Mój siostrzeniec zmiażdżył mój tort zaręczynowy i krzyknął: „Zejdź i zjedz go z podłogi!” – cały stół wybuchnął śmiechem, moja siostra nawet wrzuciła to na swoją relację i trafiła w samo serce. Tej nocy mama napisała: „Od teraz nie jesteś już moim dzieckiem” – odpowiedziałem jednym zdaniem… a następnego ranka żebracy pod moimi drzwiami byli tymi samymi ludźmi, którzy poprzedniego wieczoru śmiali się do rozpuku.

„Złota gwiazda” – odpowiedział.

Oboje się zaśmialiśmy.

Uroczystość wręczenia nagród, o której rada poinformowała mnie mailowo już zimą, odbyła się w czerwcu, prawie dokładnie rok po tym, jak tort trafił na dachówkę.

Odbyło się w skromnej sali w ratuszu, z krzesłami sztaplowanymi i skrzypiącą sceną. Z tyłu wisiał duży baner: NAGRODY ZA WPŁYW NA SPOŁECZNOŚĆ. Ktoś umieścił na metalowym podium maleńkie magnesy z flagami.

Założyłam prostą granatową sukienkę i te same szpilki, które wyprałam w mydle cytrynowym w noc, kiedy wszystko się zmieniło. Skóra wciąż pachniała delikatnie cytrusami, jeśli się skupiłam.

„Jesteś zdenerwowany?” – szepnął Nate, gdy zajmowaliśmy swoje miejsca.