Mój mąż zaśmiał się szyderczo: „Zabieram psa – możesz zatrzymać dziecko”. Jego matka zaśmiała się: „Przynajmniej pies jest wyszkolony”. Ale w dniu rozprawy mój syn stanął przed sędzią i zapytał: „Mamo, czy mogę przeczytać, co tata napisał mi wczoraj wieczorem?”. Sędzia uniósł brew. Jego adwokat zbladł. A na sali zapadła całkowita cisza…

A ja? Zacząłem znowu oddychać. Przyjąłem nowych klientów. Zacząłem odkładać pieniądze na korki do piłki nożnej i lekcje gry na pianinie. Nawet zapisałem się do klubu książki.

Ludzie czasami pytają, czy nienawidzę Bryce’a. Prawda jest taka, że ​​nie. Nie mam już na to miejsca. Czuję głęboki, głęboki smutek z powodu ojca, którego Eli mógł mieć, z powodu mężczyzny, który wybrał kontrolę nad miłością. Ale nie dźwigam już jego ciężaru. Przestałam go dźwigać w dniu, w którym Eli stanął przed sądem i powiedział swoją prawdę.

Ten dzień nie tylko zmienił umowę o opiekę. Przywrócił mojemu synowi głos. A mnie życie. Bryce zabrał psa. Myślał, że odchodzi z czymś cennym, posłusznym i łatwym. Zostawił mi dziecko. I powiedzmy sobie jasno: to ja dostałem lepszą ofertę. Bo mój syn jest odważny i uczciwy, i dorasta ze świadomością, że miłość nie stawia warunków, a bycie miłym nigdy, przenigdy nie jest słabością.