż zaprosić własną matkę”.

„Mamo, to nieprawda” – zaczyna Thelma.

Unoszę rękę, żeby ją powstrzymać. „Jeszcze nie skończyłam, kochanie. Nie przyszłam tu, żeby robić scenę. Nie przyszłam tu, żeby zepsuć ci imprezę. Przyszłam tu, żeby zrozumieć”.

Rozglądam się po ich twarzach – napiętych, zdezorientowanych, przestraszonych. „Chcę zrozumieć, kiedy moje dzieci stały się ludźmi, którzy mogli kłamać matce prosto w twarz – którzy mogli ją wykluczyć z rodzinnej uroczystości, jak z jakiegoś…”. Waham się przez chwilę, szukając odpowiedniego słowa. „Jak z jakiegoś niewygodnego obowiązku”.

„Babciu” – mówi cicho Reed. „Nie zdawałam sobie sprawy, że cię nie zaprosili. Przysięgam, że myślałam, że po prostu się spóźniłaś”.

Położyłam mu rękę na ramieniu. „Wiem, kochanie. To nie ma z tobą nic wspólnego”.

W tym momencie Lewis podchodzi do stołu z butelką szampana.

„Mam nadzieję, że wszyscy dobrze się bawią” – mówi, choć po jego twarzy widać wyraźnie, że wyczuwa napięcie panujące przy stole.

„Wszystko w porządku, Lewis” – odpowiadam z szczerym uśmiechem. „Świetna restauracja, świetna obsługa”.

„Zawsze wszystkiego najlepszego dla ciebie, Edith”. Napełnia mój kieliszek szampanem. „Pamiętam, jak twoje ciasta ratowały mnie w dzieciństwie przed wiecznym głodem wieku dojrzewania. Nikt w Blue Springs nie piecze tak jak ty”.

Czuję, jak ciepło rozlewa się po moich policzkach. Po raz pierwszy tego wieczoru mam szczery uśmiech na twarzy.

„Zawsze byłeś dzielny, Lewis. Nawet jako dziecko.”

Uśmiecha się w odpowiedzi, ale jego spojrzenie jest poważne i pełne zrozumienia. Potem zwraca się do Wesleya.

„Panie Thornberry, czy mogę zapytać, dlaczego nie umieścił pan swojej matki na liście gości? Miałem pewne wątpliwości co do rozmieszczenia miejsc.”

Wesley krztusi się szampanem. „Tak, my… to było nieporozumienie” – mamrocze. „Mama miała oczywiście przyjść. Tylko że dziś rano powiedziała, że ​​źle się czuje”.

„To dziwne” – kontynuuje Lewis nonszalancko. „Myślałem, że powiedziała, że ​​powiedziałeś jej, że odwołałeś kolację z powodu choroby żony”.

Cora wydaje dziwny dźwięk – coś pomiędzy kaszlem a szlochem. Thelma wpatruje się w swój talerz, jakby zawierał odpowiedzi na wszystkie pytania wszechświata.

„Najwyraźniej doszło do jakiegoś nieporozumienia” – mówi Wesley, a jego twarz oblewa się rumieńcem.

„Najwyraźniej” – Lewis zgadza się sucho. „Cóż, najważniejsze, że już wszyscy tu jesteśmy. Miłego wieczoru”. Ponownie ściska moją dłoń i odchodzi, pozostawiając nas w jeszcze bardziej napiętej ciszy niż wcześniej.

„Mamo, mogę wyjaśnić” – zaczyna Wesley. „Cora i ja chcieliśmy spędzić ten wieczór w kameralnym gronie…”

„Małe kółko złożone z piętnastu osób?” – doprecyzowuję, rozglądając się wokół stołu.

„Mam na myśli… bez starszego pokolenia” – kontynuuje niezręcznie. „Nie ma rodziców Cory. Nie…”

„Kłamiesz” – mówię spokojnie. „Znowu kłamiesz. Rodzice Cory zmarli pięć lat temu i dobrze o tym wiesz. Byłam na obu pogrzebach. A rodzice twojego szwagra?” – kiwam głową w stronę męża Thelmy. „Widzę ich przy tamtym stole. Pomachali mi, kiedy wchodziłam”.

Wesley blednie jeszcze bardziej, o ile to możliwe.

„Mamo” – wtrąca się Thelma. „Nie chciałyśmy cię urazić. Pomyślałyśmy tylko, że możesz czuć się niekomfortowo. Ostatnio narzekasz na swoje zdrowie i…”

„Wszyscy czasami narzekamy na zdrowie, kochanie” – mówię. „Ale zazwyczaj to najbliżsi pytają, jak się czujemy, a nie decydują za nas”.

Popijam szampana. Jest doskonały – wytrawny, z lekkimi nutami cytrusów i wanilii.

„Wiesz, co jest najsmutniejsze?” – kontynuuję, patrząc na moje dzieci. „Nie chodzi o to, że mnie nie zaprosiłeś. Chodzi o to, że skłamałeś. Zamiast szczerze powiedzieć: »Mamo, chcemy spędzić ten wieczór bez ciebie«, wymyśliłeś historię o chorobie, przez co martwiłam się o zdrowie Cory. Zadzwoniłam, oferując pomoc”. Kręcę głową. „Zawsze uczyłam cię, żebyś była szczera – nawet gdy prawda jest nieprzyjemna, nawet gdy może kogoś zasmucić. Bo kłamstwa niszczą zaufanie. A bez zaufania nie ma rodziny”.

„Mamo” – głos Wesleya drży. „My po prostu…”

„Po prostu nie chciałeś, żeby twoja stara matka zepsuła ci imprezę” – dokończyłam za niego. „Rozumiem. Naprawdę. Ale wiesz co? Mogłeś mi to po prostu powiedzieć. Zrozumiałabym. Może byłabym zdenerwowana, ale zrozumiałabym – bo zawsze szanowałam twoje prawo do podejmowania decyzji, nawet jeśli się z nimi nie zgadzałam”.

Dopijam szampana i odstawiam kieliszek na stół.

„Ale zamiast tego postanowiłeś skłamać. A teraz, kiedy tu siedzę, widzę coś więcej niż tylko te kłamstwa. Widzę wszystkie te chwile, kiedy kłamałeś mnie przez lata – kiedy prosiłeś o pieniądze na nagłe wypadki i wydawałeś je na rozrywkę, kiedy mówiłeś, że nie możesz mnie odwiedzić z powodu ważnych spraw i wyjechałeś na weekend za miasto”.

Wesley próbuje coś powiedzieć, ale powstrzymuję go gestem.

„Nie chcę słuchać wymówek, synu. Ciekawi mnie tylko: kiedy przestałeś szanować swoją matkę?”

Pytanie wisi w powietrzu. Wesley patrzy na mnie z miną człowieka przyłapanego na gorącym uczynku. Cora bawi się serwetką, unikając mojego wzroku. Thelma wygląda, jakby miała zapaść się pod ziemię.

„Mamo” – szepcze Wesley – „nie róbmy scen. Porozmawiamy o tym później, w bardziej odpowiednim miejscu”.

„Bardziej odpowiednie miejsce?” Czuję, jak narasta we mnie zimna determinacja – nie gniew, a determinacja. „Masz na myśli, kiedy nie ma świadków?”

„Mam na myśli, kiedy będziemy mogli spokojnie omówić sytuację”. Jego ton staje się protekcjonalny, jakby rozmawiał z niegrzecznym dzieckiem. „Jesteś zdenerwowana – to zrozumiałe – ale to nie jest na to czas ani miejsce”.

„A kiedy to jest, Wesley?” – mówię cicho, ale stanowczo. „Kiedy wpadniesz do mnie na pięć minut, żeby poprosić o pieniądze? Albo kiedy Thelma wpadnie na herbatę, zerkając na zegarek?”

Thelma wzdryga się, jakbym ją uderzyła. „To niesprawiedliwe, mamo” – mówi drżącym głosem. „Mam sklep. Mam rzeczy do zrobienia”.

„Każdy ma coś do zrobienia, kochanie” – mówię. „Ale ludzie zazwyczaj znajdują czas dla tych, których kochają”.

Reed wierci się nieswojo na krześle. Audrey patrzy na nas szeroko otwartymi oczami, wyraźnie czując się nie na miejscu.

„Może powinnam wyjść” – mówi cicho, pochylając się w stronę Reeda.

„Nie, zostań” – delikatnie dotykam jej ramienia. „To nie ma z tobą nic wspólnego i nie zamierzam robić sceny, jakiej boi się Wesley”.

Rozglądam się po stole. Goście siedzący dalej już wrócili do swoich rozmów, ignorując nas. Ale nasza część stołu – dzieci, ich małżonkowie, kilkoro bliskich przyjaciół – wszyscy patrzą na mnie, czekając, aż będę kontynuował.

„Chcę tylko, żebyście wiedzieli, że rozumiem” – mówię, patrząc prosto na Wesleya i Thelmę. „Zdaję sobie sprawę, że byłam dla was ciężarem – niewygodnym przypomnieniem, że wszyscy się starzejemy. Zdaję sobie sprawę, że łatwiej udawać, że nie istnieję, niż przyznać, że pewnego dnia będziecie tacy jak ja”.

„Mamo, to nieprawda” – próbuje zaprotestować Wesley, ale kręcę głową.

„Daj mi dokończyć, synu. Długo milczałem. Teraz moja kolej, żeby przemówić”.

Biorę łyk wody i zbieram myśli.

„Wiem, że obgadujesz mnie za plecami. Wiem, że rozmawiasz o moim pogarszającym się stanie i „dziwactwach starczych”. Pani Dawson – twoja sąsiadka” – kiwam głową w stronę Wesleya i Cory – „przypadkiem o tym wspomniała, kiedy spotkaliśmy się w aptece. Bardzo się zaniepokoiła, kiedy usłyszała, że ​​zaczynam tracić rozum”.

Cora blednie. „Edith, nie o to chodziło. Po prostu się martwimy…”

„Nie zawracaj sobie głowy, kochanie” – przerywam delikatnie. „Znam prawdę. Tak jak wiem, że ty i Wesley już szukaliście dla mnie domu opieki. Sunny Hills, prawda? Tamtejszy administrator to twój stary przyjaciel z liceum, jeśli się nie mylę”.

Wesley jest teraz blady. Rzuca Corze szybkie spojrzenie, jakby pytał, skąd mogłem o tym wiedzieć.

„To było na wszelki wypadek” – mruczy. „Chcieliśmy być gotowi na wypadek, gdybyś potrzebował pomocy”.

„Bez mojej wiedzy” – dokańczam za niego. „Bez ani jednej rozmowy ze mną o moich życzeniach, zdecydowałeś za mnie o wszystkim. Jakbym nie była już zdolna do samodzielnego podejmowania decyzji”.

Zwracam się do Thelmy. „I nie myśl, że nie wiem o twoich rozmowach z agentem nieruchomości na temat mojego domu – o tym, jak mógłby zostać sprzedany, kiedy mnie już nie będzie albo kiedy przeprowadzę się do »miejsca, gdzie będę miała opiekę«”.

Thelma się rumieni. „Mamo, właśnie zastanawiałam się nad cenami na rynku nieruchomości”.

„Oczywiście, że tak”. Kiwam głową. „A to, że agent nieruchomości oglądał mój dom, kiedy byłam u lekarza, to był po prostu zbieg okoliczności”.

Przy stole panuje martwa cisza. Nawet goście z zewnątrz – ci, których nie znam – zdają się wstrzymywać oddech.

„Gdzie ty…” zaczyna Wesley i zaraz urywa.

„Skąd mam wiedzieć?” – dokańczam za niego. „Mam oczy i uszy, synu – i sąsiadów, którzy, w przeciwieństwie do moich dzieci, troszczą się o mnie. Pani Fletcher widziała agenta nieruchomości chodzącego wokół domu i robiącego zdjęcia. Zadzwoniła do mnie, bo się martwiła”.

Wyciągam z torebki zwykłą białą kopertę i kładę ją na stole. Moje dzieci patrzą na nią jak na tykającą bombę.

„Wiesz, najsmutniejsze jest to, że uważasz mnie za bezradną staruszkę, która nie potrafi o siebie zadbać”. Stukam w kopertę. „Myślisz, że nie widzę twojego zaniedbania. Nie zauważam, jak unikasz moich telefonów. Nie zdaję sobie sprawy, że twoje rzadkie wizyty są bardziej obowiązkiem niż pragnieniem”.

„Mamo, to nie tak” – Thelma próbuje wziąć mnie za rękę, ale się odsuwam.

„Dokładnie tak jest, kochanie. I od dawna się zastanawiam, dlaczego. Dlaczego moje dzieci – które wychowałam z miłością, którym dałam wszystko, co mogłam – traktują mnie jak ciężar?”

Otwieram kopertę i rozkładam dokumenty na płótnie.

„I zdałem sobie sprawę, że to był dom.”
…

„Co masz na myśli mówiąc o domu?” – pyta ostrożnie Wesley. „Nasz dom rodzinny?”

„Nasz dom rodzinny” – mówię. „Ten, w którym dorastałeś. Ten, w którym każda deska podłogowa przypomina ci dzieciństwo. Ten, który tak bardzo chcesz odziedziczyć”.

„Oboje tylko czekacie, aż umrę albo stanę się tak bezradna, że ​​będziecie mogli mnie zamknąć w Sunny Hills i przejąć dom”. Rozłożyłam przed sobą papiery. „Nigdy nie pytałeś, czego chcę, jakie mam plany. Po prostu decydowałeś za mnie o wszystkim”.

„Mamo, o czym ty mówisz?” – pyta nerwowo Wesley. „Jakie masz plany?”

Biorę pierwszy dokument i kładę go przed nimi na stole. „Sprzedałem dom” – mówię po prostu.

Panuje taka cisza, że ​​można usłyszeć spadającą szpilkę. Wesley zastyga w bezruchu ze szklanką w dłoni. Thelma wydaje dziwny dźwięk – coś pomiędzy szlochem a kaszlem.

„Co masz na myśli, sprzedałeś?” – wydusił w końcu Wesley. „Nie mogłeś. Nie zrobiłbyś tego”.

„Ale tak zrobiłam” – odpowiadam spokojnie. „Trzy dni temu. Pan Jenkins, mój prawnik, załatwił wszystko bardzo szybko. Dom kupiło młode małżeństwo z dwójką dzieci. Cudowni ludzie, pełni planów i nadziei. Tchną w niego nowe życie”.

„Ale… ale co z tobą? Gdzie będziesz mieszkać?” Thelma wygląda, jakby miała się rozpłakać.

„Och, nie martw się o mnie, kochanie” – uśmiecham się. „Wynajęłam małe mieszkanie niedaleko centrum, niedaleko biblioteki. Wiesz, jak bardzo lubię czytać”.

„Mieszkanie?” Wesley patrzy na mnie, jakbym mu powiedział, że przeprowadzam się na Marsa. „Ale… dom, to nasz dom rodzinny. Tata chciał, żeby pozostał w rodzinie”.

„Twój ojciec chciał, żebym była szczęśliwa” – mówię stanowczo. „I żeby jego dzieci wyrosły na dobrych ludzi. Jedno z tych życzeń, które mogę spełnić”.

Biorę drugi dokument.

„Ale co do pieniędzy ze sprzedaży domu…” Wesley robi krok naprzód, a jego oczy błyszczą zachłannie. Nawet w takiej chwili myśli tylko o pieniądzach.

„Przekazałem go na budowę nowego skrzydła biblioteki miejskiej” – kończę, pokazując mu dokument darowizny. „Będzie nosił imię twojego ojca. George zawsze kochał książki. To godny hołd dla niego”.

„Co ty?” Wesley patrzy na mnie, jakbym mówiła w obcym języku. „Ale… to… to kupa pieniędzy”.

„Tak. Prawie pół miliona dolarów” – kiwam głową. „Dom był zadbany, a okolica cieszy się dużą popularnością wśród młodych rodzin”.

„I tak po prostu to oddajesz?” Thelma wygląda na oszołomioną. „Ale mamo, to może…”

„—zabezpieczyć moją przyszłość” – dokańczam za nią. „Ale ty już masz przyszłość, kochanie. Masz pracę. Masz domy. Masz samochody. Masz wszystko, czego potrzebujesz”.

Zerkam na Reeda, który siedzi ze spuszczoną głową. Wygląda na zdenerwowanego, ale nie pieniędzmi, a całą sytuacją.

„Myślałam jednak o przyszłości” – kontynuuję, wyciągając trzeci dokument. „Zmieniłam testament”.

Wesley i Thelma znów na siebie patrzą, tym razem z ledwo skrywaną nadzieją. Może myślą, że zostawiłam im coś innego – jakieś oszczędności, biżuterię, cokolwiek.

„Wszystko, co mi zostało – moje oszczędności, biżuterię, dobytek – zapisuję Reedowi” – ​​mówię, kładąc kopię testamentu na stole. „Jedynemu członkowi tej rodziny, który postrzega mnie nie jako źródło spadku, ale jako istotę ludzką”.

Reed podnosi wzrok, ze łzami w oczach. „Babciu, nie chcę… nie muszę…”

„Wiem, kochanie” – mówię cicho. „Właśnie dlatego to dostaniesz. Nie martw się. Niewiele tego jest, ale wystarczy, żeby pomóc ci zacząć działać na własną rękę”.

Odwracam się do pozostałych. Ich twarze wyrażają całą gamę emocji – szok, niedowierzanie, rozczarowanie, gniew.

„Myślałeś, że nie zauważyłam, jak mnie traktujesz” – mówię cicho. „Myślałeś, że jestem za stara i głupia, żeby zrozumieć twoje plany. Ale widziałam to wszystko. Przez te wszystkie lata. Za każdym razem, gdy unikałeś moich telefonów. Za każdym razem, gdy szukałeś wymówek, żeby mnie nie odwiedzać. Za każdym razem, gdy kłamałeś mi prosto w oczy”.

Włożyłem papiery z powrotem do koperty.

„A wiesz, co jest najsmutniejsze? Nadal cię kochałem, bez względu na wszystko. Bo jesteście moimi dziećmi. Ale miłość nie oznacza, że ​​musisz pozwalać innym naruszać swoją godność. Tego nauczył mnie twój ojciec i tego właśnie starałem się nauczyć ciebie”.

Wesley jako pierwszy odzyskuje mowę. „Mamo, to… to szaleństwo”. Stara się mówić cicho, ale słychać w nim panikę. „Nie możesz nam po prostu… po prostu odebrać wszystkiego przez jedno nieporozumienie”.