Mój mąż zarezerwował kolację dla swojej ukochanej, ja zarezerwowałam stolik tuż obok niego i zaprosiłam kogoś, kto sprawił, że czuł się zawstydzony do końca życia…

Twarz młodej kobiety zbladła, jej wzrok błądził między nami. Cisza wokół stołu stawała się dusząca.

Mark opuścił głowę, ściskając serwetkę. Ja natomiast kroiłem stek leniwie, jakby to był kolejny wieczór na mieście.

Daniel pochylił się w moją stronę i zapytał łagodnie:

„Chcesz mu coś powiedzieć?”

Przyglądałem się Markowi przez dłuższą chwilę, a potem pokręciłem głową.

„Nie ma potrzeby. Jego wybory mówiły już wszystko – miejsce, kobieta i fakt, że postanowiłem usiąść właśnie tutaj”.

Odłożyłam sztućce, osuszyłam usta i wstałam, żeby wyjść.

„Danielu, dziękuję za przybycie. Myślę, że kolacja na dziś jest już skończona.”

Daniel wstał i uprzejmie odsunął moje krzesło. Zanim wyszedł, rzucił Markowi spojrzenie, w którym litość mieszała się z rozczarowaniem.

Mark nie mógł wydusić ani słowa. Odeszłam, stukając obcasami o marmurową posadzkę. Za mną szklanka z brzękiem uderzyła o talerz – nie wiedziałam, czy wyślizgnęła mu się z ręki, czy po prostu stłukł się pod wpływem nacisku.

Nie odwróciłem się. Nie było mi to potrzebne.

Ponieważ przesłanie, które chciałem mu przekazać, prawda, z którą chciałem się z nim zmierzyć, były już wyryte w jego pamięci tej nocy.

Kilka miesięcy później złożyłam pozew o rozwód. Po cichu. Bez dramatów. Błagał, przysięgał, że to „chwila słabości”, tłumaczył, że „to nic nie znaczy”. Ale słabość to nie tylko staranne rezerwowanie stolika, wybieranie wina, ubieranie się dla innej kobiety.

Nic nie powiedziałem. Nie potrzebowałem już przeprosin.

Potrzebowałam szacunku do samej siebie. Spokoju. Stabilnego życia dla mojego syna.

I oboje wrócili do mnie tej samej nocy.