Mój mąż złożył pozew o rozwód: „Jesteś okropną matką. Zabieram dzieci”. Sędzia zdawał się mu wierzyć. Wtedy moja sześcioletnia córka powiedziała: „Wysoki Sądzie, czy mam panu powiedzieć, dlaczego tata tak naprawdę nas chce? To, co powiedział o pieniądzach, które babcia zostawiła nam na nazwisko?”. Mój mąż krzyknął: „Zamknij się!”. Sędzia uderzył młotkiem. „Komorniku, zatrzymaj go. — Dziecko, proszę kontynuować”.

Firma Rolanda, z długiem 800 000 dolarów, ogłosiła upadłość. Veronica, jego sekretarka, odeszła od niego. Fundusz powierniczy, który założyła moja matka, wyniósł 2,3 miliona dolarów – pieniądze z ubezpieczenia na życie mojego ojca i jej własnych, starannie gromadzonych oszczędności. Nigdy mi o tym nie powiedziała, bo chciała, żebym odnajdywał szczęście w prostych rzeczach.

Roland pracuje teraz w salonie samochodowym. Płaci alimenty. Dzieci widują go raz w miesiącu w placówce opiekuńczej. Uczą się mu wybaczać, nie dla jego dobra, ale dla swojego. Ja wróciłam do szkoły i teraz jestem bibliotekarką na pełen etat. Rada biblioteki, po wysłuchaniu naszej historii, utworzyła dla mnie stanowisko.

Hazel chce teraz zostać sędzią, „jak sędzia Thornwell” – mówi – „kimś, kto słucha dzieci i chroni rodziny”. Timmy chce zostać nauczycielem.

Hazel zapytała mnie ostatnio, czy kłamstwo zawsze jest złe. Powiedziałam jej, że tak, ale mówienie prawdy, zwłaszcza gdy jest trudno, zwłaszcza gdy wpływowi ludzie nie chcą jej usłyszeć – to najodważniejsza rzecz, jaką można zrobić. Uśmiechnęła się. „Na przykład, gdy powiedziałam sędziemu o tacie”.

„Dokładnie tak, kochanie.”

Niektórych bitew nie wygrywa się pieniędzmi ani idealnie wyprasowanymi garniturami. Czasem wygrywa je mała dziewczynka w różowej sukience w stokrotki, która nie pozwala, by niesprawiedliwość zwyciężyła. Moja mama zawsze mawiała, że ​​prawda znajduje światło nawet w najciemniejszych miejscach. Okazało się, że miała rację. I zadbała o to, by jej wnuczka też to wiedziała.