Mój ojczym popchnął mnie przy świątecznym stole: „To miejsce należy do mojej prawdziwej córki, wyjdź”. Upadłam na ziemię na oczach całej rodziny, ale nie wiedział, że właśnie tej nocy zmienię jego życie na zawsze. Kiedy obudził się następnego ranka.

Dźwięk mojego ciała uderzającego o podłogę podczas kolacji wigilijnej nie był najgorszy.

Potem zapadła cisza.

23 członków rodziny i nikt mi nie pomógł. Nawet moja matka.

Nazywam się Simona Cunningham. Mam 29 lat. I do tamtej grudniowej nocy myślałam, że wiem, jak wygląda Rock Bottom.

Okazuje się, że Rock Bottom ma piwnicę, a w niej czuć zapach wody kolońskiej mojego ojczyma zmieszany z zapachem igieł sosnowych i zdrady.

Zanim przejdę dalej, proszę kliknijcie przycisk „Lubię to” i zostawcie komentarz, gdzie oglądacie i o której godzinie. Dziękuję.

A teraz pozwólcie, że przeniosę was z powrotem do Wigilii na dorocznym spotkaniu Cunningham Morrison. Wiecie, ten typ: pasujące swetry, których nikt tak naprawdę nie chce nosić, wystarczająco dużo jedzenia, by wyżywić małą armię i rodzinny dramat kipiący tuż pod powierzchnią niczym źle przyprawiony sos.

Frank był moim ojczymem przez 10 lat, ale tej nocy był w znakomitej formie.

Już od południa pił swoje specjalne rocznikowe wino, o którym wiedziałem, że jest to po prostu najlepsze wino ze sklepu Trader Joe’s nalane do eleganckiego karafki.

Cały wieczór rzucał tymi drobnymi uwagami na temat tego, jak siedzę przy stole w agencji nieruchomości premium, i jak niektórzy ludzie zdobywają swoje miejsce, a inni je po prostu dziedziczą.

Moja kuzynka Jennifer cały czas rzucała mi spojrzenia, które mówiły: „Jaki on ma dziś problem?”

Następnie, dokładnie o 19:47 — pamiętam to, bo wpatrywałem się w zegar stojący, aby uniknąć kontaktu wzrokowego — wszystko się zmieniło.

Drzwi otworzyły się z hukiem z tą dramatyczną siłą, na jaką stać tylko Britney. Moja przyrodnia siostra przyjechała z dwugodzinnym opóźnieniem. W ręku trzymała markowe torby na zakupy, mimo że w zeszłym miesiącu ogłosiła bankructwo.

Cała twarz Franka rozjaśniła się, jakby była jej drugim przyjściem.

To, co wydarzyło się później, wciąż odtwarza się w mojej głowie w zwolnionym tempie.

Frank wstał, podszedł do miejsca, w którym siedziałam — tego samego miejsca, które zajmowałam przez 29 lat, miejsca, które mój zmarły ojciec zwykł nazywać tronem Simony — i oznajmił wszystkim, że jego prawdziwa córka potrzebuje właściwego miejsca przy stole.

Gdy nie zareagowałem wystarczająco szybko, złapał moje krzesło, gdy jeszcze na nim siedziałem, i szarpnął.

Próbowałem wstać, zaplątałem się w obrus i upadłem ciężko.

Moje biodro uderzyło o drewnianą podłogę. Sukienka się rozerwała, a sos żurawinowy rozprysnął się w powietrzu.

Ale najgorsza była cisza.

23 osoby, łącznie z moją matką, siedziały tam, jakby oglądały przedstawienie w teatrze.

Moja babcia wydała z siebie cichy dźwięk, taki sam, jaki zwykle rezerwuje na wypadek, gdyby ktoś użył niewłaściwego widelca.

Wujek Ted, niech go Bóg błogosławi za jego tandetne serce, wyjął telefon i wszystko nagrywał, pewnie myśląc, że będzie to zabawne i wrzuci na swoją stronę na Facebooku.

Twarz mojej matki miała ten zastygły wyraz, który dopracowała do perfekcji przez lata, wyraz mówiący, że nic nie widzi, nic nie słyszy i nic nie powie.

Kiedy się podniosłam, a sos żurawinowy poplamił starodawną sukienkę mojej babci, usłyszałam, jak Frank mruknął coś o tym, że powinnam być wdzięczna, że ​​w ogóle zostałam zaproszona.

Wtedy to zauważyłem.

Jego telefon służbowy, odblokowany i położony ekranem do góry na kuchennym blacie.

W moim świecie zgodności korporacyjnej nazywamy to szansą.

Tej nocy odeszłam z godnością w strzępach, ale czymś innym, co pozostało nienaruszone.

Stary laptop mojego ojca ukryty w moim samochodzie i zdjęcia każdej wiadomości na telefonie Franka.

Myślał, że odepchnął nikogo.

Miał się przekonać, że czasami nikt nie wie wszystkiego.

Aby zrozumieć, dlaczego ten krok miał tak wielkie znaczenie, trzeba wiedzieć, jak wyglądało poprzednich 10 lat.

Frank Morrison wkroczył w nasze życie niczym rycerz na białym koniu – gdyby zbroja pochodziła z męskich magazynów, a rycerze jeździliby leasingowanymi BMW, na które nie byłoby ich stać.

Moja matka była wdową od dwóch lat, gdy Frank pojawił się na spotkaniu grupy wdów i wdowców w naszym kościele.

Z perspektywy czasu jego obecność tam była jak obecność wilka na grupie wsparcia dla owiec.

Zwrócił uwagę na moją matkę szybciej, niż Britney przegląda karty kredytowe.

Faworyzowanie zaczęło się skromnie.

Britney dostała na swoje 18. urodziny samochód – nowiutką Hondę.

Gdy skończyłem 18 lat, Frank kupił mi bilet autobusowy i wykład na temat samowystarczalności.

Wtedy naprawdę się śmiałem, bo myślałem, że buduje swoją postać.

To był żart ze mnie.

Na studiach zaczęło się robić ciekawie.

Mój ojciec przed śmiercią ufundował mi fundusze na edukację. Widziałem te oświadczenia, gdy byłem młodszy, ale kiedy poszedłem je sprawdzić, okazało się, że są tajemniczo wyczerpane.

„Zmienność rynku” – wyjaśnił Frank, starając się w jakiś sposób znaleźć 60 000 dolarów na studia artystyczne Britney w prywatnej uczelni.

Porzuciła szkołę na trzecim roku, żeby zostać influencerką.

Jej konto na Instagramie obserwuje 247 osób, z czego połowę stanowią boty.

Moja matka także zmieniła się w ciągu tych lat.

Przeszła drogę od kobiety, która prowadziła charytatywne akcje charytatywne i budziła szacunek, do osoby, która jest echem Franka.

To, co Frank uważał za najlepsze, stało się jej sloganem, niczym lalka na sznurku, zaprogramowana tak, by reagowała na pięć różnych sposobów.

Prawdziwy zwrot akcji.

Rodzinne przedsiębiorstwo, które mój ojciec zbudował od podstaw – mała, ale dochodowa firma logistyczna – znalazło się teraz pod kontrolą Franka.

Przekonał moją matkę, żeby mianowała go prezesem firmy, gdy ona jeszcze była w żałobie.

Oglądałem, jak paradował po biurze mojego ojca, trzymając w ręku kije golfowe, siedząc na krześle, jakby na to zasłużył.

Ale Frank nie wiedział tego.

Obserwowałem więcej, niż on zdawał sobie sprawę.

Po trzech latach małżeństwa odkryłam rozbieżności w księgach rachunkowych firmy podczas rodzinnej kolacji, podczas której zostawił otwartego laptopa.

Po 5 latach zauważyłem, że pewne przeniesienia własności nie miały sensu.

Po 7 latach zacząłem zachowywać kopie wszystkiego.

W zeszłym roku, w Święto Dziękczynienia, babcia odciągnęła mnie na bok w kuchni i wcisnęła mi coś w dłoń.

Dysk USB.

„Stary laptop twojego ojca?” wyszeptała. „Ten z garażu. Nie mów Frankowi, że go masz. Są tam rzeczy, o których powinien ci powiedzieć przed śmiercią”.

Następnie wróciła do polewania indyka sosem, jakby wcale nie podała mi potencjalnej bomby.

Frank stawał się coraz odważniejszy, gdy Britney ponosiła porażki w kolejnych pracach.

Najpierw chciała zostać projektantką mody, potem organizatorką przyjęć, a następnie coachem życiowym, co było zajęciem bogatym, zważywszy na to, że nie potrafiła sama zarządzać swoim życiem.

Każda porażka kosztowała tysiące.

I zgadnij, skąd wzięły się te pieniądze?

Firma, którą założył mój ojciec.

Wzór był tak wyraźny, że można było według niego nastawiać zegarek.

Britney by się nie sprawdziła. Frank wściekałby się na niewdzięcznych millenialsów, a potem jakoś znalazłby pieniądze na sfinansowanie kolejnej katastrofy.

W międzyczasie pracowałem po 60 godzin tygodniowo w dziale zgodności z przepisami korporacyjnymi, chodziłem na wieczorne zajęcia jako biegły rewident i wciąż słyszałem, że Britney jest przyszłością rodziny.

W noc Bożego Narodzenia siedziałem w swoim mieszkaniu, z lodem na biodrze i ogniem w sercu.

Szampan, którego przyniosłam na rodzinny toast, stał nieotwarty na blacie.

Okazuje się, że upokorzenie lepiej smakuje z kawą i wściekłością.

Wyciągnąłem starego laptopa mojego ojca, tego samego, którego ukrywałem w szafie przez rok, bojąc się go otworzyć, bojąc się tego, co mogę w nim znaleźć, a czego nie.

Pamięć USB, którą dała mi babcia, wydawała mi się ciężka w dłoni.

Dziś wieczorem uznałem, że nadszedł właściwy moment, żeby w końcu zajrzeć.

Hasłem była data moich urodzin.

Mój ojciec był genialny, ale fatalnie radził sobie z hasłami.

To, co się załadowało, sprawiło, że zadrżały mi ręce.

Archiwum wiadomości e-mail sięga 15 lat wstecz.

Teczki z etykietą ubezpieczenie będą dla Simony.

I jedno, co sprawiło, że ścisnęło mnie w żołądku: gdyby coś się stało.

Pierwsze odkrycie uderzyło mnie jak lodowata woda.

Testament mojego ojca — ten prawdziwy — zawierał szczegółowe zabezpieczenia, których nigdy wcześniej nie widziałem.

Rodzinny biznes miał być zarządzany w ramach powiernictwa do momentu, aż skończę 30 lat, a obowiązkowe wypłaty miały rozpocząć się po ukończeniu 25 lat.

Dom nigdy nie miał być zapisany na Franka.

Istniały zabezpieczenia, postanowienia, klauzule, które chroniły wszystko.

Gdzie więc był ten testament podczas postępowania spadkowego?

Wziąłem wcześniej zdjęcia Franka z telefonu.

Dzięki Bogu za jego narcyzm, który wymagał 15-minutowej sesji zdjęciowej z szynką.

Jego wiadomości tekstowe opowiadały historię lepszą niż jakikolwiek serial Netflixa.

Britney była winna pieniądze ludziom o nazwiskach takich jak Big Tony i Vegas Mike.

Liczby te sprawiły, że oczy mi się zaszkliły.

200 000 dolarów, może więcej.

Frank żonglował wierzycielami niczym cyrkowcem.

Potem znalazłem żyłę złota.

Wiadomości między Frankiem a kimś o imieniu Carl na temat restrukturyzacji aktywów firmy, przeniesienia zapasów za granicę, zakładania firm-wydmuszek i wykorzystywania rodzinnego biznesu jako zabezpieczenia pożyczek, z których finansowano styl życia Britney.

W mojej branży mamy na to określenie.

Oszustwo.

Mój telefon zawibrował.

Rodzinna grupa WhatsApp oszalała.

Wideo wujka Teda przedstawiające mój upadek zostało opublikowane wraz z emotikonami przedstawiającymi płacz i śmiech, ale reakcje nie były takie, jakich się spodziewał.

Kuzynka Jennifer napisała: „Ted, co do cholery jest z tobą nie tak?”

Ciocia Marta dodała: „To obrzydliwe”.

Zadzwonił mój telefon. To była Jennifer.

Powiedziała mi coś, co sprawiło, że wszystko zaczęło się układać.

Pracowała jako asystent prawny w firmie zajmującej się egzekucjami hipotecznymi i widziała dom naszej matki na wstępnej liście.

Frank zaciągnął trzy kredyty hipoteczne, nikomu o tym nie mówiąc.

Dom, który mój ojciec zbudował własnymi rękami, miał zostać stracony, by sfinansować upadły butik Britney, jej upadły food truck i całą jej upadłą resztę.

Otworzyłem laptopa i zacząłem pisać.

Każdy napisany przeze mnie e-mail miał zostać wysłany o 3:00 nad ranem

Do partnerów biznesowych Franka.

Na infolinię IRS.

Do biura prokuratora generalnego stanu.

Do wierzycieli Britney, z dołączonymi prawdziwymi sprawozdaniami finansowymi Franka.

Mojej matce z prawdziwą wolą.

Każdy e-mail był idealny, profesjonalny i miażdżący.

Dziesięcioletnie szkolenia z zakresu zgodności z przepisami miały przynieść efekty, których moja firma nigdy sobie nie wyobrażała.

W kilku z nich umieściłem filmik wujka Teda.

Niech zobaczą, kim naprawdę był Frank Morrison.

Obudziłem się o 5:58 rano w Boże Narodzenie, 2 minuty przed budzikiem.

Zaparzyłam kawę, usiadłam w starym fotelu do czytania mojego ojca i czekałam.

Dokładnie o 6:23 rano świat Franka zaczął się walić.

Pierwszy telefon był od Carla, jego partnera biznesowego.

Słyszałem dzwonek telefonu Franka z mojego mieszkania. Mieszkał trzy piętra wyżej w tym samym budynku – kolejna rzecz, za którą zmusił moją matkę, żeby zapłaciła.

Potem kolejny dzwonek.

A potem jeszcze jeden.

O 6:45 połączenia były ciągłe.

Włączyłem rodzinną aplikację WhatsApp, żeby obejrzeć program.

Frank napisał: „SIMONA, CO ZROBIŁAŚ?” wielkimi literami o 6:31 rano

O 6:32 rano próbował usunąć plik, ale 17 osób już zrobiło zrzut ekranu.

Wujek Ted nagle przestał cokolwiek śmieszyć.

Jego film jakimś cudem trafił na TikToka w ciągu nocy i został obejrzany 50 000 razy.

Chwila przerwy, przyjaciele. Jeśli podoba Wam się ten świąteczny odcinek specjalny o karmie, proszę, kliknijcie przycisk subskrypcji i zostawcie komentarz. Opowiedzcie mi swoją najgorszą historię o rodzinnym obiedzie. Wasze wsparcie pomaga mi się nimi dzielić i, szczerze mówiąc, znaczy dla mnie więcej, niż myślicie.

Powrót do chaosu.

Partnerami Franka byli pierwsi twórcy domina.

Carl, Fred, Rick, Andy, Uma i Derek.

Przysięgam jednak, że nie zmyślam tych nazw. Skrót, który piszą, jest niemal zbyt idealny.

Każdy z nich otrzymał szczegółową dokumentację kreatywnej księgowości Franka.

Wskazówka od IRS obejmowała 5 lat rozbieżności, które udokumentowałem kokardką na górze.

Wierzyciele Britney zdobyli prawdziwy skarb: majątek Franka, jego ukryte konta i dowód na to, że kłamał na temat swoich finansów, podczas gdy jego córka nie płaciła za nic.

Jak się okazuje, Big Tony nie lubi, gdy się go robi w konia.

Adres e-mail mojej matki był inny.

Dołączyłem oryginalny testament, ten prawdziwy, a także dokumentację każdego przeniesienia własności, każdej wypłaty funduszy, każdej rzeczy, którą Frank ukradł, gdy pogrążała się w żałobie.

Zakończyłem prostym pytaniem.

Czy wiedziałeś, czy wolałeś nie wiedzieć?

O 7:00 rano Frank był już pod moimi drzwiami.

Nie wali. Nie wymaga.

Skomlenie.

Przez wizjer widziałem go w świątecznej piżamie, z telefonami w obu rękach. Oba dzwoniły bez przerwy.

Wyglądał, jakby w ciągu 30 minut postarzał się o 10 lat.

Wtedy głos Britney odbił się echem na korytarzu.

Krzyczała, że ​​Starbucks odrzucił jej kartę kredytową.

W poranek Bożego Narodzenia poszła do Starbucksa.

Uprawnienia te były niemal imponujące.

Żądała, aby Frank natychmiast to naprawił, grożąc, że jeśli tego nie zrobi, opowie wszystkim o swoim dodatkowym interesie.

Nawet ja nie wiedziałem o takim zajęciu dodatkowym.

Było lepiej niż się spodziewałem.

Moja matka przyjechała o 7:30 rano, wciąż w koszuli nocnej i narzuconym na nią płaszczu.

Wyraz jej twarzy nie wyrażał gniewu ani smutku.

Obudziła się, jakby przez dekadę lunatykowała, i w końcu otworzyła oczy.

Do godziny 8:00 rano na telefonie Franka widniało 47 nieodebranych połączeń

Wiem, bo cały czas krzyczał ten numer, jakby to coś znaczyło.

Dzwonili prawnicy, wierzyciele, partnerzy, śledczy, a nawet przedstawiciele szkoły artystycznej Britney w sprawie fałszywych wniosków o pożyczki.

Każdy pierścień był gwoździem do trumny, którą sam zbudował.

Rozmowa rodzinna przeszła od zamieszania do komentarzy.

Kuzynka Jennifer napisała: „Karma pracuje po godzinach w te święta”.

Babcia po prostu napisała: „W końcu”.

Moja matka nie wypowiedziała się w sieci ani słowem, ale czytała każdą wiadomość i oglądała każdy dowód, którym się podzieliłam.

O godzinie 9:00 rano przed naszym budynkiem stały trzy wozy transmisyjne.

Okazuje się, że filmik wujka Teda nie tylko stał się viralem na TikToku.

Ktoś oznaczył to tagiem: „Zły ojczym ujrzał światło dzienne”.

I to było modne.

Frank, który popychał mnie przy kolacji, krążył w kółko w mediach społecznościowych.

Każda akcja dodaje kolejną rysę jego reputacji.

Trzy dni po świętach Bożego Narodzenia, kiedy myślałem, że Frank już poległ, on zastosował to, co nazywam odwrotną taktyką ofiary.

Krok tak zuchwały, że aż go podziwiałem.

Prawie.

Siedziałem w swoim mieszkaniu i przeglądałem rosnącą stertę dokumentów prawnych, gdy o 7:00 rano zadzwonił dzwonek do drzwi

Tym razem nie było to desperackie pukanie Franka.

To było profesjonalne.

Mężczyzna w moich drzwiach wyglądał jak prawnik z Central Casting. Srebrne włosy, drogi garnitur i uśmiech, który pewnie kosztował więcej niż mój samochód.

Nazywał się Richard Steinberg i wręczał mi papiery z taką gracją, z jaką zazwyczaj spotykają się magicy wyciągający króliki z kapeluszy.

Z tą różnicą, że ten królik miał zęby.

Frank pozwał mnie na 2 miliony dolarów za szpiegostwo korporacyjne, zniesławienie i coś, co nazywa się umyślnym spowodowaniem cierpienia psychicznego.

Ostatnie zdanie wywołało u mnie głośny śmiech, co prawdopodobnie nie było reakcją, jakiej Richard się spodziewał.

Okazało się, że Frank poprosił swojego kolegę od gry w golfa o przysługę.

Wiesz, ten, który zawsze oszukiwał na dziewiątym dołku.

Richard Steinberg nie był zwykłym prawnikiem.

To on pomógł trzem prezesom uniknąć formalności.

Już samo jego zaliczka kosztowała więcej niż Frank, ale najwyraźniej pracował na prowizję, licząc na dużą wypłatę.

Kontratak był faktycznie sprytny.

Frank twierdził, że wykorzystałem swoją pozycję w dziale zgodności korporacyjnej do kradzieży tajemnic handlowych, że złamałem umowy o zachowaniu poufności i że moje złośliwe oskarżenie naraziło go na miliony w postaci utraconych klientów.

Udało mu się nawet znaleźć dwóch moich byłych współpracowników, Kelly i Marcusa, których zwolniono za oszustwa finansowe, a którzy byli gotowi przysiąc, że chwaliłem się tym, że pokonałem mojego ojczyma.

Ale prawdziwy szok nastąpił w południe.

Britney pojawiła się w moich drzwiach z ekipą filmową.

Nie są to media informacyjne.

Zatrudniła dokumentalistę, faceta o imieniu Chad, który miał kanał na YouTube, aby nakręcił historię o tym, jak stała się ofiarą zazdrosnej przyrodniej siostry.

Stała na korytarzu i udawała, że ​​płacze, bo zawsze miałem żal do niej z powodu jej sukcesów, że zmyśliłem dowody i że to ja jestem prawdziwym złoczyńcą.

Ta opowieść się rozprzestrzeniała.

Frank wynajął firmę PR.

Cóż, tak naprawdę, to był po prostu jakiś facet o imieniu Doug, który prowadził firmę zajmującą się zarządzaniem reputacją w piwnicy swojej mamy, ale był zaskakująco skuteczny.

Hashtag fałszywie oskarżony stał się popularny.

Zmontowali nagranie wujka Teda tak, żeby wyglądało, jakbym się rzucił.

Jak się okazuje, Internet uwielbia teorie spiskowe.

Czwartego dnia zaczęłam otrzymywać groźby śmierci od nieznajomych, którzy uznali mnie za złą pasierbicę, próbującą zniszczyć pracowitego ojca rodziny.

Moja firma wysłała mnie na urlop administracyjny w celu przeprowadzenia dochodzenia.

Mój sąsiad rozpuścił plotkę, że jestem psychicznie niezrównoważony.

Nawet niektórzy członkowie rodziny zaczęli zadawać pytania.

Może Frank miał rację.

Może posunąłem się za daleko.

Najgorszy moment nadszedł, gdy zadzwoniła moja matka, a w jej głosie pojawiła się wątpliwość.

„Simona” – powiedziała cicho. „Prawnik Franka pokazał mi dokumenty. Wyglądają na prawdziwe. Czy ty… czy podłożyłaś dowody?”

Sam fakt, że mogła zadać to pytanie po tym wszystkim, sprawiał wrażenie, jakby ktoś ją popychał.

Frank wystąpił w porannym programie lokalnej telewizji, w którym zazwyczaj mówi się o zaginionych psach i sprzedaży ciast.

Miał na sobie swój najlepszy garnitur i, jak to nazywam, wyraz twarzy zranionego jelenia.

Mówił o tym, jak mnie wychował jak własną córkę, o bólu po zdradzie, o tym, że po prostu chce, żeby nasza rodzina znów była razem.

Prowadząca, która najwyraźniej nigdy w życiu nie sprawdzała faktów, skinęła głową ze współczuciem.

Tymczasem Richard Steinberg był dobry.

Naprawdę dobre.

Znalazł szczegół techniczny w tym, jak uzyskałem dostęp do telefonu Franka.

Najwyraźniej patrzenie na odblokowany telefon może zostać uznane za nieautoryzowany dostęp do urządzeń elektronicznych.

Uczynił z mojej dokumentacji dowód obsesyjnej wendety.

Zasugerował nawet, że namówiłem moją starszą babcię, żeby wzięła udział w moim planie.

Rozprawę wyznaczono na 30 grudnia.

Sędzia Harold Feinstein słynął z tego, że sprzyjał drastycznym zwrotom akcji.

Zespół Franka zyskał rozpęd, sympatię mediów i narrację, która zaczęła się przyjmować.

Tej nocy siedziałem z laptopem mojego ojca, zastanawiając się, czy nie zagrałem za wcześnie i czy Frank nie zamierza przewrócić całego stołu.

29 grudnia, dzień przed rozprawą, wszystko znów się zmieniło.

Ale tym razem starannie skonstruowana kontrnarracja Franka rozpadła się niczym domek z kart podczas huraganu.

Wszystko zaczęło się od Douga, eksperta w dziedzinie zarządzania reputacją.

Okazuje się, że prowadzenie kampanii PR w piwnicy mamy ma swoje ograniczenia, zwłaszcza w przypadku mamy.

Matka Douga, Barbara, rozpoznała Franka ze swojego klubu książki.

Nie chodzi o jej obecny klub książki, lecz o ten, który prowadziła 15 lat temu w Phoenix, gdzie Frank posługiwał się nazwiskiem Francis Morrison Walsh i oszukał sześć wdów, wyłudzając od nich oszczędności, zanim zniknął.

Barbara nie tylko zadzwoniła na policję.

Zadzwoniła do wszystkich klubów książki, z którymi współpracowała w trzech stanach.

Do południa zgłosiło się 14 różnych kobiet, które opowiedziały o Franku.

Różne nazwy, to samo oszustwo.

Wizerunek zranionego ojca rodziny rozpłynął się szybciej niż kariera modelki Britney.

Wtedy Kelly i Marcus, moi byli współpracownicy, którzy zgodzili się zeznawać przeciwko mnie, dostali nagłego ataku sumienia, spowodowanego wizytą FBI w ich drzwiach.

Okazuje się, że kłamstwo w śledztwie federalnym nadal jest nielegalne, nawet jeśli poprosi cię o to jakiś szanowany prawnik.

Przewracali się szybciej niż naleśniki w IHOP, przyznając, że Frank zapłacił każdemu z nich po 5 tys. dolarów za kłamstwo.

Ale prawdziwa sensacja nadeszła z nieoczekiwanego źródła.