Mój ojciec, z którym nie utrzymywałem kontaktu, odmówił poprowadzenia mnie do ołtarza, upokarzając mnie, by zyskać względy swojej nowej żony. Siedział tam, zadowolony z siebie, pewny swojej władzy. Nie zdawał sobie sprawy, że każdy jego ruch jest obserwowany w milczeniu przez mężczyznę siedzącego przy stoliku w kącie – mężczyznę, którego uważał za cichego stryja mojego męża. Ale kiedy w końcu zobaczył jego twarz, ojciec zbladł z szoku.

Alistair Vance całkowicie ich zignorował. Zapiął prostą marynarkę i powoli, z rozmysłem, podszedł prosto do naszego stolika.

Zatrzymał się przede mną. Wstałem, serce waliło mi jak młotem, a w głowie wirowało.

Spojrzał na mnie, na kobietę, która sama przeszła do ołtarza, na „martwy balast”, który jego nowy bratanek z taką dumą odciął. W kącikach jego ust pojawił się rzadki, niemal niezauważalny uśmiech.

„Młoda damo” – powiedział, a jego głos stał się teraz zaskakująco łagodny. „Masz stalowy kręgosłup. Przypominasz mi moją zmarłą żonę, babcię Michaela”.

Położył mi rękę na ramieniu, w geście głębokiej, patriarchalnej akceptacji.

„Witamy w rodzinie, Emily. Naprawdę witamy.”

Spojrzałem na mojego ojca, którego teraz otwarcie odtrącała jego nowa żona, z twarzą niczym maska ​​szarej ruiny. Potem spojrzałem na potężnego mężczyznę o stalowym spojrzeniu przede mną, który uśmiechał się do mnie z autentycznym ciepłem. Zdałem sobie sprawę, w oszałamiającym, triumfalnym przypływie, że wyrzucając mnie, mój ojciec właśnie, w swojej bezgranicznej, aroganckiej głupocie, dał mi o wiele lepszą, silniejszą i prawdziwszą rodzinę niż ta, którą właśnie straciłem. Ująłem Michaela za rękę i po raz pierwszy tego dnia uśmiechnąłem się, prawdziwym, szczerym uśmiechem.