Mój syn napisał do mnie: „Nie dzwoń już do mnie – mam dość ciebie i twoich „prośb”!”. Nie odezwałem się ani słowem. Dwa miesiące później dzwonił bez przerwy: „Mamo, żona i ja potrzebujemy pieniędzy na czynsz”. Odpowiedziałem jednym zdaniem i się rozłączyłem. Ale następnego ranka coś pojawiło się tuż pod moimi drzwiami – i zdałem sobie sprawę, że prawdziwa historia dopiero się zaczyna…

Nie zadziałało.

Kiedy zostali eksmitowani, ich mieszkanie zostało opróżnione, a wszystkie ich rzeczy zniknęły — zostały sprzedane, aby spłacić długi, lub po prostu zgubione.

Samochód Daniela został odebrany.

Jego praca — jakakolwiek ona była — najwyraźniej zniknęła.

Przyjaciele, którzy im w tym pomogli i którzy prawdopodobnie czerpali korzyści z ich oszustw, zniknęli.

Nikt ich nie odwiedził w więzieniu.