Mój syn napisał SMS-a: „Nie przychodź do nas na świąteczny obiad. Moja żona nie chce, żebyś ty i tata przychodzili”. Uśmiechnąłem się tylko – bo ten dom, od zaliczki po akt własności, był na moje nazwisko od pięciu lat. Odpisałem krótką wiadomość i po godzinie był już na moim ganku, dysząc i waląc w drzwi, jakby zbliżał się koniec świata… a ja nawet ich nie otworzyłem.

A Jessica nie mogła już tego tknąć.

Dwa tygodnie później dostałem list od adwokata Jessiki. Wniosła pozew o bezpodstawne wzbogacenie, twierdząc, że ulepszyła nieruchomość i należy jej się odszkodowanie za remont.

Pokazałem to Patricii Henderson.

Patricia się śmiała. Naprawdę się śmiała.

„Zniszczyła twoją nieruchomość, prowadząc samowolną budowę, a teraz chce, żebyś jej za to zapłacił. Sprawa zostanie odrzucona tak szybko, że zakręci jej się w głowie”.

I tak było.

Sędzia rzucił okiem na dokumentację – naruszenia przepisów budowlanych, brak pozwoleń, uszkodzenia mienia – i oddalił pozew Jessiki.

Co więcej, sędzia nakazał Jessice zapłatę moich kosztów adwokackich.

Trzy miesiące później ogłosiła bankructwo. Dowiedziałem się od Michaela, że ​​wróciła do domu rodziców w innym stanie. Jej biznes internetowy nigdy nie powstał. Jej dług rósł.

A bez dochodów Michaela nie mogłaby utrzymać stylu życia, który zbudowała na kartach kredytowych i kłamstwach.

Dom sprzedałem sześć miesięcy później. Nie było mnie stać na remont, więc sprzedałem go w stanie deweloperskim.

Nadal zarobiłem. Nie tak dużo, jak przy całkowicie odnowionej nieruchomości, ale wystarczająco – wystarczająco, żeby zabezpieczyć sobie emeryturę, wystarczająco, żeby udowodnić, że warto było się bronić.

Michael pomógł mi spakować ostatnie rzeczy z domu. Kiedy nieśliśmy pudła do mojego samochodu, zatrzymał się.

„Nigdy ci nie podziękowałem” – powiedział.

„Po co?”