Mój rozwiedziony mąż parsknął śmiechem i rzucił mi starą poduszkę. Kiedy otworzyłam ją, żeby ją wyprać, byłam zdumiona, co było w środku…

Moja matka po prostu się uśmiechnęła, jej wzrok był daleki i smutny. Przycisnęłam poduszkę do piersi, jakby siedziała obok mnie, głaskała mnie po włosach i pocieszała.

Okazało się, że zawsze wiedziała, jak bardzo dziewczyna będzie cierpieć, jeśli wybierze niewłaściwego mężczyznę. Okazało się, że miała dla mnie przygotowany plan B; nie bogaty, ale taki, który uratuje mnie przed rozpaczą.

Tej nocy leżałam na twardym łóżku w moim małym wynajętym pokoju, z poduszką przyciśniętą do piersi, a moje łzy przesiąkały poszewkę.

Ale tym razem nie płakałam z powodu Héctora. Płakałam, bo kochałam swoją matkę.

Płakałam, bo byłam szczęśliwa, że ​​przynajmniej mam miejsce, do którego mogę wrócić, matkę, która mnie kocha i wielki świat czekający na mnie.

Następnego ranka obudziłem się wcześnie, starannie złożyłem poduszkę i spakowałem ją do walizki. Postanowiłem wynająć mniejszy pokój bliżej pracy.

Wysyłałbym mojej matce więcej pieniędzy i żył życiem, w którym nie musiałbym się obawiać ani czekać na niechcianą wiadomość od kogokolwiek.

Uśmiechnęłam się do siebie w lustrze.

Ta kobieta o opuchniętych oczach chciała teraz żyć dla siebie, dla swojej starzejącej się matki, która została w domu, i dla wszystkich niespełnionych marzeń z dzieciństwa.

Ten ślub, ten dawny pocałunek, ten szyderczy uśmiech… to wszystko było tylko końcem smutnego rozdziału. A jeśli chodzi o moje życie, wiele stron wciąż czekało na zapisanie przez moje własne, dzielne ręce.

Dziękuję wszystkim, którzy przeczytali te zasady