Mój ojciec odebrał mi tytuł i trofeum na zakończenie studiów… Ale to, co wydarzyło się później, zmieniło wszystko

Postawił obok tabliczkę z orzecha włoskiego – BUDOWNICZY – i skinął mi głową. Do pokoju weszli ludzie, ciekawi i rozentuzjazmowani. Ktoś włączył radio i w przestrzeń popłynęła piosenka o początkach.

Później, przemawiając do tłumu, nie wspomniałem słów wypowiedzianych do mikrofonu. Mówiłem raczej o tym, co teraz postanowiliśmy wzmocnić: dźwięk pił i śmiechu, pytań zadawanych bez lęku, przeprosin szeptanych i odpowiadanych z wdziękiem. Powiedziałem im prawdę, której nauczyłem się na własnej skórze – że żadne trofeum, zniszczone czy całe, nie definiuje życia. Robimy to razem, poprzez to, co budujemy i kim się stajemy, budując to.

Kiedy skończyłem, w sali wybuchł ten sam długi, głośny gromki aplauz. Spojrzałem ponad głowami i zobaczyłem ojca opartego o ścianę z narzędziami, z błyszczącymi oczami i dłońmi wybijającymi rytm. I pomyślałem: sukces to nie kryształ, który się tłucze. To pokój, który tworzymy, i drzwi, które trzymamy otwarte. To odwaga, by przez niego przejść, ręka w rękę, i zacząć od nowa.