Mój syn opuścił pogrzeb ojca, żeby pójść na przyjęcie z jego żoną, po czym wpadł do czytelni testamentu, żeby zgłosić wszystkie nieruchomości na wynajem, nad którymi pracowaliśmy z żoną, podczas gdy jego żona szyderczo mówiła: „On dostał wszystko, osoba, którą lubię najbardziej, stoi tuż tutaj”, ale kiedy prawnik odchrząknął i przeczytał ostatnią linijkę testamentu, ich twarze się zmieniły.

Podjechali luksusowym SUV-em, który wyglądał na nieodpowiednio zaparkowany na naszym podjeździe. Holden wysiadł pierwszy, poprawiając swój drogi zegarek i sprawdzając telefon, zanim jeszcze spojrzał na dom. Pascali szła za nimi, w butach, które zapadałyby się w nasz trawnik, i niosła telefon jak koło ratunkowe.

Spotkałem ich w drzwiach. Holden mnie przytulił i czułem się, jakbym przytulał manekina. Wszystkie ruchy były poprawne, ale zero ciepła.

„Jak się czuje?” zapytał Holden, wchodząc za mną do środka.

„Słaby. Leczenie jest trudne.”

Zaprowadziłem ich do salonu, gdzie Gerard siedział w fotelu z funkcją rozkładania, tym samym, który kupiliśmy za trzydzieści dolarów na wyprzedaży garażowej dwadzieścia lat temu. Schudł tak bardzo, że fotel zdawał się go połykać.

„Hej, tato.”

Głos Holdena był zbyt jasny i zbyt głośny.

„Wyglądasz dobrze.”

Gerard nie wyglądał dobrze. Wyglądał, jakby powoli go wymazano, jakby rak wykorzystywał go do ćwiczeń. Ale i tak się uśmiechnął, bo właśnie to robił – ułatwiał życie innym.

„Hej, synu”. Jego głos był ledwie szeptem. „Miło cię widzieć”.

Usiedli na kanapie. Pascali natychmiast wyciągnęła telefon, a jej kciuki przesunęły się po ekranie. Na jej twarzy pojawił się uśmiech. Z kimkolwiek pisała, był ciekawszy niż umierający mężczyzna przed nią.

„Jak przebiega leczenie?” zapytał Holden.

„To trudne.”

Gerard poruszył się na krześle, próbując siedzieć prosto.

„Ale walczę.”

„To dobrze. To wspaniale.”

Holden skinął głową, jakby był na spotkaniu biznesowym.

„Słuchaj, co z tymi nieruchomościami. Myślałeś o tym, co się stanie z zarządem? Bo rozmawialiśmy z Pascalim i myślimy…”

„Nie teraz” – powiedziałem.

Holden spojrzał na mnie, a na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie.

„Po prostu próbuję planować z wyprzedzeniem, mamo. Bądź praktyczna. Twój ojciec jest tuż obok. Wciąż żyje. Wciąż zarządza wszystkim, co zbudował.”

„Wiem o tym. Chodziło mi tylko o…”

Telefon Pascali zawibrował. Zachichotała, a właściwie zachichotała z tego, co czytała. Holden spojrzał na nią, a potem z powrotem na Gerarda.

„Ważne, żebyś się leczył” – powiedział. „Współczesna medycyna potrafi zdziałać cuda”.

Siedzieliśmy tam dwie godziny. Gerard próbował rozmawiać o poważnych sprawach – o swoich życzeniach, o tym, co się wydarzy, o sprawach, które trzeba było omówić. Ale za każdym razem, gdy zaczynał, Holden zbaczał z tematu, zmieniał temat, zachowywał się, jakby śmierć była czymś niegrzecznym, o czym nie wspomina się w towarzystwie.

Pascali spędziła całą wizytę wpatrzona w telefon, pisząc SMS-y, przewijając ekran, a od czasu do czasu pokazując Holdenowi coś, co go rozśmieszało, podczas gdy jego ojciec walczył, żeby nie zasnąć na swoim fotelu.

Kiedy wstali, żeby wyjść, odprowadziłem ich do drzwi. Wtedy znalazłem broszurę na stoliku kawowym, na wpół schowaną pod magazynem.

Sunny Meadows Senior Living — gdzie wygoda spotyka się z opieką.

Zdjęcia starszych ludzi na wózkach inwalidzkich, uśmiechniętych pielęgniarek, pokoi wyglądających jak apartamenty hotelowe, gdyby hotele były projektowane dla ludzi czekających na śmierć.

Podniosłem go i podałem Holdenowi.

„Co to jest?”

Miał na tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na zawstydzonego.

„Po prostu coś do przemyślenia. Wiesz, na wypadek, gdyby za trudno było się nim opiekować w domu. Te miejsca są teraz naprawdę fajne. Mają pełnoetatowy personel medyczny, zajęcia, wynoś się, mamo. Wynoś się z mojego domu.”

Holden spojrzał na Pascaliego, który był już w połowie drogi do SUV-a. Otworzył usta, zamknął je, otworzył ponownie.

„Zadzwonimy do ciebie” – powiedział w końcu.

Odeszli. Patrzyłem jak odjeżdżają, po czym wróciłem do środka.

Gerard nadal siedział w fotelu, trzymając broszurę na kolanach.

„Chcą nas umieścić w domu opieki” – powiedział cicho.

„Oni o tym myślą”.

„Chcą, żebyś dostał dom, do którego później będzie mi łatwiej się przeprowadzić”.

Gerard długo patrzył na broszurę. Potem odłożył ją na bok i sięgnął po telefon.

„Muszę zadzwonić do pana Donnelly’ego” – powiedział.

“Dlaczego?”

„Bo nadszedł czas, żeby cię chronić”.

Tej nocy Gerard siedział przy biurku przez trzy godziny. Kiedy zapytałem, co robi, odpowiedział, że dba o to, żebym miał zapewnioną opiekę. Nie rozumiałem wtedy, co to znaczy. Nie rozumiałem dokumentów, które przygotowywał, zmian, które wprowadzał, przyszłości, którą budował z popiołów swojego rozczarowania.

Teraz rozumiem.

Sześć miesięcy później Holden odwiedził mnie ponownie. Urodziny Gerarda, jego sześćdziesiąte siódme urodziny i to, co oboje wiedzieliśmy, prawdopodobnie ostatnie. Holden zadzwonił tydzień wcześniej, a w jego głosie słychać było fałszywą radość.

„Przyjedziemy na urodziny taty. W weekend 14-tego. Dam ci znać, kiedy.”

Pojawili się trzy godziny później. Trzy godziny, kiedy patrzyłem, jak Gerard siedzi na krześle, wpatruje się w drzwi, starając się nie okazywać, jak bardzo boli za każdym razem, gdy przejeżdża samochód, który nie jest ich. Trzy godziny, kiedy dekoracje urodzinowe wyglądają coraz smutniej, jedzenie stygnie, a nadzieja stopniowo umiera.

Kiedy w końcu dotarli, Holden wszedł do środka, niosąc tort ze sklepu spożywczego, tani, z lukrem o smaku kolorowego plastiku i nijakim napisem „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin” napisanym niebieskim żelem. Postawił go na stole, jakby przyniósł coś znaczącego.

„Przepraszamy za spóźnienie” – powiedział, wcale nie brzmiąc na skruszonego. „Ruch był szalony”.

Gerard nie mógł zjeść ciasta. Nie mógł jeść cukru z powodu leków, bo jego trzustka była niszczona przez raka i nie mogła już przetwarzać glukozy. Mówiłem o tym Holdenowi trzy razy. Trzy oddzielne rozmowy telefoniczne, w których dokładnie wyjaśniłem, co Gerard może, a czego nie może jeść.

„O, racja.”

Holden spojrzał na ciasto, jakby o nim zapomniał.

„Przepraszam. No to zjemy.”

Pascali już odcinała sobie kawałek, wyciągając telefon, żeby zrobić zdjęcie. Uniosła kawałek, uśmiechnęła się do aparatu i zrobiła trzy zdjęcia z różnych kątów.

„Urodziny z teściami” – napisała, pisząc. „#rodzina #błogosławieni”.

Opublikowała to, zanim Gerard zdmuchnął świeczki. Zanim zaśpiewaliśmy „Sto lat” pustymi głosami. Zanim ktokolwiek z nas zaczął udawać, że to coś innego niż to, czym było – występ, odhaczenie jakiegoś punktu, wypełnienie obowiązku.

Przy cieście, którego Gerard nie mógł zjeść, Holden opowiedział nam o remoncie kuchni. Osiemdziesiąt tysięcy dolarów za nowe szafki, nowe blaty i nowe urządzenia, które robiły wszystko oprócz gotowania.

„To inwestycja” – powiedział. „Naprawdę podnosi wartość domu”.

„To wspaniale” – powiedział Gerard, a jego głos ledwo słyszalny był na stole.

Pascali pokazała nam zdjęcia swojego nowego samochodu, luksusowej marki, który widziałam dotąd tylko w magazynach – elegancki, srebrny i piękny.

„Prezent na wczesną rocznicę” – powiedziała, przeglądając zdjęcia, na których pozuje z nim. „Mówiłam Holdenowi, że to za dużo, ale nalegał”.

“Gratulacje.”

Dłonie Gerarda drżały wokół szklanki z wodą.

„A, i planujemy wycieczkę do Włoch jesienią” – powiedział Holden, otwierając w telefonie stronę internetową z podróżami. „Dwa tygodnie w Toskanii. Zwiedzanie winnic, kursy gotowania, całe przeżycie”.

Gerard słuchał wszystkiego – remontów, samochodu i wakacji, które miały kosztować ponad sześć miesięcy jego leczenia raka. Słuchał, kiwał głową i uśmiechał się, a ja patrzyłem, jak coraz bardziej wciska się w fotel.

„Synu” – powiedział Gerard podczas pauzy w monologu Holdena o wynajmie włoskich willi. „Czy mogę cię o coś zapytać?”

„Jasne, tato.”

„Kiedy mnie nie będzie…” Głos Gerarda się załamał. Odchrząknął i spróbował ponownie. „Kiedy mnie nie będzie, pomożesz matce z nieruchomościami? Uczy się, ale to dużo jak na jedną osobę”.

Holden sięgnął przez stół i poklepał Gerarda po ramieniu. Gest był szybki, lekceważący, jak poklepywanie psa.

„Jasne, tato. Oczywiście. Ale wszystko będzie dobrze. Jesteś wojownikiem.”

„Ale jeśli nie jestem…”

„Nie myśl tak. Bądź dobrej myśli”. Holden cofnął rękę i spojrzał na zegarek. „W każdym razie, chyba powinniśmy już iść. Długa droga powrotna, a Pascali ma jutro wczesne spotkanie”.

Byli tam już dwie godziny.

Gerard próbował wstać, żeby odprowadzić ich do drzwi, ale nie miał siły. Siedział na krześle, kiedy syn wyszedł, podczas gdy Pascali cmokał powietrzem przestrzeń obok mojego policzka, a obietnice rychłej wizyty rozbrzmiewały w domu, brzmiąc jak kłamstwa.

Zamknąłem za nimi drzwi, oparłem się o nie i zamknąłem oczy.

„To już ostatni raz” – powiedział Gerard ze swego krzesła.

“Co?”

„To ostatni raz, kiedy go o cokolwiek poproszę.”

Spojrzał na mnie i dostrzegłam w jego oczach coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam. Nie gniew, nawet nie smutek – po prostu akceptację. Chłodną, ​​wyraźną akceptację.

„On już odszedł, Margot. Straciliśmy go lata temu i nie chciałam tego widzieć. Ale teraz to widzę”.

Trzy dni później Gerard zadzwonił do pana Donnelly’ego i polecił mu przygotować nowe dokumenty. Nie pytałem, jakie zmiany wprowadza. Część mnie nie chciała wiedzieć. Część mnie już wiedziała i była za to wdzięczna.