Mój syn napisał SMS-a: „Nie przychodź do nas na świąteczną kolację — moja żona nie chce, żebyś ty i tata przychodzili” — uśmiechnąłem się tylko, bo ten dom, od zaliczki po akt własności, prawnie nadal należy do mnie — a drugi dzień świąt Bożego Narodzenia wkrótce będzie dniem przeprowadzki

Mój telefon nie tylko zawibrował; on niemal eksplodował.

Leo dzwonił siedemnaście razy w ciągu godziny. Kiedy w końcu odebrałem, krzyczał.

„Zwariowałeś?! Wyrzucasz własne wnuki? Przy świątecznym obiedzie? Brenda jest histeryczna! Nie możesz sprzedać tego domu, jest nasz!”

„Nie, Leo” – powiedziałem, patrząc na śnieg padający na nasz ogród. „To mój … To twojego ojca. Mówiłeś nam, żebyśmy nie przychodzili do „twojego” domu. No więc sprawdziliśmy to i okazało się, że nie mamy tam żadnego domu, do którego moglibyśmy pójść – mamy tylko nieruchomość inwestycyjną, która obecnie nie przynosi zysków”.

„Mamo, proszę! Po prostu się stresowaliśmy! Brenda nie miała tego na myśli!”

„Dokładnie to miała na myśli, Leo. Chciała domu bez ludzi, którzy za niego zapłacili. Chciała prestiżu bez wdzięczności. A ty? Stałeś z boku i pozwoliłeś jej traktować ludzi, którzy zbudowali twoje życie, jak śmieci.”

Nowa Tradycja
Konsekwencje były fatalne. Brenda próbowała opublikować w mediach społecznościowych wpis o „toksycznych teściach”, ale narracja szybko ucichła, gdy dodałem prosty komentarz z listą tysięcy dolarów, które wydaliśmy na ich kredyt hipoteczny, gdy byli na wakacjach w Meksyku.

Dom sprzedał się w trzy tygodnie. W końcu to gorący rynek.