Przez kolejne dwa dni pomagaliśmy im znaleźć małe mieszkanie w pobliżu. Wyprowadzili się po cichu, bez większych dramatów, i choć rozstanie było słodko-gorzkie, przebiegło w przyjaznej atmosferze.

W kolejnych tygodniach zaczęła się kształtować nowa normalność. Regularnie odwiedzaliśmy Samuela i Everly, dbając o to, by nasz wnuk był otoczony miłością. Granice zostały ustalone i respektowane, a szacunek powoli zaczął naprawiać to, co zostało złamane.

Nasz dom znów stał się sanktuarium, wypełnionym śmiechem i ciepłem, które Martha i ja pielęgnowaliśmy przez dziesięciolecia. I przez cały ten czas świadomość, że stanęliśmy w obronie tego, co słuszne, wciąż umacniała więź między nami.