Mój syn błagał mnie, żebym „udawał biedaka” podczas kolacji z jego bogatymi teściami — nie miał pojęcia, kto tak naprawdę zostanie osądzony.

Sześć miesięcy później Mark i Jessica założyli własną firmę – małą, upchniętą we wspólnej przestrzeni biurowej nad kawiarnią w mieście. Bez inwestorów. Bez skrótów. Tylko długie godziny pracy, tania pizza i mnóstwo prób i błędów. Teraz jeżdżą używanymi samochodami. Mieszkają w skromnym mieszkaniu, gdzie ściany są cienkie, a sąsiedzi hałaśliwi.

Są też szczęśliwsi niż kiedykolwiek ich widziałem.

Firma Harolda w końcu upadła pod ciężarem własnych pozorów. Dom trafił na sprzedaż. Samochody zniknęły. Ostatnio słyszałem, że Thomas naprawdę pracował. Naprawdę pracował. Na początku kariery w startupie, gdzie nikogo nie obchodziło, że skończył Harvard. Liczyło się tylko to, czy zjawiał się na czas i wykonywał swoją pracę.

Czasami dotknięcie dna jest jedynym sposobem, aby dowiedzieć się, gdzie jest góra.

Ja nadal jeżdżę Hondą. Nadal noszę swoje tanie koszulki polo. Nadal żyję skromnie, chociaż jutro mógłbym się wprowadzić do domu większego niż posiadłość Harringtonów, gdybym chciał. Bo dawno temu czegoś się nauczyłem – i potwierdziło się to, brutalnie i perfekcyjnie, tamtego wieczoru w Westchester.

Pieniądze cię nie definiują.

Ujawnia cię.

A to, co tamtego wieczoru dowiedziałem się o Harringtonach, było wszystkim, co potrzebowałem o nich wiedzieć.

Co ważniejsze, ujawniło to o moim synu to: prawdziwy Mark, chłopiec, którego wychowałam na dobrego i pracowitego, wciąż tam był. Ukryty pod warstwami niepewności i zapożyczonych standardów, ale nie zniknął.

Potrzebował tylko przypomnienia, że ​​wartość nie mierzy się dolarami.

Mierzy się to zmysłami.

Zdrowy rozsądek.