Mój syn powiedział: „Sprzedałem twój dom na Maple Street, żeby opłacić wakacje dla mnie i mojej żony. Masz dokładnie jeden dzień, żeby się spakować i przeprowadzić gdzie indziej – przestań żyć na nasze kosztem”. Uśmiechnąłem się tylko. Nie miał pojęcia, do kogo właściwie należy ten dom. I wkrótce pożałuje tego, co mi zrobił.

W branży nieruchomości najważniejsza jest reputacja, a pogłoski o próbach oszustwa związanego ze starością szybko rozchodzą się wśród społeczności zawodowej.

Wyjazd na Malediwy, przekładany już dwukrotnie, został ostatecznie odwołany — nie z wyboru, lecz z konieczności.

Ośrodek odmówił zwrotu pieniędzy, zatrzymując kwotę 47 000 dolarów zgodnie z polityką anulowania rezerwacji.

Jednak ostateczny cios przyszedł z nieoczekiwanego źródła.

Otrzymałem telefon z firmy udzielającej kredytu hipotecznego Briana.

Termin zapłaty wynosił sześćdziesiąt dni.

Najwyraźniej Brian spłacał raty kredytu hipotecznego za pomocą kart kredytowych — domek z kart, który ostatecznie się zawalił.

Bank wszczął postępowanie egzekucyjne w związku z zajęciem ich domu szeregowego.

Powinienem czuć się usatysfakcjonowany.

Powinienem czuć się usprawiedliwiony.

Zamiast tego poczułem coś bardziej skomplikowanego.

Smutek matki po stracie syna zmieszany z ulgą, że udało mi się ochronić siebie.

Trzy miesiące po rozprawie sądowej otrzymałem list — dostarczony osobiście i umieszczony w mojej skrzynce pocztowej bez znaczka.

Pismo odręczne Briana na kopercie.

Prawie go nie otworzyłem.